Drie jaar geleden kwam ik er een dag te laat achter om een ode in woorden te brengen (je bent een taalkunstenaar of niet) aan de jongste gitarist van The Beatles George Harrison (1943-2001). Ik schreef op 26 februari 2018 het stukje ‘George Harrison, een dag te laat’. Bij het opstaan vanmorgen dacht ik: Dat zal mij niet nog eens gebeuren. Vandaar dat het stukje van drie jaar geleden vandaag een reprise krijgt:

‘George Harrison, een dag te laat’.

Zojuist kwam ik er inwendig vloekend achter dat ik gisteren de geboortedag van George Harrison – 25 februari 1943 – ben vergeten te herdenken op mijn website petermabelus.com. Toen ik vanmorgen surfend op internet een foto van George Harrison zocht waar geen copyright op rust las ik ergens dat George Harrison waarschijnlijk al op 24 februari geboren is! Dus een dag eerder dan de officiële datum, die in de miljoenen boeken over The Beatles vermeld staat. George Harrison is vlak voor middernacht op 24 februari 1943 geboren en per abuis kwam de dag van aanmelding bij de burgerlijke stand – de volgende dag in het door oorlog geteisterde Liverpool – in de boeken te staan. Wat dan nog? zul je denken en dat is eigenlijk terecht. Het maakt in feite weinig uit of ik een dag te laat ben met mijn tribute aan de jongste Beatle. Weet je wat? Fuck copyright. Ik plaats een foto boven mijn stukje die door George Harrison zelf gemaakt is, want George Harrison was naast een geweldige gitarist ook een geweldige fotograaf. Het lijkt mij sterk dat George daarboven in de hemel mij van broodroof zal beschuldigen. Enfin, deze is voor jou George. Ik zal je nooit vergeten.

En nu echt tot slot: de foto boven dit stukje is vanzelfsprekend niet door George Harrison zelf gemaakt, maar wel met één van zijn vele camera’s. Anders zou hij een onderwatercamera met selfie stick nodig hebben gehad om deze foto te kunnen maken en die bestonden nog niet in het jaar dat deze foto gemaakt is. Genoeg.

In 2012 viel de herfstvakantie in de Regio Noord pas in de laatste week van oktober. In heel West-Europa heersten haast zomerse temperaturen. Ik besloot ad hoc om een midweek vakantie naar de Belgische Ardennen te boeken. Mijn destijds achtjarige dochter Livia zou vanzelfsprekend meegaan. Ik huurde voor 250 euro een stacaravan op ‘Camping Petite Suisse’, in het gehucht Dochamps.

Sinds de dag dat mijn dochter als kleuter voor de eerste keer het nummer ‘It’s the first time’ van de Nederlandse popgroep Lois Lane uit de autoradio had horen knallen, was zij fan voor het leven. Ik vertelde haar dat ik op de avond van 13 december 1986 aanwezig was geweest bij de finale van ‘De Grote Prijs van Nederland’, in Paradiso, Amsterdam.

Die wedstrijd werd overigens niet door Lois Lane gewonnen, maar door het sinds lang vergeten bandje Longstoryshort. De beeldschone zussen Monique en Suzanne Klemann stalen met hun prachtige, harmonieuze stemmen echter de show en groeiden in de jaren daarna uit tot echte popsterren.

Livia vroeg mij wat de groepsnaam “Lois Lane” betekende. Ik legde haar uit dat Lois Lane een stripfiguur uit Amerika was en de vriendin van Superman. Ook vertelde ik haar dat Superman een strak blauw pakje en rood capeje droeg en over bovenmenselijke krachten beschikte. Zo kon hij bijvoorbeeld vliegen als een straaljager, als hij mensen in nood ging redden.

Het feit dat Superman het alter ego was van de journalist Clark Kent en dat Lois Lane in de strip een collega-journalist was van Clark Kent bij het fictieve dagblad de ‘Daily Planet’ liet ik maar buiten beschouwing. Een meisje van acht jaren oud heeft wel wat anders aan haar hoofd. Wel beloofde ik haar eens samen een Supermanstrip te gaan lezen.

