Afgelopen week bezocht ik museum Kranenburgh in Bergen. Omdat het museum zich op slechts een kilometer of zes van mijn woning bevindt, bezoek ik daar zo ongeveer alle exposities. Eigenlijk heb ik nooit spijt, geen enkele keer. Laat ik eerlijk zijn; de laatste expositie van Armando vond ik afschuwelijk, al zijn kunst leek somber, zwart, log, vorm- en inhoudsloos. Jammer.

Vorige week was alles anders bij de expositie ‘Bloot‘, een schitterende tentoonstelling die loopt tot en met februari 2019. Al vrij vroeg in de expositie kwam ik een video tegen, Mirror de l’origine uit 2014, van Deborah de Robertis (1984) uit Luxemburg. Ik citeer de catalogus bij de tentoonstelling:

Deborah de Robertis vestigt in haar werk aandacht op wat systematisch is weggestopt in de kunstgeschiedenis: het vrouwelijke geslachtsdeel, open en bloot. In Mirror de l’origine neemt ze Gustave Courbets beroemdste werk als onderwerp. Courbet toonde de vagina als oorsprong van de wereld, maar de daadwerkelijke oorsprong, de opening, bleef verhuld. In een performance voor L’origine du Monde (1886) in Musee d’Orsay trekt Deborah de Robertis dit recht door haar schaamlippen te openen voor publiek. In een registratie van de performance is te zien dat ze al na een paar minuten wordt verwijderd door de bewaking. Door dit in beeld te brengen wijst ze op de hypocrisie van musea: tentoonstellingen lokken mensen met seksuele thema’s en vrouwelijk naakt, maar een blote vrouw van vlees en bloed is te choquerend.

Ik keek ademloos naar de video. Ik had iets van de vrouw geleerd. Waarachtigheid. Alle grenzen voorbij. Prachtig.