Wie stond model voor het personage Lizzy Hulshorst in mijn debuutroman “Kathmandu Hipsters”, die verscheen op 19 november 2018? Rebecca Holtrust uit Hulshorst (1968-2013)

Zoals de lezers van mijn debuutroman “Kathmandu Hipsters” weten is een van de hoofdpersonages van het boek de flamboyante studente kunstgeschiedenis Lizzy Hulshorst. Zij is gemodelleerd naar de beste vriendin uit mijn studententijd aan het einde van de jaren tachtig, Rebecca Holtrust. Zij studeerde eerst politicologie en daarna psychologie aan de Universiteit van Amsterdam. Ik studeerde geschiedenis, Russisch en filosofie. Wij raakten elkaar uit het oog rond het jaar 2000.

Rebecca Holtrust groeide op in Hulshorst, een klein dorp in de provincie Gelderland, aan de noordelijke grens van de Veluwe. Vanwege redenen, die ik later in dit stukje uit de doeken zal doen, besloot ik in overleg met mijn redacteur om op het laatste moment van de redactie van het manuscript van KH de naam van mijn studievriendin te vervangen door een pseudoniem.

Ik koos voor het pseudoniem Lizzy Hulshorst. De naam Lizzy ontleende ik aan een van mijn kalverliefdes, Lizette O. uit R. De keuze voor de achternaam Hulshorst lijkt me evident.

Rebecca Holtrust was een dochter van een van de twee eigenaren van United Soft Drinks, Robert Holtrust, die in “Kathmandu Hipsters” voorkomt onder de naam Robert Hulshorst. De andere eigenaar was Robert Holtrust’s broer Onno Holtrust.

In mijn debuutroman valt op pagina 150 te lezen dat United Soft Drinks in 1998 de nieuwe naam werd  van een bedrijf dat via allerlei omwegen in het bezit was gekomen van de gebroeders Holtrust. De oorsprong van United Soft Drinks was een bedrijf dat in 1945 onder de naam A. Bruinsma’s Limonadefabriek werd opgericht door Anton Bruinsma.

Bekende producten van United Soft Drinks zijn onder meer mineraalwater Bar-le-Duc en de energiedrank AA Drink.

Anton Bruinsma was overigens de vader van de latere drugsbaron Klaas Bruinsma, die op 27 juni 1991 voor het Amsterdamse Hilton hotel geliquideerd werd. Waarschijnlijk is Klaas Bruinsma beter bekend als de voormalige minnaar van Mabel Wisse Smit, de latere vrouw van de in 2013 zo tragisch verongelukte broer van onze koning Willem Alexander, prins Johan Friso.

Aangezien Rebecca Holtrust een dochter was van een man die rond 1990 vele tientallen miljoenen waard was en inmiddels al vele jaren vermeld werd in de Quote 500, de lijst van meest vermogende Nederlanders, werden alle privégegevens van de familie Holtrust zorgvuldig geheim gehouden uit angst voor mogelijke afpersing en ontvoering. Dat betekende voor de hele familie Holtrust onder meer geheime telefoonnummers en met de komst van internet geen Facebook of aanwezigheid op andere social media.

Rebecca Holtrust was onvindbaar op internet. De telefoonnummers die ik nog van haar had waren in de periode dat ik werkte aan “Kathmandu Hipsters” niet meer actief. Ik ging zelfs  naar het enorme pand aan de Da Costakade in Amsterdam, waar ze gewoond had in de tijd dat we elkaar nog zagen. Niemand wist waar ze was gebleven. Dit vond ik jammer, omdat ik haar graag had willen laten weten dat zij model had gestaan voor een van de prominente personages in mijn eerste boek en haar had willen uitnodigen voor mijn eerste boekpresentatie.

Op het moment dat “Kathmandu Hipsters” al gedrukt was, en de boekpresentatie aanstaande, besloot ik, zonder enige hoop op succes, om haar naam nog een laatste keer te googelen.