Een schitterend hoofdstuk in het verhaal van de carrière van de popgroep Lois Lane is het feit dat de Amerikaanse wereldster Prince himself in de zomer van 1990 tijdens een eenzaam avondje zappen in zijn hotelkamer op MTV de videoclip van de single ‘I wanne be’ op zijn televisiescherm voorbij zag komen.

Diep onder de indruk van de performance van de zusjes Klemann nodigde hij Lois Lane binnen enkele dagen uit om het voorprogramma te verzorgen van zijn wereldtournee, die later dat jaar zou plaatsvinden. Een aanbod dat de zusjes Klemann onmogelijk konden weigeren.

Na afloop van de tournee bood Prince Lois Lane aan hun volgende album ‘Precious’ te produceren, wat onder meer leidde tot de totstandkoming van opwindende videoclips bij de van het album getrokken singles ‘Sex’ en ‘Qualified’.

Op de tweede dag van onze midweek vakantie maakten Livia en ik een wandeling door de bossen die ‘Camping Petite Suisse’ omringden. Tijdens die wandeling waren we een beetje verdwaald geraakt, waardoor de wandeltocht langer uitpakte dan gepland. Livia was bekaf op het moment dat we neerploften op de bank in onze stacaravan.

Er moesten nog boodschappen voor de avondmaaltijd worden gedaan. Eén blik op het vermoeide lijf van mijn dochter naast mij op de bank deed me beseffen dat ik het haar niet kon aandoen om direct na thuiskomst op strooptocht te gaan naar voedsel. In een folder die ik bij aankomst op de camping van de beheerder in de handen gedrukt had gekregen, las ik dat de dichtstbijzijnde supermarkt zich op zeven kilometer afstand van de camping in het dorp Manhay bevond.

‘Liefskie, vind je het een goed idee als ik even snel met de auto boodschappen ga doen voor het avondeten?’ vroeg ik aan Livia.

‘Kun je dat niet even alleen doen, pap.’ Met een dodelijk vermoeide blik in haar ogen keek ze me aan. ‘Dan kijk ik wel een film van Pippi Langkous op de laptop.’

‘Vind je het niet erg om even alleen te zijn? Ik ben niet lang weg.’

Terwijl ik dit laatste tegen haar zei, besefte ik dat het monster Marc Dutroux zich op niet al te verre afstand ergens in een gevangenis bevond en dat hij er al eens in geslaagd was om aan zijn bewakers te ontsnappen. Tegelijkertijd begreep ik dat het praktisch uitgesloten was dat hij er juist op deze zonnige dinsdag opnieuw in zou slagen te ontsnappen en de weg naar onze stacaravan zou vinden, precies in de tijd dat ik boodschappen in Manhay zou gaan doen en mijn dochter alleen “thuis” zou blijven.

Nadat ik Livia achter de laptop had geïnstalleerd en de deur van de stacaravan achter mij op slot had gedaan begaf ik mij met de auto naar de supermarkt in Manhay. Na een minuut of tien scheuren over slecht onderhouden binnenweggetjes parkeerde ik mijn auto naast een ‘Spar’, ter grootte van een ruime schuur.

Terwijl ik mijn winkelwagentje door de smalle paadjes van de supermarkt manoeuvreerde om zo snel mogelijk mijn karretje te vullen met voedingsmiddelen voor de avondmaaltijd, viel het mij op dat ik de enige klant in de supermarkt was. Binnen hooguit drie minuten had ik alles in mijn karretje gekieperd wat ik nodig had en haastte mij richting de kassa, waar een ietwat verlept uitziende, corpulente caissière van een jaar of zestig zich zat te vervelen.

Op het moment dat ik mij op twee meter afstand van de kassa bevond, stapten Monique en Suzanne Klemann al kletsend de winkel binnen. Ze vroegen aan de vrouw achter de kassa of ze batterijen verkocht. Ik voelde mij volkomen overvallen door hun plotselinge binnenkomst. Ik had de zingende zussen immers ruim een kwart eeuw niet in het echt gezien. Vanzelfsprekend had ik onmiddellijk spijt van het feit dat ik Livia niet had meegenomen om boodschappen te gaan doen. Zwijgend keek ik toe hoe de transactie van de idolen van mijn dochter voltooid werd en zelf aan de beurt zou zijn om mijn boodschappen af te rekenen. Vervolgens besefte ik met grote zekerheid dat ik het mezelf nooit zou kunnen vergeven als ik ze niet zou aanspreken.

