Een van de voordelen van de zomervakantie is dat je er eindelijk aan toekomt je favoriete boeken te herlezen. Wat ben ik weer aan het genieten van “Het Rode Boekje” van Mao Zedong!

120w.nl: “Er wordt veel te veel geschreven en daardoor veel te weinig gelezen. Weg met de breedsprakigheid. 120 woorden is precies genoeg. Schrijfthema voor week 35: “uitkomst.”

Omdat de eerste twee romans van de onbekende schrijver zelfs in de ramsj onverkocht bleven liet zijn uitgever hem op woensdagochtend 23 augustus weten zijn derde roman niet uit te geven.

Nog dezelfde dag vernam de onbekende schrijver via het nieuws dat het concert van de Amerikaanse rockband de Allah-Las in Rotterdam werd afgelast vanwege een mogelijke terreurdreiging.

Uit nieuwsgierigheid ging de onbekende schrijver op Spotify het laatste album van de Allah-Las beluisteren en was zo onder de indruk van de muziek dat hij nog dezelfde avond al hun albums aanschafte via bol.com.

Om zijn stagnerende schrijverscarrière uit het slop te trekken besloot de onbekende schrijver dat het een uitkomst zou zijn om zijn schrijversnaam te veranderen in Mohammed Goebbels.

Deze 120 woorden verschenen op 29 augustus 2017 voor het eerst op 120w.nl.

Afgelopen zondag was ik op uitnodiging van mijn Deense uitgeefster Kærlighed Snyder in de Deense hoofdstad Kopenhagen, om te praten over de Deense uitgave van mijn Bulgaarse debuutroman uit de jaren negentig “Наказание Sweeper.”

We hadden afgesproken in “Il Gabbiano,” een Italiaans restaurant aan de Langeliniekaj in de haven van Kopenhagen. We keken uit op het wereldberoemde bronzen standbeeld “De kleine zeemeermin,” “Den lille Havfrue” in het Deens, zo vertelde mijn Deense uitgeefster mij.

Om conversatie te maken vertelde Kærlighed Snyder mij dat “De kleine zeemeermin” met recht klein genoemd mag worden. Het op 23 augustus 1913 onthulde beeld is slechts 1.25 meter hoog. Ze wist me ook nog te vertellen dat het beeld 175 kilo weegt.

Ik deed, net zoals jij nu aan het doen bent, of ik het allemaal ongelooflijk interessant vond wat zij mij aan het vertellen was. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Onder het genot van een bord Pappardelle met Stracotto en een fles San Pellegrinoging Kærlighed Snyder maar door met het rondstrooien van triviale feiten die betrekking hadden op “De kleine zeemeermin.”

Zo weet ik nu dat het beeld gemaakt is door de Deense beeldhouwer Edvard Eriksen (1876-1959). Edvard Eriksen gebruikte zijn eigen vrouw als model voor het lichaam van “De kleine zeemeermin.” Omdat de vrouw van Edvard Eriksen in het bezit was van een foeilelijk gezicht gebruikte hij het hoofd van de destijds wereldberoemde ballerina Ellen Price als model voor het hoofd van het beeld.

En was ik op de hoogte van het feit dat “De kleine zeemeermin” ontzettend vaak het slachtoffer was geweest van vandalisme? Ik knikte zonder veel overtuiging, omdat ik ooit wel eens gehoord had dat het beeld onthoofd was. Ik had het bericht van de onthoofding meer als een betreurenswaardige grap dan als schokkend wereldnieuws ervaren.

Mijn Deense uitgeefster kende de hieronder staande lijst van vandalisme op het beeld van “De kleine zeemmermin” uit haar hoofd:

1961 beschilderd met een bh en voorzien van een onderbroek en rood haar;
1963 besmeurd met rode verf;
1964 onthoofd door kunstenaar Jorgen Nash, lid van de extreem-linkse kunstenaarsbende Situations International (SI, niet te verwarren met de Islamitische Staat, IS);
1976 met verf besmeurd;
1984 rechterarm afgezaagd;
1990 poging tot onthoofden;
1998 onthoofd;
2003 met explosieven van rots geblazen;
2004 in burqa gehuld;
2006 besmeurd met groene verf, dildo aan hand bevestigd;
2007 in maart en mei besmeurd met verf;
2007 gekleed als moslima;
2017 met rode verf besmeurd in mei, met rode en witte verf besmeurd in juni.

