Geestmerambacht: Het Central Park van Alkmaar

“Mijn gezin woont sinds de zomer van 2006 in Alkmaar-Noord. Ondanks het feit dat bossen, duinen, zee en strand zich op een half uur fietsen van onze woning bevinden, hebben we ons hart vooral verpand aan recreatiegebied Geestmerambacht, dat ten noorden van Alkmaar gelegen is.

Vóór 2006 ben ik een aantal keren in New York geweest en was daar vooral weg van Central Park. Het Central Park heeft grofweg de vorm van een rechthoek en een oppervlakte van 341 hectare. Vooral ‘The Pool’, de grote plas in het midden van het bosrijke park, geeft je het gevoel dat je in de vrije natuur en ver buiten de stad bent. Geestmerambacht geeft hetzelfde gevoel aan bezoekers en inwoners van Alkmaar.
Toen ik voor het eerst in Geestmerambacht ging hardlopen viel mij de gelijkenis met Central Park direct op. Ook een groot park met in het midden ‘De Zomerdel’, een nog grotere plas dan ‘The Pool’ in New York. Qua oppervlakte is er niet eens zoveel verschil. Geestmerambacht telt tegenwoordig 291 hectare. Ruim 900.000 mensen bezoeken jaarlijks dit natuurgebied. Het park kent daardoor een veel rustiger sfeer dan Central Park met zo’n 25 miljoen bezoekers per jaar. Central Park en Geestmerambacht lijken niet alleen qua vorm en bestemming op elkaar. In beide parken valt veel te doen.
Allemaal prachtig. Maar hoe houd je zoiets schoon? Het Recreatieschap Geestmerambacht wordt beheerd door Recreatie Noord-Holland NV., waar ongeveer 100 enthousiaste medewerkers werkzaam zijn, die zorg dragen voor het onderhoud en het schoonhouden van het natuurgebied. Afval, achtergelaten door dagrecreanten, is meestal binnen een dag verdwenen.
Peter Mabelus uit Alkmaar is Supporter van Schoon. Als Reporter van Schoon schrijft hij dit jaar over zwerfvuil en over de mogelijkheden om zijn leefomgeving in Alkmaar schoon te houden. Wil je Peter helpen? Meld je dan aan als Supporter van Schoon op www.supportervanschoon.nl

Al jaren had ik de app van LinkedIn op mijn telefoon staan. Voor de enkeling die niet weet wat LinkedIn inhoudt; het is netwerken geblazen met mensen waarvan je denkt dat ze je carrière verder op weg kunnen helpen.

LinkedIn leek me ooit een nuttig medium, dus ik installeerde de app op mijn telefoon. Ik was een dolende schrijvende ziel, die nog niet kon leven van wat ik inmiddels al jaren doe: het schrijven van boeken en columns, het geven van lezingen en workshops en als het zo uitpakt reisleider spelen in verre landen voor mensen die denken dat het organiseren van een reis een onmogelijke opgave is. Te lui om zich in te lezen over de bezienswaardigheden. Liever maken ze ter plekke selfies, die ze enthousiast binnen een paar seconden op social media plaatsen.

De meeste wildvreemden zoeken via LinkedIn contact met jou om er zelf beter van te worden, hun carrière een boost te geven. Verder kan je netwerk worden uitgebreid met oude bazen, (oud-)collega’s, familie, freaks, vrienden, kennissen en exen.

Ik heb in het verleden veel te veel connectie-aanvragen geaccepteerd. Ik deed daar verder niets mee. Maar omdat de app nu eenmaal op mijn telefoon stond, kreeg ik om de haverklap meldingen van de sprongen die mijn connecties in hun loopbaan maakten, of omdat ze iets van mij wilden.

Ik interesseerde me zelden of nooit voor die meldingen.

Het kan aan mij liggen, maar ik heb de indruk dat de meesten van mijn connecties afschuwelijk saaie banen hebben of hadden, en voor mensen die zelf schrijver of reisleider wilden worden kon ik zelden iets betekenen. Ik verwijderde de meldingen van LinkedIn van mijn telefoon vrijwel altijd zonder die te lezen.