Het interesseerde me plotseling niets dat beroemde mensen het vaak niet kunnen waarderen om op dagelijkse basis in het openbaar door wildvreemden te worden aangesproken. Inmiddels ben ik zelf wereldberoemd in Nederland en België als bestsellerauteur en ik moet eerlijk zeggen dat ik het bijna altijd een eer vind als mijn lezers mij waar dan ook aanspreken, zolang ze mij maar niet ongevraagd gaan betasten of midden in een gesprek storen als ik in gesprek ben met een journalist of groupie.

Op het moment dat Monique en Suzanne Klemann zich tegelijk een kwartslag richting uitgang van de supermarkt draaiden om het pand te verlaten stelde ik voor mijn gevoel een van de meest stompzinnige vragen die ik ooit in mijn leven aan iemand gesteld heb: ‘Jullie zijn toch Monique en Suzanne Klemann van Lois Lane?’

Overduidelijk verbaasd kijkend, draaiden de zussen zich tegelijk naar mij om, waarna op exact hetzelfde moment een glimlach op hun gezichten verscheen. Ik had geen tijd om mij voor joker te voelen staan achter mijn met boodschappen gevulde winkelwagentje.

‘Ja, hoezo?’ vroeg Monique Klemann aarzelend.

‘Mijn dochter Livia is jullie grootste fan. Wij staan hier vlakbij op de camping en ik zou het ontzettend leuk vinden om een handtekening van jullie aan haar te kunnen geven. Daar zouden jullie haar zielsgelukkig mee maken.’

Monique en Suzanne Klemann keken elkaar twee seconden vragend aan. Daarna reageerde Suzanne Klemann als eerste.

‘Natuurlijk! Wat ontzettend leuk om te horen dat je dochter een grote fan van ons is, want zo veel nieuwe muziek maken we de laatste tijd niet meer.’

‘En wat een prachtige naam, Livia,’ zei Monique Klemann.

Wat kon ik anders zeggen dan: ‘Dank je’?

‘Geen probleem,’ zei Suzanne Klemann. ‘Heb je pen en papier om een handtekening op te zetten?’ vroeg ze aan de licht bejaarde caissière.

Aan de blik van de vrouw achter de kassa was duidelijk te zien dat ze geen idee had wie ze voor zich had. Na een lichte aarzeling overhandigde ze Suzanne Klemann een ballpoint en een geelkleurig memoblaadje. Zij hield de pen in haar rechterhand en ik zag dat ze: “Voor Livia, onze grootste fan. Veel liefs, Suzanne”, met daaronder haar handtekening, op het memoblaadje schreef.

Met een brede lach op haar gezicht nam Monique Klemann de pen van haar zus over en schreef: “Voor Livia, my best friend. Liefs, Monique” op het memoblaadje, waarna ze ook een handtekening aan haar lieve woorden toevoegde.

Ik was niet alleen ontroerd door de woorden die Monique en Suzanne Klemann voor mijn dochter op het gele memoblaadje hadden geschreven maar ook omdat ik in de woorden “My best friend” de titel van een van de eerste singles van Lois Lane herkende.

Monique Klemann overhandigde mij het memoblaadje met daarop de handtekeningen en bleef aarzelend staan.

‘Je zei toch dat jij en Livia hier vlak bij op de camping staan?’

‘Dat klopt,’ zei ik. ‘Op ‘Camping Petite Suisse’, in Dochamps. Dat is hier om de hoek.’

Monique Klemann keek haar zus even onderzoekend aan, die een vragende blik op haar zus richtte. ‘Is het geen idee om Livia onze handtekeningen persoonlijk te overhandigen? We hebben vanmiddag toch niets speciaals te doen.’