Dat “De kleine zeemeermin” de hoofdpersoon is van het gelijknamige sprookje van Hans Christian Andersen wist ik ook nog wel, maar ik had geen idee waar het sprookje over ging. Vanzelfsprekend ging Kærlighed Snyder met enthousiasme in op mijn verzoek de inhoud van het sprookje in het kort te vertellen.

“Op haar 15e mag de kleine zeemeermin, zoals alle meerminnen, naar de oppervlakte van de zee zwemmen en de wereld daarboven bekijken. Daar ziet ze een mooie prins op een schip en wordt op slag verliefd op hem.

De prins zal echter nooit verliefd worden op een meisje met een vissenstaart in plaats van benen (wie wel?). In ruil voor een toverdrank, die haar benen op de plaats van haar staart geeft, staat de kleine zeemeermin haar tong en daardoor haar mooie stem af aan de duivel, in de gedaante van een toverheks.

De prins wordt verliefd op een normaal meisje. De vier oudere zussen van de zeemeermin geven de kleine zeemeermin een mes, dat ze in ruil voor hun mooie haar bij de zeeheks hebben gekocht. Als de kleine zeemeermin de prins vermoordt met dat mes, kan ze weer een meermin worden en voor de rest van haar leven terugkeren naar haar familie.

De zeemeermin met benen kan het niet over haar hart verkrijgen om de prins te vermoorden. Ze stort zichzelf in zee en verandert in schuim.”

De moraal van het sprookje was duidelijk: Wie zijn ziel aan de duivel verkoopt om zijn verlangens te kunnen bevredigen, komt rottig aan zijn eind.

Nu begreep ik beter waarom het beeld van “De kleine zeemeermin” zo vaak gemolesteerd was. Je ziel aan de duivel verkopen is een doodzonde.

Mijn Deense uitgeefster Kærlighed Snyder rekende ons etentje af en stopte het bonnetje zorgvuldig in een vakje van haar portemonnee.

Daarna stelde Kærlighed Snyder mij voor ergens een hotelkamer voor een uur te huren om eens “lekker te gaan neuken.” Omdat ik al jaren in voorspoed getrouwd ben, stelde ik voor om in plaats van op haar, een ritje te maken in de “Dæmonen,” een stalen achtbaan in het wereldberoemde attractiepark Tivoli.

Dit verhaal verscheen op 26 augustus 2017 als eerste op hoemannendenken.nl.

In de rubriek “De boekenkast van …” op thrillerlezers.nl wordt deze week een kijkje genomen bij mij thuis:

http://www.thrillerlezers.nl/index.php/2017/08/24/de-boekenkast-van-peter-mabelus/

‘Ik heb het helemaal gehad met jouw kutobsessie.’

‘Welke kutobsessie? Waar heb je het over?’

‘Je kutobsessie met het woord “kut” natuurlijk, lul!’

‘Ik weet echt niet waar je op doelt. Heb ik iets met het woord “kut?”

‘Ach, man. Ik kan er niet meer mee leven. Alles draait bij jou om “kut,” “kut” en nog eens “kut.”‘

‘Kun je duidelijk maken wat je bedoelt? Nu laat je me in het duister tasten.’

‘Hebben we vorige zomer hebben niet twee weken in Calcutta gezeten?’

‘Dat was inderdaad een kutvakantie, maar ik kon van tevoren toch ook niet weten dat we daar vast zouden komen te zitten door de tropische storm Xaviera en verder niets van India hebben gezien?’

‘De kerstvakantie hebben we doorgebracht in Connecticut. Wat een saaie kutstaat was dat.’

‘We zijn in Connecticut gestrand omdat ik een psychose kreeg in de trein van Boston naar New York. Ik moest worden opgenomen in het Connecticut Valley Hospital in Middletown, Connecticut. Dat was toch overmacht?’

‘En de zomer daarvoor dan? Ik heb me nog nooit zo verveeld als in dat Kroatische kutdorpje Blinsjki Kut.’

‘Begin je daar nu over? Dat kwam omdat de rivier de Kupa overstroomd was en we geen kant op konden!’

‘Alleen die chillvakantie op Ko Kut, in Thailand, vond ik wel oké. Dat moet ik toegeven.’

