‘Van Kluun tot Clinton’ vanaf deze week te leen in jouw lokale bibliotheek!

Net bericht ontvangen dat mijn fictieve satirische reportagebundel ‘Van Kluun tot Clinton’ vanaf deze week in alle bibliotheken van Nederland te leen is.

Is je beurs te smal om het boek te kopen, of ben je gewoon een krent eersteklas, sla dan vanaf deze week je slag in jouw lokale bieb.

Elke keer dat ‘Van Kluun tot Clinton’ wordt uitgeleend krijg ik een vergoeding van 14 eurocent bruto, dus alvast hartelijk bedankt daarvoor!

De Telegraaf: “Zo humoristisch, dat we niet eens meer willen weten of het echt is. Het had zo gebeurd kunnen zijn; dat is genoeg”

Pieter Waterdrinker: “Hyperorigineel!”

Hebban: “Meesterlijke Mabelus!”

Afgelopen dinsdag, 20 september, verscheen bij uitgeverij Canongate Books, Edinburgh het verpletterend indrukwekkende boek ‘Faith, Hope and Carnage’. Ik kreeg het boek cadeau van een goede vriend, om mij te steunen in mijn proces van scheiding en verandering. Ik las het boek ademloos uit.

‘Faith, Hope and Carnage’ is een boek over het innerlijke leven van Nick Cave. Gemaakt op basis van meer dan veertig uur intieme gesprekken met journalist Sean O Hagan, is dit een diepgaande verkenning, in Cave’s eigen woorden, van wat zijn leven en creativiteit werkelijk drijft.

Het boek onderzoekt vragen over geloof, kunst, muziek, vrijheid, verdriet en liefde. Het put openhartig uit het leven van Cave, van zijn vroege kinderjaren tot het heden, zijn liefdes, zijn arbeidsethos en zijn dramatische transformatie in de afgelopen jaren.

‘Faith, Hope and Carnage’ biedt hoop en inspiratie van een echte visionair.

Niemand hoeft dit boek te lezen. Iedereen die het boek wel gaat lezen zal meer leren over wat het betekent om een mens te zijn.

Elke ochtend, om een uur of zes, neem ik het wereldnieuws door onder het genot van een fruitcocktail en zes espresso’s.

Vervolgens probeer ik al het leed in de wereld van mijn schouders te werpen door zo hard mogelijk 10 kilometer op de hometrainer af te leggen in mijn slaapkamer, met uitzicht op een overweldigende oase van groen leven.

Douchen en de rest.

Laptop aan.

Mails doornemen en daarna schrijven van 8 tot 12 uur.

Op dit moment betekent “schrijven” vooral bezig zijn met de eindredactie van mijn volgende boek ‘De Straf van Veger’.

De geboorte van elk nieuw boek voelt als een cadeau van mijn muze. Ik voel me gezegend met haar. Ze had ook een andere geliefde kunnen kiezen.

In de middag ga ik elke dag op pad. Dat kan het lopen van mijn dagelijkse rondje IJssel betekenen of ergens de natuur in duiken.

Vandaag trakteerde mijn lievelingszus (ik heb één zus) mij op een uitje naar de grootste waterval van Nederland (een verval van maar liefst 15 meter), de Vrijenbergerspreng bij Loenen, op 25 kilometer afstand van Deventer.

Het was bij deze waterval dat ik in de zomer van 1981 mijn kalverliefde Karin M. voor het eerst kuste. Ze is sinds lang uit mijn leven verdwenen, maar dankzij internet weet ik dat zij tegenwoordig een prachtige baan in Almere heeft.

Ik hield mijn linkerhand kort in het koude stromende water van de waterval en het voelde alsof tijd niet bestaat, liefde wel.

Ben net 5 minuten thuis na het zien van ‘Moonage Daydream’ in het Mimik Theater aan de IJssel in Deventer. De prachtige film (132 minuten) van Brett Morgen over leven en werk van David Bowie deed de bezoekers van de uitverkochte zaal verbijsterd van betovering en bewondering het pand verlaten. Sommigen spraken in lyrische bewoordingen hun bewondering voor Bowie uit, anderen hadden er werkelijk geen woorden voor. Magie.

Ik zag David Bowie ooit (1983) optreden in De Kuip, Rotterdam. Deze film was indrukwekkender. Need I say more? Op naar de bioscoop voor een onvergetelijke ervaring.