Suzanne Klemann barstte in lachen uit. ‘Dat zou wel een stunt zijn.’ Een twinkeling was in haar ogen verschenen.

Ik voelde een opgewonden rilling door mijn lichaam gaan omdat ik wist dat Monique en Suzanne Klemann mijn dochter binnen een half uur erg gelukkig zouden maken.

‘Wat moet ik zeggen?’ stamelde ik. ‘Dat zou ze echt geweldig vinden. Hebben jullie daar echt tijd voor?’
‘Geen enkel probleem,’ zei Monique Klemann.

‘Ik moet wel eerst even mijn boodschappen afrekenen,’ zei ik blozend.

‘Neem je tijd,’ zei Suzanne Klemann. ‘Volgens mij staan er maar twee auto’s op de parkeerplaats. De ene is van ons, de andere zal wel van jou zijn. We wachten buiten wel op je. Dan kan je voor ons uit naar de camping rijden. Hoe heet je trouwens?’

‘Peter, Peter Mabelus.’

‘Wat een aparte achternaam,’ zei Monique Klemann. ‘Mooi ook.’

‘Dank je,’ kon ik enkel uitbrengen en overhandigde mijn boodschappen met trillende handen aan de caissière, die met een ongeïnteresseerde blik op haar gezicht de boodschappen begon af te rekenen. Even later verliet ik de ‘Spar’. De plastic tas met boodschappen droeg ik met mijn rechterhand.

Monique en Suzanne Klemann stonden mij buiten naast hun auto op te wachten. ‘Ga maar rijden, Peter. Wij rijden wel achter je aan,’ zei Suzanne Klemann, opende het portier van hun auto en nam plaats achter het stuur.

Even later was ik op weg naar de stacaravan waar Livia ongetwijfeld nog naar Pippi Langkous zat te kijken. Onderweg naar ‘Camping Petite Suisse’ wisselde ik diepe zuchten af met ongecontroleerde kreten van opwinding en geluk bij het vooruitzicht om Livia kennis te laten maken met haar grootste idolen. Na een klein kwartier draaiden onze auto’s het terrein van de camping op. We konden onze auto’s praktisch naast de stacaravan parkeren.

Nadat we alle drie uit onze auto’s gestapt waren vroeg ik Monique en Suzanne Klemann of ze vlak naast de deur van de stacaravan even wilden wachten. Ik wilde Livia geen hartaanval bezorgen met een plotselinge binnenkomst in de stacaravan met de zusjes Klemann, al besefte ik dat de kans op een hartverlamming bij een gezond meisje van acht jaren oud niet groot is. Ik opende met mijn sleutel de deur van ons tijdelijke verblijf en zette mijn plastic tas vol boodschappen op de grond. De blik van Livia was gebiologeerd gericht op het scherm van de laptop en ik hoorde hoe het geluid van de stemmen van Pippi’s vrienden Tommy en Annika de ruimte van de stacaravan vulden.

‘Liefie, ik heb een verrassing voor je,’ zei ik en probeerde mijn stem zo rustig mogelijk te laten klinken.

‘Heb je chips meegenomen?’ vroeg Livia met een vermoeide stem.

‘Nee,’ zei ik. ‘Iets veel leukers’.

Livia keek me niet begrijpend aan. Zonder achterom te kijken gaf ik Monique en Suzanne Klemann met een wuivend handgebaar aan dat ze binnen konden komen. Zij betraden giechelend de stacaravan en keken vertederd naar mijn dochter, die met open mond en een verschrikte blik in haar ogen naar haar grote helden keek.

‘We hebben een cadeautje voor je, Livia,’ zei Suzanne Klemann.

Monique Klemann stond met een glimlach op haar gezicht instemmend knikkend naast haar zus. Suzanne Klemann liep op mijn dochter af en overhandigde haar het memoblaadje met daarop hun handtekeningen. Na enige aarzeling begon de blik van Livia te ontdooien en straalde ze van oor tot oor.

‘Papa, hoe kan dit?’ vroeg ze mij en keek me met een verwonderde blik aan. Een blik waaruit alle liefde in de wereld leek te spatten.