Afgelopen week viel mijn oog toevallig op een melding van een oude connectie van mij. Hij wilde zijn netwerk graag laten weten dat hij een prachtige baan als customer experience manager at G&W Group Van Wonderen Stroopwafels had gevonden en of ik hem daarmee wilde feliciteren. Ja, je leest het goed: customer experience manager at G&W Group Van Wonderen Stroopwafels.

Stel je nu eens voor dat dat je leven is: vijf dagen per week de wekker op zes uur in de ochtend zetten om ervoor te zorgen dat er in binnen- en buitenland meer stroopwafels worden geconsumeerd. En daarmee 4000 euro netto verdienen, of iets minder, of iets meer.

Het mag een wonder heten dat er in Nederland per jaar slechts 1600 mensen zelfmoord plegen. Ik heb direct na het lezen van deze laatste melding van LinkedIn de app van mijn telefoon verwijderd. Ik wens al mijn voormalige connecties op LinkedIn een prachtig en succesvol leven toe. Met of zonder stroopwafels.

“Een stroopwafel te ver” stond op 12 september 2019 als eerste op hoemannendenken.nl, de enige site vóór vrouwen, dóór mannen.

Van de week was ik aan het racefietsen in de polder. Met klittenband zat mijn oude trouwe iPod Nano met daarop duizenden nummers van mijn muzikale favorieten aan mijn rechterbovenarm vastgegespt. Die dag klonk de muziek van de New Yorkse singer songwriter Adam Green in mijn oren. Mijn telefoon had ik thuisgelaten. Daarom was ik niet te traceren voor Google, Facebook, Youtube of mijn overleden grootouders. Niemand wist waar ik was.

De volgende ochtend werd ik wakker van de wekker op mijn smartphone. Er verscheen een melding op het display van mijn telefoon: ‘Engine of Paradise‘ van Adam Green is nu uit! Als ik klompen had gedragen was er vast een gebroken.

Wie kon weten dat ik de dag ervoor tijdens het racefietsen naar Adam Green had geluisterd? Alleen ik, toch? Was hier sprake van toeval of niet? Moest ik het toeval accepteren of overgaan tot een staat van vergaande paranoia?

We leven in duistere tijden. Als jij dit stukje gelezen hebt, krijg je morgen misschien wel een vriendschapsverzoek van mij via Facebook.

“Paranoia” stond op 9 september 2019 als eerste op hoemannendenken.nl, de enige site vóór vrouwen, dóór mannen.

Vrijdag 7 september kwam in het nieuws dat mensen met minder dan 440.000 euro spaargeld daar vanaf 2022 veel minder of helemaal geen belasting over gaan betalen. Nu nog even de erfbelasting afschaffen en dan kun je wel nagaan dat we in een land leven waar maatschappelijke solidariteit en gerechtigheid hoogtij vieren.

Landgenoten die rond 1990 een huis hebben gekocht hebben de waarde van hun koophuis zes keer over de kop zien gaan en toeren elk weekend met hun camper naar hun tweede of derde huis.

Shell, een bedrijf waar we met zijn allen trots op mogen zijn, ik denk daarbij aan hun wereldwijde bijdrage aan het broeikaseffect en hun activiteiten in veel landen die een dictatoriaal bewind kennen, houdt al sinds lange tijden de door oud-premier Balkenende geroemde voc-mentaliteit torenhoog in het vaandel, zonder noemenswaardige belasting te betalen en de jaarlijkse miljardenwinst kan investeren in nieuwe projecten die als resultaat hebben dat de poolkappen smelten en ijs straks alleen nog maar in supermarkten en ijssalons verkrijgbaar zal zijn.

Nederland is een belastingparadijs voor multinationals als U2 (“We are one, but we’re not the same”) en The Rolling Stones (“Sympathy for the devil”).

Ik denk dat als Jezus Christus nu geleefd had hij het neoliberalisme met gekruisigde armen had proberen te omarmen.

Veel jongeren moeten hun studie helemaal zelf betalen en zich dus voor zeer lange tijd diep in de schulden steken, kunnen onmogelijk in het bezit komen van een koopwoning, omdat de prijzen voor koopwoningen door de heilige marktwerking voor hen veel te hoog geworden zijn. Zij moeten tien jaar ingeschreven staan bij een woningbouwvereniging voordat zij aan de beurt zijn om hun paradijs te vinden in de achterbuurt van een willekeurige gemeente.

