Na het aanschouwen van een opmerkelijke en opwindende cover denk ik op de eerste pagina dat de schrijver lef heeft om met zulke buitenissige en onuitsprekelijke woorden en namen zijn boek te beginnen. Herhalingsdrift kan hem ook niet ontzegd worden want ik weet na het lezen van het eerste hoofdstuk vrijwel zeker dat er aardbeienvelden in Osha Tapoban liggen.

In hoofdstuk twee (en volgende) kom ik – hoe heerlijk – levensbeschouwing tegen zoals in: ‘De mens wil bedrogen worden. Liever de schijn van geluk dan de naakte feiten.’ Een zin die mijn ziel steelt is: ‘Ik heb een Van Gogh aan de muren. Zonder zonnebloemen.’

In een razend tempo – en daar moet ik mijn hoofd bijhouden – verandert het perspectief. Van verkrachter/moordenaar/chantabele tot toeschouwer/manipulator. Dan ben ik nog maar bij het begin. Een stoet aan aparte figuren volgt, in Amsterdam en in Nepal. De onbevangen en eerlijke Nepalese taxichauffeurs spannen de kroon; ik zou ze voor Amsterdam wensen. 😉

Bij de herhalingen van de naam, type, kleur et cetera van de twee Zweedse rugzakken, – te zien in de trailer – die cruciaal zijn in en voor het verhaal, vraag ik me af of ik de schrijver wil slaan of dat ik onbedaarlijk in de lach zal schieten.

In eenzelfde stijl bespringen vluchtnummers mijn visuele vermogen, de werking van oxazepam, deodorant, schnitzels, Tuborg, koffiepads, dollars met de beeltenis van Benjamin Franklin, de Citizens Bank, fokking lekkere dingen als white widow, flesjes AA, cappuccino’s, de ‘Kiss of Zuri’, …

Er is ongelooflijk veel te ontdekken in Kathmandu Hipsters; het boek bevat een rijkdom aan toegelichte onderwerpen en kennis die ik voetstoots aanneem.

Personages, die de eerder genoemde opvolgen in een maalstroom aan gebeurtenissen, weet de schrijver ingenieus met elkaar te verweven. Zo sterk zelfs dat ik soms aan mijn verstand twijfel.

Het is niet aan mij het verhaal hier te vertellen, dan zou ik Peter Mabelus schromelijk tekort doen omdat zijn boek gelezen moet worden. Het enige dat ik zeg is dat het verhaal eindigt in een orgastische plot dat ik echt, maar dan ook echt niet, had zien aankomen.

Kortom, Kathmandu Hipsters is een intelligent werk dat de lezer hoe dan ook weet te beroeren en waarin de passie voor het schrijven zindert, van een zeer aperte stijl die ik tot nu toe nog niet heb mogen lezen.

De lang verwachte lancering van Kathmandu hipsters vond afgelopen zondag plaats in de centrale bibliotheek van Alkmaar, vanaf 14 uur in de middag. Zoals zo vaak bij een debuut bestond het publiek vooral uit familie en vrienden en enkele verdwaalde fans van het eerste uur.
Nadat uitgeefster Inanna van den Berg van Ambilicious iedereen welkom had geheten speelden Peter Mabelus op gitaar en zijn dochter Livia op zang het nummer “Riptide” van Vance Joy. Vervolgens werd Peter Mabelus gedurende een half uur geïnterviewd door Inanna van den Berg. Het eerste exemplaar van Kathmandu hipsters werd uitgereikt aan zoon Noah, omdat hij vaak constructief meedacht als het plot van het boek vastzat. Daarna kon het signeren beginnen. De afterparty vond plaats in een nabijgelegen kroeg.

Afgelopen week bezocht ik museum Kranenburgh in Bergen. Omdat het museum zich op slechts een kilometer of zes van mijn woning bevindt, bezoek ik daar zo ongeveer alle exposities. Eigenlijk heb ik nooit spijt, geen enkele keer. Laat ik eerlijk zijn; de laatste expositie van Armando vond ik afschuwelijk, al zijn kunst leek somber, zwart, log, vorm- en inhoudsloos. Jammer.

Vorige week was alles anders bij de expositie ‘Bloot‘, een schitterende tentoonstelling die loopt tot en met februari 2019. Al vrij vroeg in de expositie kwam ik een video tegen, Mirror de l’origine uit 2014, van Deborah de Robertis (1984) uit Luxemburg. Ik citeer de catalogus bij de tentoonstelling:

Deborah de Robertis vestigt in haar werk aandacht op wat systematisch is weggestopt in de kunstgeschiedenis: het vrouwelijke geslachtsdeel, open en bloot. In Mirror de l’origine neemt ze Gustave Courbets beroemdste werk als onderwerp. Courbet toonde de vagina als oorsprong van de wereld, maar de daadwerkelijke oorsprong, de opening, bleef verhuld. In een performance voor L’origine du Monde (1886) in Musee d’Orsay trekt Deborah de Robertis dit recht door haar schaamlippen te openen voor publiek. In een registratie van de performance is te zien dat ze al na een paar minuten wordt verwijderd door de bewaking. Door dit in beeld te brengen wijst ze op de hypocrisie van musea: tentoonstellingen lokken mensen met seksuele thema’s en vrouwelijk naakt, maar een blote vrouw van vlees en bloed is te choquerend.

Ik keek ademloos naar de video. Ik had iets van de vrouw geleerd. Waarachtigheid. Alle grenzen voorbij. Prachtig.