‘Ik kwam Monique en Suzanne in de supermarkt tegen, vroeg ze om een handtekening voor jou en het leek hen leuk om jou de handtekeningen persoonlijk te komen overhandigen.’

Livia kon geen woord uitbrengen.

‘Zullen we een liedje voor je zingen?’ vroeg Monique Klemann.

‘Dat lijkt me heel erg leuk,’ zei Livia en begon zenuwachtig op de bank heen en weer te schuiven.

‘Zeg maar wat je horen wilt,’ zei Suzanne Klemann tegen Livia.

Na enig nadenken vroeg mijn dochter: ‘Oef, dat vind ik moeilijk, want ik vind al jullie liedjes zo leuk.’

‘Zullen we ‘It’s the first time’ doen? We ontmoeten elkaar immers voor de eerste keer, dus dat is wel een toepasselijk nummer. Kun je dat meezingen, Livia?’ vervolgde Suzanne Klemann.

‘Ik denk het wel,’ zei mijn dochter. Haar blik schoot van Monique Klemann naar mij, vervolgens naar Suzanne Klemann en weer terug in omgekeerde volgorde. Livia stond op van de bank en ging voor de twee zussen staan. De blik van Monique Klemann viel op mijn gitaar, die ik eigenlijk altijd wel ergens bij me in de buurt heb staan.

‘Peter, ken jij de akkoorden van ‘It’s the first time’? vroeg Monique Klemann aan mij.

‘Geen enkel punt. Ik moet dat liedje wel duizend keer voor Livia hebben gespeeld,’ antwoordde ik.

Nadat ik mijn gitaar in de aanslag had genomen zei Suzanne Klemann: ‘Oké, let’s do it! Ik tel tot drie en dan gaan we! Een, twee, drie!’

Als een geschenk uit de hemel vulde het geluid van drie betoverende stemmen van het ene op het andere moment het interieur van de stacaravan. Na het hemelse intro van ‘It’s the first time’ luisterde ik naar de prachtige tekst van het door Suzanne Klemann gekozen nummer:

Op het moment dat het liedje af was stonden bij ons alle vier de tranen in de ogen van ontroering. Na ‘It’s the first time’ gingen we door met uitvoeringen van ‘This must be love’ en ‘Fortune Fairytales’. We eindigden we met ‘My best friend’.

Onder het genot van een frisje bleven we nog een half uurtje gezellig met elkaar kletsen. Daarna vertrokken Monique en Suzanne Klemann naar hun eigen vakantieverblijf.

Het geelkleurige memoblaadje met daarop de handtekeningen met opdracht hangt nog steeds ingelijst op de slaapkamer van Livia.

Je zult na het lezen van dit verhaal begrijpen dat Lois Lane nog steeds de lievelingsgroep van mijn dochter is.

Dat Lois Lane echt heeft bestaan mag duidelijk zijn. Over het bestaan van Superman heb ik zo mijn twijfels.

“Rellen na dood straatartiest Chili” was vanmorgen het eerste item dat mij opviel toen ik vanmorgen vluchtig het nieuws op NOS Teletekst bekeek: Een jongleur, die messen als goochelinstrument gebruikte, verzette zich volgens de politie bij een routinecontrole in de stad Panguipulli, in het zuiden van Chili, en werd vervolgens door een politieagent in zijn voeten geschoten. Aangezien de door kogels getroffen jongleur zijn messen nog in zijn handen hield voelde dezelfde politieagent zich bedreigd en schoot hij de straatartiest dood. Het incident werd door een omstander op beeld vastgelegd en verspreid door de sociale media, waarna woedende betogers gebouwen in brand staken en agenten bekogelden met stenen.

Aangezien op onze aardbol gevreesd mag worden voor het lot van elke kunstenaar ging ik op zoek naar de voorwaarden waaronder straatartiesten mogen optreden in onze hoofdstad Amsterdam, waar de overheid al vele jaren een ineffectief, ongeloofwaardig en schijnheilig beleid voert, waardoor vrouwenhandel, drugshandel en van de eeuwig voortdurende woningnood misbruik makende vastgoedmakelaars worden gedoogd en welig tieren.

