Mijn derde boek in drie jaar ‘John West en de gestolen Picasso’ is af. Na de spannende roman ‘Kathmandu Hipsters’ (2018) en de verhalenbundel met als thema liefde in al zijn facetten ‘Hoe ik liefde vergat te geven’ (2019) moest mijn nieuwe roman mijn boek van 2020 worden.

Mijn ambitie is en was om elk jaar een nieuw boek te produceren. Die ambitie is zo ver doorgeschoten dat een roman voor 2021 ‘De Straf van Veger’ en een verhalenbundel ‘Wraak en vergeving’ voor 2022 al af zijn.

Beter te vroeg dan te laat, moet ik al die tijd gedacht hebben. En dat terwijl ik weet dat elke goede schrijver er geen enkele moeite mee heeft om een nieuw boek soms jaren op zich te laten wachten. Maar ik ben ik en zij zijn zij. Ik ben nu nog een relatief anonieme schrijver met een enorme eerzucht en geldingsdrang. Ik heb haast en ambitie.

 De boekpresentaties van mijn eerste twee boeken waren een echt feestje met muziek, interview, signeersessie en een berg borrels achteraf. Iedereen ging vrolijk en tevreden met mijn nieuwe boek onder de arm naar huis (voor wie het leuk vindt: mijn boekpresentaties zijn in hun geheel te bekijken via mijn website petermabelus.com en YouTube).

Sommige vrienden, fans en kennissen  hebben mij verteld dat ze nog steeds geen tijd hebben gehad om ‘Kathmandu Hipsters’ te lezen. Andere kopers van mijn boek hebben het boek na het lezen uitgeleend aan hun kinderen of de buurvrouw en de oom van de nicht van de buurman en die sturen mij na het lezen soms ontroerende mailtjes, appjes, praten mij plotseling aan op straat over het boek, etc.

Nu heb ik geen enkel idee wanneer en waar ik ‘John West en de gestolen Picasso’ kan laten lanceren en ben ik door omstandigheden gedwongen om de publicatiedatum van mijn nieuwe roman waarschijnlijk te verschuiven naar 2021.

Ik mis nu het vooruitzicht van de boekpresentatie van ‘John West en de gestolen Picasso’. Ik mis jullie, die daar zeker bij zouden zijn. Ik mis mijn lezers. Ik mis de mensen die van mij houden.

Voorproefje van een proeflezer?:

Leesverslag ‘John West en de gestolen Picasso’

John West is een kettingrokende detective die liever schrijver had willen zijn. Hij houdt van beeldhouwen met taal.

In een tijd waarin korte, leesbare zinnen hoogtij vieren, is het een verademing om zinnen te lezen, waarin je weer eens je tanden kunt zetten. Zinnen die je af en toe snel herleest om te checken of je alles eruit hebt gehaald wat er stond.

Door de herhaling bij elk nieuw hoofdstuk van de slotsituatie van het vorige wekt het boek de indruk dat het een soort feuilleton is. Zelf vind ik dat niet storend en het doet niets af aan het verhaal.

Nu wil ik niet de indruk wekken dat het alleen maar lange zinnen souperen is. In het boek zit genoeg humor verwerkt die je hardop laat gniffelen. Zoals het googelen naar zijn naam en dan alleen maar zalmadvertenties vinden. Ook het stuk bij de bunker van Hitler waarin twee personen een dialoog moeten faken en dan maar de tafels van 6 en 7 gaan opzeggen. Of de bovenbuurjongen die met zijn gameverslaving, zonder koptelefoon op volle sterkte mitrailleurgeluiden de straat laat inrollen. En bij de begeleiding met tamboerijn en sambaballen bij für Elise zag ik dat in gedachten al voor me en de scene op Schiphol is ronduit hilarisch, om er maar een paar te noemen.

De stijl van de schrijver is anders dan wat je gewend bent – en dat bedoel ik als een compliment. Je moet in het begin even erachter komen wie de hoofdpersonen zijn, maar dat lukt snel genoeg. Ik heb van het begin tot het einde zeer genoten van dit hoogst originele verhaal. Vanwege de reclame voor het boek Kathmandu Hipsters kreeg ik overigens wel door welke schrijver het betreft.

Natuurlijk is het over the top, maar wel lekker over the top. Wat mij betreft zit er voldoende spanning in, het verhaal racet in volle vaart van de ene naar de andere gebeurtenis. Je krijgt amper de tijd om adem te halen. Persoonlijk houd ik daarvan, maar dat is subjectief.

De karakters komen wat mij betreft tot leven en het verhaal is ondanks af en toe een zij-uitstapje goed te volgen.