In de jaren negentig was ik wereldberoemd in Bulgarije, als schrijver en als wielrenner. Mijn toenmalige Bulgaarse vriendin, ze wil hier niet met naam en toenaam genoemd worden omdat ze een hoge functie in de Bulgaarse regering bekleedt, heeft mijn werk destijds in het Bulgaars vertaald. Ik werd een hype in Bulgarije en won onder meer de prestigieuze Malenkovprijs voor mijn roman ‘De Straf van Veger’, ‘Наказанието на Вегер’ in het Bulgaars. Mijn Bulgaarse roman is nog steeds niet in Nederland uitgegeven en is slechts zeer moeizaam en voor heel veel geld te verkrijgen via exclusieve veilinghuizen als Sothebys.

Het eerste decennium van deze eeuw besteedde ik mijn tijd vooral aan mijn promotieonderzoek aan de Universiteit van Tokyo (東京大学, , Tōkyō daigaku), vaak afgekort tot Todai (東大, , Tōdai), waar ik de verschillende gehoorafwijkingen van Japanse vleermuizen onderzocht, die vooral te vinden zijn in het Hidagebergte (Japans: 飛騨山脈, Hida Sanmyaku), een Japanse bergrug die onderdeel vormt van de Japanse Alpen en zich uitstrekt over de prefecturen Nagano, Toyama en Gifu.

Mijn proefschrift ‘Wie niet horen wil, moet maar voelen’ (Japans: ‘誰が感じる必要が聞こえませんが, Dare ga kanjiru hitsuyō ga kikoemasenga’) werd raar genoeg een bestseller in Japan: 4 miljoen verkochte exemplaren, die ik allemaal gesigneerd heb tijdens een dolle signeersessie bij mijn Japanse uitgever in Kobe. Ook dit werk is nog niet in het Nederlands vertaald. Gek genoeg zijn er alleen nog af en toe Koreaanse vertalingen van mijn proefschrift via veilingsites op internet te vinden: (Koreaans: ‘사람 느껴야 듣지 않고, Salam neukkyeoya deudji anhgo’). In Japan weigert elke bezitter van een exemplaar van mijn proefschrift afstand te doen van zijn of haar exemplaar.

Tegenwoordig werk ik als pizzakoerier in Eritrea. De kogels vliegen mij dagelijks om de oren en ik heb zelden iets te doen, maar ik heb geleerd dat je blij moet zijn met wat je hebt.

Aan het werk in Asmara, Eritrea.