‘Dat was toeval. Alle vluchten naar Ko Samui zaten vol.’

‘Vooruit, misschien is die kutobsessie wel meer van mij dan van jou.’

‘Zie je wel! Het valt allemaal reuze mee. Waarschijnlijk is er bij mij helemaal geen sprake van een kutobsessie!’

‘Valt wel mee? Nu ik er nog eens verder over nadenk. Jij wil per se dat onze dochter aan de Katholieke Universiteit Tilburg gaat studeren! “Waar studeert je dochter?” “Aan de KUT.” Ik schaam me elke keer dood als ik het aan iemand moet vertellen.’

‘Maar dat is toch toeval? De studie Italiaans staat daar toevallig het best aangeschreven!’

‘En dat je promotieonderzoek hebt gedaan naar Józef Kut, die rooms-katholieke priester die in 1942 in het Duitse concentratiekamp Dachau is omgekomen? Jezus, je had toch wel een andere Poolse kutpriester uit kunnen kiezen?’

‘Dat is zó flauw, dat je dat zegt! Dat van Józef Kut was stom toeval. Mijn toenmalige hoogleraar geschiedenis zocht iemand die promotieonderzoek wilde doen naar Poolse geestelijken die tijdens de Tweede Wereldoorlog in het verzet hebben gezeten. Als ik geen “ja” had gezegd tegen dat promotieonderzoek was ik nooit doctor in de geschiedenis geworden en dus ook geen universitair docent met het bijbehorende salaris. Dan was je de partner geweest van een gewone geschiedenisleraar aan de een of andere kutschool, in een kutdorp vol met kutkinderen die zich geen reet voor geschiedenis interesseren!’

‘Daar heb je wel een punt.’

‘Kutobsessie! Ik heb helemaal geen kutobsessie! Het zit totaal tussen je oren!’

‘Weet je wat ik opeens lig te denken?’

‘Nou?’

‘Jij had eigenlijk filmregisseur moeten worden in plaats te promoveren op het leven van Józef Kut.’

‘Hoezo dat?’

‘Dan had  je de hele dag “Cut” kunnen roepen.’

‘Flauw hoor.’

‘Best een mooi beroep trouwens, filmregisseur. Behalve als je een kutfilm moet maken.’

‘Je hebt gelijk. Dat zou natuurlijk kut zijn.’

Dit verhaal verscheen op 23 augustus 2017 als eerste op hoemannendenken.nl.

120w.nl: “Er wordt veel te veel geschreven en daardoor veel te weinig gelezen. Weg met de breedsprakigheid. 120 woorden is precies genoeg. Schrijfthema voor week 34: “paradijs.”

Als we hier om eens heen kijken zou je niet snel zeggen dat we hier midden in “Het Paradijs” staan. Uitgestrekte weilanden tot aan de horizon, in welke richting je ook kijkt. Slechts doorkliefd door een slingerende boerenlandweg met daaraan een half dozijn woningen en een groot boerenbedrijf met stolpboerderij. En toch staan we hier in “Het Paradijs,” al moet ik eigenlijk zeggen “Paradijs.”

Paradijs is een buurtschap in de gemeente Opmeer, in de provincie Noord-Holland. Met de naam Paradijs wordt niet alleen de bewoning aan de gelijknamige straat bedoeld, maar ook het land en bewoning er direct omheen, aan de Oosterboekelweg. Het buurtschap is gelegen tussen de buurtschappen De Weere en Gouwe.

Het straatnaambord wordt met enige regelmaat gestolen.

Deze 120 woorden verschenen op 21 augustus 2017 voor het eerst op 120w.nl.

“Paradijs, Noord-Holland,” weekwinnaar week 34 op 120w.nl, augustus 2017: https://120w.nl/2017/paradijs-noord-holland/ 

Al jaren ben ik spiritueel rappercoach van onder anderen Ali B en Lil’ Kleine. Wat doet de spiritueel rappercoach? In essentie zorg ik ervoor dat de rappers die ik onder mijn hoede heb zich niet gek laten maken door hun succes. Dat ze lekker in hun vel zitten en zich kunnen bezighouden met wat ze het liefst willen doen en waar ze goed in zijn: rappen.