In mijn bericht op de sociale media ‘Medeleven’ (3 augustus) vertelde ik dat ik bij het AZC naast mijn huis in Deventer naar binnen was gegaan om mijn diensten aan te bieden.

Dat bleek achteraf niet echt nodig. Alles is daar perfect georganiseerd. Er verblijven nu 150 mensen uit Oekraïne. De kinderen worden in de ochtend met een busje naar school gebracht. De volwassenen worden allemaal aan een baan geholpen. Ze krijgen genoeg geld om boodschappen te doen. Er worden uitjes georganiseerd.

Misschien wel het mooiste is dat zo ongeveer alle Oekraïners ontzettend blij zijn met de manier waarop ze in Nederland worden opgevangen. Ze zijn ook allemaal positief gestemd over de afloop van de oorlog en dat in de wetenschap dat velen van hen veel hebben moeten achterlaten. Niet alleen huis en haard maar ook gesneuvelde geliefden, familieleden en kennissen.

De altijd aanwezige mensen van de Security zijn ontspannen en lief. Er vinden geen nare incidenten plaats.

Ik loop regelmatig binnen voor een praatje met de Nederlandse hulpverleners en mag in de tuin uren converseren met de Oekraïense vluchtelingen. Met sommigen van hen maak ik soms een mooie wandeling langs de IJssel, waarbij ik hen op een terras mag trakteren op een dubbele espresso of een groot glas koud bier.

De grootste indruk op mij maakt vooral de dankbaarheid voor onze gastvrijheid en het feit dat ze werkelijk allemaal vertrouwen hebben in de toekomst. Ze willen, zodra de oorlog voorbij is, allemaal terug naar huis.

Tot maart 2023 heerst de huidige orde. Al naar gelang het verloop van de afschuwelijke oorlog in Oekraïne wordt dan bekeken hoe het met iedereen verder moet.

Ik was de laatste tijd in mijn stukjes vaak cynisch over hoe Nederland geregeerd wordt, en terecht gezien de toeslagenaffaire, de woningnood van jongeren en het alsmaar groeiende deel van de Nederlandse bevolking dat financieel in de ellende zit en komt.

Wat ik nu dagelijks meemaak met de opvang van mensen uit Oekraïne stemt mij gelukkig. Het is een voorrecht om mensen in nood te kunnen en willen helpen. Ik ben weer een beetje trots op Nederland.

Fuck. Over zeven minuten verloopt de deadline voor mijn column over Max Verstappen. 250 euro krijg ik voor die column.

Ik heb geen inspiratie! Ik weet niks van die gast. Is hij familie van Jos Verstappen? Die middelmatige coureur op het hoogste niveau? Met zo’n lege blik in zijn ogen? In de jaren negentig?

Eerste idee voor de column zijn de benzinekraansporen van Max Verstappen op het asfalt van de arena. Ook zijn enorme ad remheid en het slikken van aidsremmers als orale schadelijke talisman tekenen zijn psyche wellicht.

Rondjes winnen en in bochtjes spinnen. Kampioen worden is de beste orde voor iedereen.

Ik heb echt geen idee voor een column over Max Verstappen. Laat het geld dan maar zitten.

Ik hoorde de naam Max Verstappen de laatste jaren steeds meer, maar had geen idee hoe of wat. Vanmorgen las ik in het lokale sufferdje eindelijk iets meer over die man en begrijp ik ook eindelijk de massahysterie rond zijn persoon.

Eerst ultraviolet thank you voor het lenen van die duizend euro, lieve schat. Je bent de liefste bff die ik heb. Maar ik moet je wel wat uitleggen. Het begon zo. Ik zag een advertentie staan in de krant:

“Modellen en figuranten gezocht voor allerlei werk. Reclame, televisieseries en speelfilms. Bel nu direct naar castingbureau Volodja in Moskou en geef je droom een kans!, nummer zo en zoveel.”

