Laatst zat ik in bus 5, die mij van huis naar het station van Alkmaar zou brengen. Op de stoelen voor mij zaten een moeder en haar zoon van een jaar of zestien. Ik zag dat hij mijn laatste column voor de website van de SP van Alkmaar zojuist op zijn smartphone gelezen had. Vanzelfsprekend ondertekend door mijzelf, de Salonsocialist.

‘Mama, wat is eigenlijk precies een salonsocialist,’ vroeg de jongen aan zijn moeder.

Zijn moeder bleef even stil, blijkbaar moest zij haar gedachten ordenen.

‘Een salonsocialist is eigenlijk iemand die pretendeert socialist te zijn, maar zich in werkelijkheid een kapitalistische levensstijl aanmeet. Ze denken en stemmen links, maar hebben veel geld, waardoor je zou verwachten dat ze op liberale of rechtse partijen zouden stemmen. Ze wonen in grote huizen en reizen de hele wereld over. Ze hebben geld en toch stemmen ze links, zoals op de SP.’

‘Salonsocialisten stemmen links en zijn rijk.’

‘Ja, jongen. Iedereen draagt het hart niet voor niks links. Mensen lijken veel meer op elkaar dan je zou denken. De goedgevulde portemonnee bevindt zich meestal in de rechterkontzak van hun spijkerbroek. Salonsocialisten hebben toevallig veel geld, maar dat betekent niet dat ze al dat geld voor zichzelf houden.’

‘Is papa ook een salonsocialist?’

‘Hoezo?’

‘Nou, wij zijn best rijk. Pappa heeft een eigen bedrijf, dat goed loopt.’

‘Ja, en hij luistert naar de muziek van beroemde Amerikaanse salonsocialisten, zoals Bob Dylan en Bruce Springsteen.’

‘Dus hij luistert niet alleen naar die muziek, omdat hij een boomer is?’

‘Nee, vorig jaar heeft hij nog een hele nieuwe school ergens in India gefinancierd.’

‘Dat wist ik niet, mama.’

‘Een salonsocialist loopt meestal niet te koop met de goede dingen die hij doet voor arme mensen in nood.’

‘Zou de salonsocialist van deze column voor de SP ook oké zijn, mama.’

‘Dat denk ik wel, zoon. Anders zou hij zichzelf niet zo noemen en toch de SP steunen.’

‘Jammer, dat we niet weten wie hij is.’

‘Dat geeft helemaal niet.’

Met een sprint uit de bus in de benen kon ik nog net de trein naar Amersfoort halen.

De Salonsocialist

– Pap, leg eens uit wat paranoia is?
– Ja, wat is paranoia? Hoe kan ik dat goed uitleggen aan jou?
– Geen idee, pap.
– Hoe kan ik jou nou eens goed uitleggen wat paranoia is? Laat me eens denken…
– Neem je tijd, pap.
– Doe ik.
– Je moet vooral geen dingen doen die je niet leuk vindt, pap. Begrijp je? Oké, pap?
– Heb jij wiet in huis?
– Vanzelfsprekend, pap.
– Kun je dat even voor mij gaan halen?
– Ga ik doen, pap.
– Dank je.
– Tot zo, pap.
– Ja, tot zo.

– Hier ben ik weer, pap.
– Ja, daar ben je weer. Heb je de wiet bij je?
– Ja, pap.
– Mooi, want waar ik nu echt paranoia van word, is het roken van wiet.
– Echt, pap?
– Ja.
– Dat heb ik nou nooit, pap.
– Interesseert me nu even niet. Draai een dikke joint, steek hem aan en geef hem dan aan mij. Dan laat ik je zien wat paranoia is.
– Ik draai een dikke joint voor je, pap.
– Dank je.
– Even geduld. Tabak uitspreiden over het lange rijstpapier… Ja, beetje wiet op de tabak korrelen… Goed draaien. Goed likken… Dichtrollen… En dan is de dikke joint klaar voor gebruik.
– Steek aan!
– Welnu, pap…
– Geef hier!
– Alsjeblieft, pap.
– Dank. Nu rook ik die hele dikke joint in zijn geheel zo snel mogelijk op en daarna leg ik je uit wat paranoia is.
– Ik ben benieuwd, pap.

– Zo, dat was alweer de derde trek. Ik word nu al gek! Dat rijmt. Dat kan toch geen toeval zijn?
– Lijkt me sterk, pap.
– Of word ik nu al kierewiet van de al te sterke Nederwiet? Een deksel is geen vergiet!
– Pap…
– Ja?
– Ben je nu stoned en paranoia, pap?
– Ja, volgens mij totaal. Je lijkt op een kameel met te veel vrije tijd, zei de keukenmeid.

“Paranoia 2020” stond op 13 januari 2020 als eerste op hoemannendenken.nl, de enige site vóór vrouwen, dóór mannen.