In de geschiedenis van de Nederlandse rapmuziek zijn talloze voorbeelden te vinden van rappers die niet om konden gaan met hun succes en onder meer ten onder gingen aan hun louche managers, die ervandoor gingen met hun eerlijk verdiende geld.

Rappers, die hals over kop in gemeenschap van goederen trouwden met de eerste de beste groupie die ze in hun bed vonden en bezwangerden en op die manier na een flitsscheiding binnen een paar maanden de helft van hun zo zorgvuldig opgebouwde vermogen kwijt waren aan een golddigger, die binnen enkele weken een nieuwe jonge rapper in haar net strikte om, met name financieel, leeg te zuigen.

Daarnaast bestaat er voor elke rapper vanzelfsprekend de verleiding om veel drank en drugs te gebruiken. Drank en drugs kosten veel geld, zijn slecht voor de gezondheid en kunnen in het uiterste geval zelfs tot de lichamelijke en geestelijke ondergang van de rapper leiden.

Als spiritueel rappercoach heb ik Ali B en Lil’ Kleine kunnen afhouden van alle hierboven genoemde gevaren.

Ik geef toe, mijn diensten als spiritueel rappercoach zijn niet goedkoop, maar een simpele rekensom laat zien dat mijn aanwezigheid in het leven van Ali B en Lil’ Kleine nog elke dag elke cent waard is. Beide artiesten leven nog, zijn gelukkig, gebruiken nooit drank en drugs en zorgen er met hun rapmuziek voor dat elke dag miljoenen mensen vrolijk door het leven gaan met een liedje van één van “mijn” artiesten in hun hoofd.

Door middel van deze open brief wil ik ook het aanstormende raptalent Rapper Sjors mijn diensten aanbieden. Vanuit “het wereldje” krijg ik steeds meer signalen binnen dat ook Rapper Sjors het slachtoffer dreigt te worden van dames die alleen op zijn geld en gezondheid uit zijn en geen oog hebben voor de mens achter de rapper.

Sinds Rapper Sjors (Heerlen, 31 mei 1992) op 28 maart 2013 te gast was in het programma Man Bijt Hond van de NCRV is zijn ster snel gestegen. Inmiddels heeft Rapper Sjors meer dan 18 duizend volgers op Facebook en bijna 33 duizend volgers op Instagram.

Rapper Sjors introduceert zijn muziek op zijn website rappersjors.nl als volgt: “vette funk met r&b-hip hop en Nederlandse maatschappij-kritische teksten maar wel dansbaar.”

Tot voor kort was Rapper Sjors voor slechts 750 euro te boeken voor een optreden van ruim twintig minuten (exclusief reiskosten), maar de waan van de dag kan de prijs voor een optreden van Rapper Sjors snel doen stijgen.

Vooral de grote hit “De Ware Liefde” van Rapper Sjors doet mij het ergste vrezen voor zijn ontvankelijkheid van voor de avances van beruchte golddiggers als Monica Geuze, Fajah Lourens, Kim Feenstra en Patricia Paay.

Als ik als professioneel spiritueel rappercoach de tekst van “De Ware Liefde” analyseer zie ik de spreekwoordelijke bui al hangen:

Toen ik jou zag staan was ik meteen verliefd en voelde ik die vlinders in m’n buik.

Ik zag je staan, in de discotheek en vond je meteen de ware in m’n ogen.

En de enige was jij, dus mijn doel. Dus ik ging op je af, recht uit mijn gevoel.

Ik wilde je graag leren kennen, 100% van mij moest jou hebben want,

Het kon niet meer zo heel lang duren al die hele lange uren.

Was jij nou de vrouw die ik had gevonden? en heelde dat al m’n wonden?

Fakkelde geen moment, nu zijn we samen, na al die eenzame jaren,

De ware ontmoeten, en niemand kan ons hiervoor laten boeten.

Ik wil door middel van deze open brief alle golddiggers van Nederland oproepen om het prille Limburgse raptalent Rapper Sjors met rust te laten. Een rapper die zo openlijk op zoek is naar de ware liefde is een makkelijk doelwit voor jullie grijpgrage poten.

Mijn oproep om Rapper Sjors met rust te laten moeten jullie niet interpreteren als een vrijbrief om jullie geile en giftige pijlen dan maar te richten op andere grote talenten van het mannelijke geslacht, of dat nu rappers, voetballers of dammers zijn. Blijf met jullie poten van onze helden af!