Ik belde natuurlijk gelijk op. Het leek me namelijk super chill om op televisie of in een film te komen. En volgens mij heb ik er echt wel aanleg voor ook. Voor het artiestenvak, zeg maar. Of hoe heet dat, actrice toch? Want ik ben altijd het mooiste meisje van de klas geweest. Elke jongen wilde mij altijd versieren. Omdat ik de leukste kleren aanhad en het mooiste lichaam had en heb mag ik hopen. Nou ja, dat is wel zo. Als ik naar een dance feest ga, wil elke jongen met mij dansen, drankjes en fokking cadeautjes aan me geven, met me trouwen. Of met me naar bed, als ze dronken en brutaal zijn.

Serieus, ik heb sinds ik uitga nog nooit zelf een drankje gekocht. Die jongens geven mij altijd een drankje. Daarom neem ik niet eens meer geld mee naar een feest. Van televisie kijken hou ik ook. En van naar de film gaan met een leuke jongen. En een ijsje in de pauze en shit. Ja, dat ligt me allemaal wel. Dus die advertentie was echt iets voor mij. Die kwam echt op het goede moment in mijn leven. Want ik ben jong en mooi en nog maar zeventien. Dus de wereld ligt voor me open. Alleen niet financieel.

Ik bedoel dat ik in die fokking supermarkt werk. En dat is wel vet chill en shit, ik heb fijne collega’s en het contact met de klanten is vaak super vet, je maakt heel veel mee, leert de mensen kennen, maar toch verdien je niet zo goed (achthonderd euro in de maand schoon, inclusief toeslagen voor werken in de avond en in de weekends). Die modellen en actrices schijnen waanzinnige bedragen te verdienen. Zo las ik een tijdje geleden, toen ik de vakken vulde, in de Story dat zo’n Kim Slot net zo veel verdient als fokking Robin van Persie. Dus dat is heel veel. Wel een paar miljoen per jaar! En veel hoef je als model niet te doen. Want die fotografen schieten zo veel foto’s, ze maken er op een dag wel een stuk of duizend, dat er altijd wel een paar leuke opnames bij zitten.

Dus dat hele modelgedoe stelt eigenlijk niet veel voor. Als je maar een beetje goed kunt lachen en bewegen. Vrij simpel eigenlijk. En iedereen vindt je leuk als je dat werk doet. Dat is wel vet natuurlijk. Ze behandelen je overal alsof je de prinses van een land bent en shit. Chill hoor. Nou ja, ik belde dat nummer dus, en een vet leuke jongen nam op en ik maakte een afspraak voor afgelopen dinsdag. Ik moest in ieder geval drie foto’s van mezelf meenemen. Het vrij krijgen die dag was nog een heel gedoe met de bedrijfsleider, want Sonja moest die dag naar het ziekenhuis om te kijken of haar kanker definitief weg was. Nou, het lukte gelukkig, omdat een student voor mij in kon vallen.

Die ochtend was ik echt vet nerveus. Ik heb maandagavond wel honderdduizend fokking kleren aan en uit getrokken voor de spiegel. Ik kwam er niet uit. Maar natuurlijk toch maar een keuze gemaakt. Ja, je moet wel wat aan natuurlijk, logisch. Ik kwam daar bij dat bureau binnen en moest aan een tafel gaan zitten.

Een vrouw in een spijkerbroek en een sweater gaf me een kopje muntthee, awesome, en vertelde hoe het allemaal zat. Het zat zo. Ik kon een paar foto’s van mezelf geven en dan zou het me allemaal niets kosten en dan zou ik in een soort lijst worden opgenomen met twintigduizend andere mensen. De kans dat je dan als figurant of als model of actrice ingezet zou worden was dan natuurlijk vrij klein. Want ondanks dat ik vet mooi ben, is het natuurlijk vet moeilijk om op te vallen in een enorme kaartenbak met fokking twintigduizend andere figuren.

En je weet zelf dat ze voor reclame vaak lijpe figuren met een lachwekkende kale kop, met belachelijk gebit en shit nemen, en daar val ik natuurlijk niet onder. Nee, ik wil model worden, dus dat betekent gevraagd worden voor reclames over parfum en shit. Nou ja, ik kon mezelf ook met een foto op de site van het castingbureau laten zetten. Je kon dan kiezen uit foto’s van drie verschillende grootten. Een klein formaat, een middelgroot formaat en een paginagrote foto. En dat kostte dan driehonderd, vijfhonderd en duizend euro. Dat lijkt vet veel, maar dat is het niet. Want als je bedenkt welke werelden er voor je open kunnen gaan als je eenmaal in het wereldje zit, dan hoef je je geen twee keer te bedenken.

