Binnen een etmaal kan de wereld aan mij voorbijgaan.

Jij bent overal en nergens.

Ik kan je niet vinden in het boek dat jij geschreven hebt.

Al herlees ik al je woorden duizendmaal.

En de foto’s waarop je staat.

Vallen verkleurend uit mijn handen.

Zijn het mijn handen die jou zo vaak hebben vastgehouden?

Er is geen spoor meer van jou op te vinden.

Je lach blijf ik horen.

Ik ruik jouw verse, opgedroogde, verbrande, vervlogen zweet.

Jouw muziek ligt hier ergens op een plank te zwijgen.

Het bos herinnert zich jouw voetstappen niet meer.

De zee is de vorm van jouw lichaam vergeten.

Geen enkele cybernaut zal jou tegenkomen.

Alles gaat aan jou voorbij.

Alles gaat aan jou voorbij.