Een paar laatste woorden voor Rapper Sjors. Als je net als Ali B en Lil’ Kleine gebruik wil maken van mijn diensten als spiritueel rappercoach neem dan vrijblijvend contact met mij op via de redactie van hoemannendenken.nl.

Geloof me, Rapper Sjors, misschien zijn mijn diensten niet goedkoop, maar een leven lang geluk, waarbij je zelf de baas blijft over je zuur verdiende euro’s, is de investering dubbel en dwars waard.

Nicolaas Visser, spiritueel rappercoach van o.a. Ali B en Lil’ Kleine

Dit verhaal verscheen op 21 augustus 2017 als eerste op hoemannendenken.nl.

‘Dit is de eerste keer dat we zo’n all in vakantie doen, toch?’

‘Dat weet je toch, schat?’

‘Nou ja, ik zeg het maar even.’

‘Dit is de eerste keer dat we een all in vakantie doen. De eerste keer dat we in de zomer zonder de meiden op vakantie zijn. Voor het eerst geen dwang van jou om musea en ruïnes te bezoeken.’

‘Dat was toch altijd hartstikke leuk? We hebben de meiden de hele wereld laten zien! Het oude Rome, Londen, Parijs, heel Amerika, Indonesië en Thailand. De meiden hebben een topjeugd gehad!’

‘Als jij het zegt.’

‘Wat klink je bitter. Ik vind het prettig hier. Heerlijk rustig toch? Een keer zonder de meiden? Niet de hele dag dat gezeur om chips, cola, ijs, patat en kutsouvenirs, die te veel geld kosten en na een dag stuk en vergeten zijn.’

‘Ach, ik mis de meiden gewoon.’

‘Hebben de meiden je nog niet geappt?’

‘Die hebben wel wat anders aan hun hoofd als het nog ochtend is in Lloret. Dan liggen ze nog met een kater van de goedkoopste sangria  in hun bed, of het bed van iemand anders. Met een of andere Deense snotneus, die heeft geprobeerd ze zonder condoom te neuken, vlak nadat hij over zijn nek is gegaan van zijn veertigste cocktail op kosten van zijn ouders.’

‘Wat ben je cynisch! Wat heb jij vandaag?’

‘We zijn hier nu voor de tweede dag en ik verveel me nu al kapot. Ik zie overal dezelfde suffe Nederlandse koppen als gisteren. Ik hoor hun geratel over de vergiftigde eieren in Nederland, de Nederlandse vrouwen die Europees kampioen voetbal zijn geworden en dat slappe gelul over de Derde Wereldoorlog die volgende week uitbreekt tussen Noord-Korea en Amerika.’

‘Je mist de meiden.’

‘Ik mis alles. Ik mis ons. Ik mis mijn leven. Er gebeurt hier niks. Ik voel me dood.’

‘Maar we zouden toch lekker een weekje gaan chillen in een all in resort in Turkije? Ereader mee en ontspannen maar.’

‘Ik ben te gestresst om me te kunnen ontspannen met een boek op een glasplaat. Ik wil een echt boek! Een boek dat ik kan voelen en ruiken! Jij met je ereaders. Je bent godverdomme een schrijver en downloadt alle boeken die je leest gratis via Spotnet! Een NSB’er, dat is wat je bent! Een huichelachtige dief, die zijn eigen soort verraadt. Hoe wil jij ooit dit gezin kunnen onderhouden van jouw schrijven als je zelf alles wat je leest illegaal downloadt? Schoft!’

‘Schatje. De kost gaat voor de baat uit. Nu ben ik nog even niet beroemd en heb ik nog geen geld om alle boeken die ik lees te kopen, zoals vroeger. Ik heb mijn baan opgezegd om fulltime te gaan schrijven! Daar stond je achter! Alles is in overleg gegaan! Je gelooft toch in mij? Je hebt altijd gezegd dat je in me gelooft!’

‘Dat is ook zo. Sorry, schatje. Ik mis de meiden en verveel me. En dat van die komkommertijd kunnen we ook wel oplossen.’

‘Schat, als je zo door blijft wrijven over mijn geslacht is mijn komkommertijd nooit ver weg.’