Tot mijn verbazing en grote schrik kreeg ik dit keer wel een hit: Grafmonumenten – Ermelo Beeldbank. Ik klikte op het adres en in beeld verscheen een grafsteen met daarop haar volledige naam: Rebecca Stella Esmee Holtrust, de datum van haar geboorte, 11 juli 1968, en de datum van haar overlijden: 20 juni 2013. Boven haar naam stond de naam van haar jongere broer Christiaan, die blijkbaar in 2001 op 30-jarige leeftijd overleden was.

Ik was in shock. Ik had Rebecca voor de boekpresentatie uit willen nodigen, maar ze was op dat moment al ruim vijf jaar dood.

Ik heb daarna van alles geprobeerd om achter haar doodsoorzaak te komen, maar alle sporen liepen dood.

Ik heb lang getwijfeld of ik dit stukje wel moest schrijven.

Rebecca sprak nooit positief over haar vader en dat heb ik in “Kathmandu Hipsters” ook niet over de vader van Lizzy gedaan. Daarnaast dacht ik dat een oplettende lezer, of vriend van vroeger, die van onze toenmalige vriendschap afwist, wel begreep dat Rebecca Holtrust model had gestaan voor Lizzy Hulshorst. Dat laatste achtte ik haast zeker door veel feiten rond United Soft Drinks zonder schroom in het boek te noemen.

Maar Rebecca en ik hadden bijna al onze tijd samen met zijn tweeën doorgebracht. Zelden was er iemand anders bij.

Niemand reageerde.

De pers was niet actief.

Mijn vrienden waren bezig.

Ik herinner mij een dag in 1998 waarop Rebecca en ik in de zuurstokroze Kia Sorento van Rebecca over de A4 vanuit Amsterdam naar een concert van Faithless in het Rotterdamse Ahoy zweefden. Uit de speakers klonk Faithless’ “I want my family back”. Als ik daar aan denk mis ik haar.

Door Rebecca zo “duidelijk” in “Kathmandu Hipsters” te portretteren hoop ik een klein monument voor haar te hebben opgericht. Haar graf ga ik nog eens bezoeken. Rust zacht, lieve Rebecca Holtrust.

Ik mis je.

“Maatschappelijke conflicten moet je oplossen met dialoog, niet door de beelden die we uit Rotterdam hebben gezien,” zei premier Mark Rutte afgelopen woensdag in de Tweede Kamer naar aanleiding van de gewelddadige botsing tussen Koerden en Turken in Rotterdam. Aanleiding voor het geweld in Rotterdam was een demonstratie van Koerden, die protesteerden tegen de recente Turkse inval in het noorden van Syrië, nadat de Amerikaanse troepen die regio laatst verlaten hebben.

Nederland is een land waar de overheid een geweldsmonopolie heeft. Dat betekent dat de overheid geweld mag gebruiken als zij dat nodig vindt. Denk hierbij aan het optreden van de mobiele eenheid van de politie tegen demonstrerende scholieren die opkomen voor betaalbaar studeren of het inzetten van het leger bij het tegenhouden van boze boeren die het stikstofbeleid van de overheid te rigide vinden.

In ons land is het de norm dat het onacceptabel is dat burgers geweld gebruiken tegen de overheid of tegen elkaar. Het wapenverbod in Nederland is daarom zo allesomvattend dat je beboet kunt worden als je met een kurkentrekker of kaasschaaf over straat gaat.

Hoe oprecht zijn de schijnbaar pacifistische krokodillentranen van onze premier als hij zijn walging over openlijk geweld uitspreekt? Die tranen zijn op zijn minst dubieus.

Wat veel mensen niet weten is dat Nederland al jaren in de wereldwijde top tien van grootste wapenexporteurs staat. De waarde van die export van schommelt al jaren rond de 1 miljard euro per jaar. Lang leve de wereld als markt en strijd.