Dus ik zei dat ik eerst even mijn fokking moeder moest bellen met de vraag hoeveel geld ik het afgelopen jaar heb gespaard voor mijn uitzet. En dat bleek honderd euro te zijn. Erg hè? Bijna al mijn spaargeld was opgegaan aan kleren en make up en shit. Dat kon dus niet. Je weet dat mijn moeder van een uitkering moet leven en als een schoorsteen rookt, dus van haar kon ik niks lenen. Logisch. Daarom heb ik jou gebeld en gelukkig kon ik die duizend euro van jou lenen. Je bent een schat, echt. Dus toen zei ik dat ik zo’n paginagrote advertentie wilde. Een hoop geld, maar het is een investering, toch? Die betaalt zich wel uit. Die uitzet komt later wel en is zeker geen punt als ik straks een fokking miljonair ben.

Dus ik kwam met een hele chille foto van mezelf op de site te staan. En wat denk je? Mijn foto stond er nog geen uur op of ik werd al gebeld. En niet voor een reclame in een blad of zo, maar voor een echte reclame op televisie! Voor een bekend merk deodorant. Al twee dagen later was ik bij de opnamen in een studio in Moskou. Fokking Rusland! En alles werd voor mij betaald! Het was echt zo chill!

Ik werd opgemaakt en moest een tekst leren. Het was net als in een fokking film. Het was echt te vet. En ik mocht gratis broodjes eten en jus d’orange drinken. Chill hè? Nou, en toen die opnamen natuurlijk. Dat was echt heel vet. Ik moest naakt in een speciaal gemaakte badkamer voor een spiegel gaan staan, onder mijn oksels ruiken en zeggen: “Bèèèèhhh, ik stink naar zweet. Wat stink ik toch altijd naar vies oud bedorven zweet. Zo krijg ik nooit een vriendje.”

Ik moest duidelijk en langzaam praten, omdat ze mijn stem wilden nasynchroniseren! Dus iemand anders spreekt mijn tekst in over mijn filmpje! Mijn stem ga je dus helemaal niet horen! Fok! Daarna maakten we een opname waarbij ik dat bepaald soort deodorant had gebruikt en heerlijk rook. Weet je wat ik moest zeggen? ”Eindelijk stink ik niet meer, maar ruik als een elfje op een roomkleurige wolk.”

Vet, hè? Maar dat plakken ze natuurlijk op het eind van dat filmpje. Want na die opnamen in die nep badkamer gingen we opnamen maken in een disco. Gewoon overdag! En daar hadden ze allemaal mensen opgetrommeld die ook bij dat bureau ingeschreven staan. Ik moest aan de bar hangen en shit en iedereen moest mij ontwijken omdat ik zo fokking naar zweet stonk. Niet echt natuurlijk, maar in dat filmpje wel. Chill! Het leek net echt.

Daarna werden er opnamen gemaakt voor na dat tweede shot, dat ik niet meer stonk en shit. En toen wilden alle jongens een date met me hebben. Ze moesten zeggen: “Hé lekker ding, wat ruik je lekker. Mag ik met je uit?” En dan moest ik in de camera lachen. Einde! Chill, hè? Ik heb tweehonderd euro gekregen voor die dag vrij en werk. Het was ultravet, een avontuur. Ik heb natuurlijk nog wel achthonderd verlies ten opzichte van mijn investering, maar het balletje is gaan rollen. Eigenlijk heb ik meer verlies, want ik heb een dag vrij moeten nemen. Als je nagaat dat ik nog geen veertig euro per dag verdien, eigenlijk maar honderddertig euro winst, of eigenlijk tot nu toe achthonderdzeventig euro verlies. Shit, ik ben even de tel kwijt.

Maar ben je niet vet trots op mij? Ik zal je mijn handtekening geven, goed? Voorlopig moet ik wel bij mijn moeder blijven wonen, want al mijn geld, dat ik gespaard heb voor mijn uitzet is op. En ik heb natuurlijk die schulden aan jou. Maar je raadt nooit wie er net gebeld heeft. Ja, het bureau weer. Ik ben net gevraagd door een reclamebureau in fokking Sint-Petersburg! Voor een reclame voor geurvreters. Sint-Petersburg! Daar schijnt het nu allemaal echt te gebeuren!