‘Laten we naar onze kamer gaan. Je wilde toch een all in vakantie?’

Dit verhaal verscheen op 15 augustus 2017 als eerste op hoemannendenken.nl.

120w.nl: “Er wordt veel te veel geschreven en daardoor veel te weinig gelezen. Weg met de breedsprakigheid. 120 woorden is precies genoeg. Schrijfthema voor week 33: “antecedent.”

SS-Obersturmbannführer Adolf Eichmann was tijdens de Tweede Wereldoorlog hoofd Jodenaangelegenheden van de Gestapo en wordt als de “manager” van de Holocaust gezien. Eichmann verbleef van 1946 tot 1950 in Altensalzkoth bij de Lüneberger Heide, waar hij onder de naam Otto Heninger als bosarbeider werkte.

Op 1 juni 1950 verkreeg Eichmann van het Internationale Rode Kruis in Genua een staatlozenpaspoort onder de valse naam Ricardo Klement, waarmee hij nog hetzelfde jaar naar Argentinië vluchtte.

Agenten van de Israëlische geheime dienst ontvoerden Eichmann op 11 mei 1960 in Buenos Aires en wisten hem per vliegtuig naar Israël te smokkelen.

Eichmann werd op 31 mei 1962 op 56-jarige leeftijd opgehangen en gecremeerd. Zijn as werd de volgende dag uitgestrooid in de Middellandse Zee.

Deze 120 woorden verschenen op 14 augustus 2017 voor het eerst op 120w.nl.

Zoals elke zaterdagochtend zat ik met mijn gezin aan de grote eettafel in de serre te ontbijten. Het uitzicht op de tuin was prachtig. Een groene oase waar Atalanta’s, kleine vosjes en dagpauwogen onbekommerd door de tuin dwarrelden. Mijn dochter van acht haalde vers geroosterd brood uit het broodrooster. Mijn altijd vrolijke vrouw schonk vers geperste sinaasappelsap eerlijk uit in vier onverwoestbare duralex glazen. Mijn dochter van negen ontdeed vier eieren, die zich rot waren geschrokken onder de koude kraan, van hun schil. Ik mocht de Volkskrant besturen en een artikel uitzoeken waarover we met z’n vieren konden discussiëren.

Een dag eerder waren we met z’n vieren naar de World Press Photo tentoonstelling in de Grote Kerk van Alkmaar geweest. Vooral mijn dochter van acht was onwel geworden van al het leed waarmee ze door de foto’s geconfronteerd werd: zielloze lichamen van Afrikaanse vluchtelingen die in de Middellandse Zee dreven; huilende Congolese tienermeisjes in een vluchtelingenkamp nabij de Ethiopische hoofdstad Addis Abeba. De tekst naast de foto vermeldde dat de meisjes op de vlucht voor geweld waren verkracht door talloze militieleden. Hoe ze hadden gezien dat hun moeder voor de ogen van hun vader in stukken werd gehakt nadat ze was verkracht. Waarna hun vader door het hoofd werd geschoten.

Toen mijn altijd vrolijke vrouw en ik niet langer konden aanzien hoe onze kinderen werden gekweld door al het gefotografeerde leed in de wereld, snelden we de Grote Kerk uit om op een terrasje te genieten van een flesje cola met een rietje en te kletsen over de aanstaande finale van het EK Vrouwenvoetbal de volgende dag, tussen Nederland en Denemarken. Goddank bestond er ook nog een leven waarin je zorgeloos kon genieten.

“Er komen nieuwe VN-sancties tegen Noord-Korea,” las ik de krant hardop voor. “Vanwege het Noord-Koreaanse kernraketprogramma. Alle landen van de VN-Veiligheidsraad zijn akkoord gegaan met een beperking van de export uit Noord-Korea.”

“Wat heeft Noord-Korea dan gedaan?” vroeg mijn dochter van acht terwijl ze met een mandje vol geroosterd brood weer aan de ontbijttafel plaatsnam.

“Noord-Korea heeft vorige maand twee intercontinentale raketten gelanceerd die de VS zouden kunnen bereiken,” legde mijn altijd vrolijke vrouw uit. “Amerika zou door Noord-Koreaanse atoombommen getroffen kunnen worden.”