De Nederlandse wapenindustrie produceert geen bommen of mitrailleurs, maar vooral technologische apparatuur zoals wapen-, radar-, sensor- en commandosystemen, die bijvoorbeeld gebruikt worden voor oorlogsschepen.

Landen die lid zijn van de Europese Unie of de NAVO mogen zonder enige restrictie wapens doorvoeren via de haven van Rotterdam en de luchthaven Schiphol. Dit betekent dat NAVO-lid Turkije niet alleen op grote schaal Nederlandse wapentechnologie koopt, maar ons vreedzame kikkerlandje ook kan gebruiken als doorvoerhaven voor wapens die kunnen worden gebruikt tegen de Koerden in het noorden van Syrië. Het feit dat Nederland uit protest tegen de Turkse inval in Syrië sinds een week de wapenexport naar Turkije heeft stopgezet is mosterd na de maaltijd.

Het kan ook anders. Er zijn vele tientallen landen zonder enige vorm van wapenindustrie. Sterker nog, er zijn vele tientallen landen zonder leger. Hierbij heb ik het niet alleen over Vaticaanstad, maar ook over landen als Costa Rica en de Malediven.

Kortom, de Nederlandse overheid heeft niet alleen een geweldsmonopolie, maar faciliteert ook het wereldwijde gebruik van en de handel in wapens.

Als Mark Rutte zijn afschuw uitspreekt over het feit dat Koerden en Turken met elkaar op de vuist gaan op Nederlands grondgebied meet hij niet alleen met twee maten, maar heeft hij ook nog eens vele kilo’s boter op het hoofd.

Nu er een kleine burgeroorlog lijkt te zijn uitgebroken op het gebied van de reductie van de stikstofproductie tussen de boeren en de overheid, lijkt mij het moment aangebroken om met zijn allen de boeren een symbolisch hart onder de riem te steken door een dag in de week geen scheten te laten.

Volgens de wetenschappers produceert de mens gemiddeld 0,5 tot 1,5 liter darmgas per dag in 10 tot 25 winden. Geen mens die zich daar druk om maakt. Het was onze grote nationale held Erasmus die in zijn in 1500 gepubliceerde werk Adagia al terecht opmerkte: Suus cuique crepitus bene olet (“U vindt uw eigen winden prima ruiken”).

De waarheid dient gezegd te worden: het is vooral de landbouwsector die verantwoordelijk is voor de stikstofuitstoot in Nederland. Volgens het RIVM (Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu) betrof de stikstofuitstoot van de landbouwsector in 2017 106 miljoen kilo, tegen bijvoorbeeld de luchtvaart slechts 1,2 miljoen kilo.

Vanzelfsprekend staat de hoeveelheid stikstof die de mens met het laten van winden produceert in geen vergelijk met de stikstofproductie van de landbouwsector. Het gaat echter om het gebaar.

Het ophouden van winden is niet schadelijk voor het menselijk lichaam. Het kan hoogstens wat klein ongemak zoals wat lichte kramp in de darmen veroorzaken. Laten we niet vergeten: alle kleine niet gelaten scheetjes helpen.

Grieperig in 1 ruk het reisverslag van Ilja Leonard Pfeijffer’s fietsreis naar Rome in 2008 gelezen. Met daarin een betoverend verblijf in Genua. Voorbode van La Superba.

In 2014 verhuisde ik als vrijgezel naar een ruim hoekhuis in de ***straat, in de gemeente B., op nog geen tien kilometer van de Noordzeekust. Het was een koopwoning. Ik verdiende mijn geld met de import en export van allerlei producten en diensten. Mijn alleenstaande buurvrouw bleek een jaar of zestig oud, kinderloos, en was werkzaam als docent Duits. Zij moet in die tijd een inkomen van een kleine 3500 euro per maand hebben verdiend.