En dan te bedenken dat jongeren tegenwoordig moeten wachten tot hun achttiende verjaardag voordat ze zich mogen bezatten. Ik kan me voorstellen dat we hen, met hun toekomstverwachting, op veel  jongere leeftijd vluchtgedrag moeten gunnen, maar dat is vanzelfsprekend in het kader van de volksgezondheid niet verantwoord.

Jongeren zijn daarom veroordeeld om stiekem de benzodiazepinen en opiaten uit de medicijnkastjes van hun ouders of grootouders te pikken. Dat laatste is geen probleem, omdat ongeveer een miljoen volwassenen in Nederland die middelen van hun huisarts zonder enige restrictie voorgeschreven krijgen door de huisarts. En dan heb ik het nog niet eens over de goedgevulde drankkasten van de boomers, of de zakjes gevuld met wiet en hasj, die worden verstopt achter de boeken in de boekenkast, omdat jongeren niet lezen maar vastgeplakt zitten aan hun smartphone.

Het aantal jonge daklozen in Nederland is in een paar jaar tijd verdubbeld, instellingen van de GGZ bieden geen plek meer voor het snel groeiende leger aan verwarde en vaak arme jongeren. Er zijn te weinig onderwijzers te vinden om de kinderen in ons land iets bij te leren en op te voeden, omdat de salarissen in het onderwijs net iets hoger liggen dan die van al die mensen die gedwongen zijn om wekelijks de voedselbank te bezoeken.

Heeft onze jeugd nog wel een toekomst?

Gisteren las ik “Romanschrijver van beroep” van de Japanse succesauteur Haruki Murakami, bekend van onder meer de romans Norwegian Wood (1987), Iq84 (2009-2011) en De moord op commendatore (2017-2018).
In “Romanschrijver van beroep” (sinds kort in het Nederlands verschenen en in 2015 in Japan gepubliceerd) staan elf essays waarin Murakami zijn visie geeft op het schrijven van fictie. In deze essays wordt het antwoord gezocht op waarom iemand überhaupt een roman zou willen schrijven, wat voor Murakami de beste manier is om tot vruchtbaar schrijven te komen (reinheid, rust en regelmaat), voor wie een schrijver eigenlijk schrijft, het vinden van een eigen stijl en hoe hij van “kleine” schrijver uitgroeide tot literaire wereldster en kandidaat voor de Nobelprijs.
“Romanschrijver van beroep” is niet alleen een must voor de grote schare fans van Murakami, iedereen die schrijft kan er zijn voordeel mee doen. Het boek is inspirerend, openhartig en onderhoudend. Een echte aanrader.

Op zondag 22 september vindt de boekpresentatie plaats van Peter Mabelus’ tweede boek, de verhalenbundel Hoe ik liefde vergat te geven, de opvolger van zijn zinderende debuutroman Kathmandu Hipsters, die verscheen in november 2018. De boekpresentatie zal plaatsvinden in kantoorboekhandel Laan aan de burgemeester Mooijstraat 19 in Castricum. De boekhandel bevindt zich op twee minuten lopen van het treinstation van Castricum, waar ook meer dan voldoende gratis parkeerruimte is voor zij die met de auto komen.
De boekpresentatie begint om 14 uur en zal ongeveer anderhalf uur duren.
Peter Mabelus zal tijdens de boekpresentatie worden geïnterviewd door Mili van Veegh, auteur van de romans Jitzak en Congo, Artikel 15.
De muzikale omlijsting zal worden verzorgd door de Nijmeegse singer songwriter Johan Visser.
Vanaf maandag 23 september zal Hoe ik liefde vergat te geven verkrijgbaar zijn via webshops en in de betere boekhandel.

Een jaar of 10 geleden wilde ik stoppen met het innemen van een slaappil voor het slapen gaan. Sindsdien lees ik voor het slapen in een oud telefoonboek van Frankfurt am Main en val ik binnen 3 minuten in slaap. Een aanrader voor iedereen die moeilijk inslaapt!