De lijst van voorwaarden waaraan straatartiesten in Amsterdam moeten voldoen, voordat ze hun kunsten in de openbare ruimte mogen vertonen, is lang en straalt een verbijsterende bureaucratische en dictatoriale bemoeizucht met betrekking tot kunstenaars uit. De lijst van voorwaarden vond ik op de website ‘https://straatartiesten.nl/vergunningen/amsterdam/’. Enkele voorwaarden uit de lange lijst:

. U hebt de Nederlandse of een EU-nationaliteit of een geldige verblijfsvergunning.

. Een ‘vergunning straatartiest’ vraagt u bij het stadsdeel waar u wilt optreden.

. De vergunning kost € 99,00. U betaalt de kosten ook als de aanvraag wordt afgewezen.

. De vergunning straatartiest is maximaal een jaar geldig, ingaande op de datum van afgifte.

. De gemeente heeft maximaal acht weken nodig om te beslissen over uw aanvraag.
U krijgt dan een brief met ofwel de vergunning, ofwel de reden van afwijzing.

. U mag als straatartiest zonder vergunning optreden onder de volgende voorwaarden:

. U bent met maximaal zes personen.

. Uw optredens duren maximaal een half uur op één plek.

. U zoekt na elk optreden een nieuwe plek. Deze plek moet minstens honderd meter verwijderd zijn van de vorige plek waar u een optreden gaf.

. U treedt op tussen 09.00 uur en 23.00 uur en op zondag van 13.00 uur – 23.00 uur.

. U maakt geen gebruik van een draaiorgel, geluidsversterkende apparatuur of slaginstrumenten.

Naast deze bizar lange lijst van voorwaarden waaraan straatartiesten in Amsterdam moeten voldoen om te kunnen optreden wordt het aantal plekken waar straatartiesten hun kunsten mogen vertonen in de loop der jaren steeds kleiner. Bovendien geldt er vanwege de coronacrisis sinds juli 2020 een totaalverbod van optredens door straatartiesten in Amsterdam.

De kans dat Bruce Springsteen tijdens een publiek optreden in de Amsterdamse openbare ruimte dodelijk zal worden getroffen door politiekogels is niet uit te sluiten.

In mijn eerste leven stond ik sceptisch tegenover het fenomeen reïncarnatie. Ik was destijds professor filosofie aan de universiteit van Heidelberg en dacht dat ik alles wist. Mijn toenmalige echtgenote vond mij een arrogante blaaskaak, die in de avonduren veel te veel moezelwijn dronk. En dan te bedenken dat het alcoholpercentage van de moezelwijn slechts negen procent bedroeg.

Ik overleed in mijn eerste leven jong: op 35-jarige leeftijd stortte de postkoets, die mij vervoerde van de universiteit naar mijn woning, in een diep ravijn.

Mijn tweede incarnatie was als knobbelzwijn. Aan die tijd heb ik om persoonlijke redenen slechte herinneringen.

Nu ben ik een groot en beroemd schrijver. In retrospectief blijkt dat ik in mijn huidige incarnatie pas gelijk heb.

Onder het kopje ‘Toekomstige parels’, in de laatste nieuwsbrief van mijn uitgeverij Ambilicious, wordt de publicatie van mijn nieuwe roman, de satirische thriller ‘John West en de gestolen Picasso’, aangekondigd. Geduld is een schone zaak: de publicatie en boekpresentatie van ‘John West en de gestolen Picasso’ vinden plaats als we er met zijn allen net zo’n feest van kunnen maken als de boekpresentaties van mijn debuutroman ‘Kathmandu Hipsters’ op 18 november 2018 (bekijk de video van de boekpresentatie op: https://petermabelus.com/2018/11/21/geslaagde-boekpresentatie-kathmandu-hipsters/) en de verhalenbundel ‘Hoe ik liefde vergat te geven op 22 september 2019: https://petermabelus.com/2019/09/27/boekpresentatie-verhalenbundel-hoe-ik-liefde-vergat-te-geven-2/). In de tussentijd: Take care!