“Noord-Korea is de laatste stalinistische dictatuur op de aarde, zus,” richtte mijn dochter van negen zich al eieren pellend tot mijn dochter van acht. “Het land is een gevangenis waar de mensen geen enkele rechten hebben. Het volk leeft in totale armoede, terwijl de familie Kim, die het land al sinds 1948 regeert, in grote luxe leeft. In Noord-Korea wonen maar 7 miljoen mensen meer dan in Nederland. In de jaren negentig zijn er bij een hongersnood honderdduizenden Noord-Koreanen omgekomen.”

Mijn dochter van acht keek naar een foto van de vadsige Koreaanse leider Kim Jong-un, die bij het artikel geplaatst was. Lachend met een automatisch wapen in zijn handen poseerde Kim Jong-un voor de fotograaf. “Nou, die zal voorlopig geen last krijgen van hongersnood.”

“China gaat geen grondstoffen meer uit Noord-Korea importeren,” las ik verder. “Voor Noord-Korea was die export één van de weinige manieren om geld te verdienen.”

Mijn dochter van negen die bijna klaar was met het pellen van de geschrokken eieren boog haar hoofd scheef mijn kant op om mee te kunne lezen met het artikel.

“Wauw, pap. Hier staat dat Noord-Korea daardoor meer dan dertig procent minder inkomsten zal krijgen, waardoor ze niet genoeg geld meer zullen hebben om graan te importeren.”

“Het is verschrikkelijk,” zei mijn altijd vrolijke vrouw. “Met dit soort maatregelen wordt het volk getroffen en niet die schoft van een Kim Jong-un.”

“Maar wat kan de wereld dan doen om de mensen in Noord-Korea te helpen?” vroeg mijn dochter van acht vertwijfeld aan niemand in het bijzonder.

“De enige oplossing voor alle ellende is het omverwerpen van de van de club van Kim,” zei ik. “Ze hebben in Noord-Korea maar één televisiezender waar de hele dag alleen maar leugens worden uitgezonden over dat het in Noord-Korea goed gaat en in de rest van de wereld slecht.”

“De mensen weten niet beter,” zei mijn dochter van negen. “Ze hebben daar geen internet en mobiele telefoons zijn er verboden.”

“Dan weet ik de oplossing!” riep mijn dochter van acht uit. “Pap hackt die kutzender van ze en laat de Noord-Koreanen een paar uitzendingen van “Ter land, ter zee en in de lucht” zien! Dan krijgen ze in ieder geval allemaal goede ideeën over hoe ze het land kunnen ontvluchten!”

“Goed idee!” riep mijn altijd vrolijke vrouw uit. “En daarna een Zuid-Koreaanse feel good movie! Zoiets als “Alles is liefde”! Met Koreaanse ondertiteling! Zodat ze kunnen zien dat de mensen in Zuid-Korea in luxe en vrijheid leven!”

“Ja!” viel mijn dochter van negen mijn altijd vrolijke vrouw en dochter van acht bij. “Ze zullen allemaal in opstand komen en daarna wordt Noord-Korea net zo’n welvarend land als Zuid-Korea! Dat weet ik, want onze neef Jung is geadopteerd uit Zuid-Korea en hij heeft me verteld dat ze in Zuid-Korea net zo luxe en vrij leven als wij in Nederland!”

“Gouden ideeën, meiden!” riep ik tegen mijn gezin. Ik vouwde de krant dicht en stond op van de ontbijttafel. “Jullie hebben gelijk. Laat mijn ontbijt voor vandaag maar zitten. Ik ga naar mijn werkkamer en ga gelijk aan de slag.”

Ik stokte in mijn gang naar mijn werkkamer en richtte me tot mijn dochter van acht. “Jung spreekt toch Koreaans?”

Mijn dochter van acht knikte. “Dat heeft hij vorig jaar aan de universiteit van Seoel, de hoofdstad van Zuid-Korea, geleerd.”

“Ik ga het beeldmateriaal bij elkaar zoeken. Bel jij alvast Jung, dochter van acht! Dan kan hij vandaag nog de ondertiteling bij de beelden maken. Daarna hack ik die Noord-Koreaanse kutzender voor vanavond! Morgen zal de revolutie in Noord-Korea uitbreken!”

Dit verhaal verscheen op 10 augustus 2017 als eerste op hoemannendenken.nl.