In 2050 heeft Amsterdam een Chinese burgemeester en bestaat de stad uit een conglomeratie van enkele duizenden hotels, die worden bevolkt door een miljoen toeristen. Autochtone Amsterdammers zullen worden gespeeld door Oost-Europese acteurs.

Ik ben blij met weer een goede recensie van mijn verhalenbundel ‘Hoe ik liefde vergat te geven’. Ditmaal op de website: http://www.veroniquesboekenhoekje.nl van recensent Veronique Janssen: http://www.veroniquesboekenhoekje.nl/recensie-hoe-ik-liefde-vergat-te-geven-peter-mabelus/:

Ik las al eerder ‘Kathmandu Hipsters‘ van Peter Mabelus. Toen ik een mail kreeg van Peter over zijn nieuwe verhalenbundel, Hoe ik liefde vergat te geven, was ik direct enthousiast. In mijn recensie vertel ik je meer over deze bundel. Lees je mee?

Het verhaal van Hoe ik liefde vergat te geven

Dit staat op de achterkant van ‘Hoe ik liefde vergat te geven’:

In deze bundel zijn twintig van zijn verhalen verzameld.
Mabelus’ stijl is provocerend, teder, controversieel en over the top, maar vooral authentiek. Hij weet een dichterlijke stijl vlekkeloos te combineren met kort door de bocht.
Net wanneer je dreigt verontwaardigd te worden, haalt Mabelus met een grijns je ongemak onderuit door een geniale inval of uitsmijter.

Mijn mening

In zijn boek, ‘Kathmandu Hipsters’ leerde ik de mooie stijl van Peter Mabelus al kennen. In ‘Hoe ik liefde vergat te geven’ is dat niet anders. Sommige verhalen zijn pareltjes op zich en de poëtische stijl van Peter is bijzonder. Soms is het wel een tikkeltje apart.

In de verhalen zoekt Peter regelmatig het randje op. (En ja, soms gaat hij erover heen.) Hier is lef voor nodig.

De verhalen hebben allerlei originele invalshoeken. Hij schrijft over allerlei soorten liefde en soms komt er een vrijpartij voorbij. Je voelt je echter geen moment ongemakkelijk.

Daarnaast interviewt Peter zichzelf in drie delen. Heel origineel. Soms komt er een heerlijk cliché langs. Sommige verhalen zijn lang en sommige zijn kort. Eigenlijk krijg je geen genoeg van de stijl van Peter.

Peter Mabelus beschikt over een levendige fantasie en dat komt ook zeker in ‘Hoe ik liefde vergat te geven’ naar voren.

Hoe ik liefde vergat te geven bevat originele verhalen en is geschreven in een mooie stijl.

Liefs,

Veronique

‘Hoe ik liefde vergat te geven’ is een bundel met twintig verhalen, waarvan een aantal eerder is verschenen in verhalenbundels, tijdschriften en de website hoemannendenken.nl, ‘ de eerste site vóór vrouwen, dóór mannen’, waar Mabelus tot de vaste gastschrijvers behoort.
Vanuit diverse perspectieven vertelt Peter Mabelus over liefde in haar vele vormen, over mensen en (mis)communicatie, over de (on)mogelijkheid om elkaar te bereiken.
Mabelus spreekt de jongerentaal, schrijft over seks zonder te blozen en dat maakt dat je als lezer dit ook zonder blozen kunt lezen. Hij rekent af met quasi-intellectuelen en wannabe schrijvers, waarbij hij zijn eigen personage gebruikt, ‘de geniale schrijver Mabelus’. Het boek is doorspekt met een interview in drie delen, dat hij met zichzelf voert, neemt schrijvers en journalisten in het ootje, gebruikmakend van bijna alle clichés. Want die zijn niet voor niets clichés geworden natuurlijk.
Elk verhaal heeft zijn eigen toon, iedereen zal zo zijn favoriete verhaal hebben. De mijne is ‘Vlekkeloos’, omdat ik van sprookjes houd. Een Syrische prinses in je bed, waarmee je een perfecte vrijpartij mag beleven en vervolgens naar huis gaat met een cd’tje van Gerard Joling, dat is pas een happy end!
Ik heb eerder ‘Kathmandu Hipsters’ gelezen, de roman die in november 2018 verscheen, ook bij uitgeverij Ambilicious, waarin ik kennis heb gemaakt met de bijzondere schrijfstijl van Peter Mabelus. Hij maakt gretig gebruik van zijn eigen levenservaringen, voegt daar veel fantasie en kennis aan toe, kneedt dit geheel kundig tot een eenheid en voegt als specerijen de droge humor, absurdisme en cynisme toe. Ik proef ook melancholie en verlangen, met als bijsmaak arrogantie en verontwaardiging, maar dat kan ook mijn eigen invulling zijn; iets wat op mijn eigen tong ligt en niet in dit boek. Wie kan het zeggen? En wie interesseert het ook… Lees het zelf maar en proef!

Deze recensie verscheen als eerste op 3 januari 2020 op hebban.nl, de grootste boekensite en lezerscommunity van Nederland!