Aanvankelijk had ik een goede band met haar. Daarom deelden wij aardig wat feiten over onze wederzijdse levens. Zo kwam ik erachter dat ze haar huis al in 1983 had gekocht voor omgerekend 45.000 euro. Ze had haar hypotheek inmiddels volledig afgelost. Omdat zij geen geldzorgen kende, ging ze elke zomer zes weken op vakantie naar exotische oorden. Tijdens haar afwezigheid verhuurde ze haar woning voor een flink bedrag aan gretige Duitse toeristen, waardoor ze eigenlijk altijd “gratis” op vakantie ging.

Niets is voor de eeuwigheid en zo veranderden de omstandigheden waarin mijn buurvrouw leefde. Zij werd verliefd op de klusjesman, die in de zomer van 2015 de muren van haar woning stuukte. Later begreep ik dat deze man alleen maar zwart kluste, omdat hij sinds een paar jaar (vanwege rugproblemen) voor honderd procent was afgekeurd en een WAO-uitkering ontving van ruim 2000 euro netto per maand.

De stukadoor, een zogeheten scheefwoner die een tweekamerappartement van de sociale woningbouw in de naburige gemeente C. bewoonde, trok al snel bij mijn buurvrouw in. Zijn appartement verhuurde hij sindsdien voor 1400 euro per maand aan een groep Polen, die met zijn achten de huur vrij makkelijk konden op brengen. Hij zal daar maandelijks – zwart – ongeveer duizend euro per maand mee verdienen.

De acht Polen op hun beurt werkten allemaal zwart in de illegale wietkwekerij van de broer van de stukadoor, ergens in een kas in de weilanden tussen de gemeenten B. en C. De broer van de stukadoor was de eigenaar van twee van de vijf coffeeshops die de naburige stad A. telde.

De broer van mijn buurman was ook de eigenaar van een hele rij peeskamers in de binnenstad van de stad A. Die peeskamers werden voor een paar honderd euro per kamer per dag verhuurd aan Oost-Europese prostituees, zodat die vrouwen een aardig centje konden verdienen aan de gastvrijheid van de broer van mijn buurman en de vriendelijkheid van hun bezoekers.

De helft van de Nederlandse gemeenten beschikt inmiddels over een of meerdere kliklijnen en hun aantal schijnt snel toe te nemen.

Een kliklijn bellen om de praktijken van mijn buren en de broer van mijn buurman aan te geven, zal ik niet snel doen. Toegegeven, de Nederlandse staat loopt hier en daar wat belasting mis, maar het is toch bewonderenswaardig dat onze medeburgers door hard werken, toeval, slimheid en ondernemingslust een klein financieel imperium kunnen opbouwen. Vergeet daarbij vooral ook niet dat zij meehelpen aan het terugdringen van de woningnood en het stimuleren van de werkgelegenheid.

In 2006 reageerde toenmalig minister-president Balkenende op kritische Kamervragen van Femke Halsema over de uitwassen van het door Nederland gepropageerde neoliberalisme en de deregulering op veel gebieden van de Nederlandse economie: “Ik begrijp niet waarom u hier zo negatief en vervelend over doet. (…) Laten we blij zijn met elkaar! Laten wij optimistisch zijn! Laten we zeggen: Nederland kan het weer! Die VOC-mentaliteit, over grenzen heen kijken, dynamiek! Toch?”

“Kliklijn getuigt niet van een VOC-mentaliteit” stond op 7 oktober 2019 als eerste op hoemannendenken.nl, de enige site vóór vrouwen, dóór mannen.

Vier oktober is het weer zover: dierendag. Een goed moment om uw huisdier wat extra aandacht te geven door, hem of haar, het hartverscheurende verhaal Big Story uit de verhalenbundel Hoe ik liefde vergat te geven voor te lezen.

Hoe ik liefde vergat te geven is te verkrijgen via webshops of de betere boekhandel. Vandaag besteld, morgen in de brievenbus.

Veel leesplezier samen!