De tijd is voorbij dat Duitsland synoniem was voor de schande van de Tweede Wereldoorlog. Nu echt de aller-, allerlaatste Duitse oorlogsmisdadigers dement en kwijlend uit hun bed en rolstoel voor het gerecht worden gesleept om alsnog rechtvaardigheid te doen zegevieren en een bezoek aan Auschwitz-Birkenau een toeristische attractie is geworden, is het tijd voor een nieuw begin, een herijking van de Joods-Duitse verhoudingen en de menselijke verhoudingen in het groot en algemeen.

Mijn neurotische grootvader, met een zwak ontwikkelde narcistische psychose, kwam getraumatiseerd en onder de kippenstront uit de oorlog, omdat hij vijf jaar lang zonder reden ondergedoken had gezeten in het kippenhok dat achter in de tuin van zijn Sliedrechtse arbeidershuisje stond. Doodsbang als hij was geweest om door de bezetter voor Jood, zigeuner, geestelijk gehandicapte of homo te worden aangezien. En dat alleen omdat hij een bloemetjesjurk droeg in zijn vrije tijd. Hij weigerde een woord Duits uit te spreken. Als hij wilde zeggen dat hij “an sich überhaupt geen trek had in een Kaiserbrötchen,” zei hij: “Op zich heb ik overhoop geen trek in een broodje van de keizer.”

Volgend jaar bestaat de staat Israël formeel zeventig jaar. Een tempel van vrede en harmonie kan Israël helaas niet genoemd worden. Ach, ieder zijn eigen apartheid.

Vandaag de dag wordt het centrum van Berlijn gedomineerd door de glorieus gerestaureerde Rijksdag. Gebouwd tijdens de hoogtijdagen van het Duitse keizerrijk. Op de voorgevel staat in vergulde letters op het architraaf: “Dem Deutschen Volke”. De voor Duitsland en de wereld rampzalig verlopen Eerste Wereldoorlog leidde tot het aftreden van de Duitse keizer Wilhelm II. Gevolgd door de onmachtige democratische Weimarrepubliek. Daarna werd de Rijksdag in de collectieve herinnering symbool voor Nazi-Duitsland. Juichende ten dode opgeschreven Sovjetsoldaten dansten op een kolossale ruïne. Verlaten krot van de Koude Oorlog. Nog net in West-Berlijn, pal naast de Berlijnse Muur. Een gebouw dat vooral onbegrip, leegte en onmacht vertegenwoordigde.

Het indrukwekkende Holocaustmonument , dat uit 2711 betonblokken variërend in hoogte van 20 cm tot 4,5 meter bestaat, waar verveelde scholieren, verplicht op excursie, verstoppertje spelen en opbotsen tegen geëmotioneerde nabestaanden van oorlogsslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en mensen die zich willen inleven in basisemoties, bevindt zich op slechts enkele honderden meters afstand van de Rijksdag.

In Jeruzalem viel me op dat de Klaagmuur eigenlijk heel klein is. Veel te klein om ruimte te bieden aan alle mensen in de hele wereld die willen klagen.

Daarom heeft het Duitse bedrijf waarvoor ik werk een campagne bedacht om alle klagende mensen in de wereld, Jood of niet-Jood, een gratis opblaasbare Klaagmuur aan te bieden. Als de opblaasbare Klaagmuur opgeblazen is zult u zien dat de opblaasbare Klaagmuur als twee druppels water lijkt op de originele Klaagmuur in Jeruzalem. Inclusief gleuven om wensen, gebeden en in memoria in te proppen.

Zin om te klagen? Geen geld voor een trip naar de Klaagmuur in Jeruzalem?  Vraag dan de gratis opblaasbare Klaagmuur aan. U betaalt geen verzendkosten!

De waan van de dag is wat ons bindt.