Mijn zes zintuigen overwinnen mijn eenzame ratio

Ik sta te hinniken  in de patio

Een windvlaag maakt mij opmerkzaam op mijn schaduw

Dorst lessen doet mij het nieuws anders beleven

“Met Peter Mabelus.”

“Peet. Donald hier.”

“Je klinkt een beetje paniekerig, Donald.”

“Vind je het gek, Peet? Er komt misschien een hertelling, Peet! Ik kan de verkiezingen misschien alsnog verliezen.”

“Die kans lijkt klein, Donald.”

“Het is niet zo dat ik mij schaam om president te worden, terwijl “Crooked Hillary” landelijk ruim twee miljoen stemmen meer heeft gekregen, Peet. Zo heeft de grote George W. Bush in 2000 ook de verkiezingen gewonnen.”

“Ja, Donald, ik weet het. Jill Stein van de Groenen heeft binnen een dag voor elkaar gekregen dat er een hertelling van de stemmen komt in de cruciale “swing states” Wisconsin, Michigan en Pennsylvania.”

“Peet, in die drie staten heb ik respectievelijk (wat is dat toch een kutwoord om uit te spreken in het Nederlands, Peet, maar dat terzijde) slechts 22 duizend, 70 duizend en 11 duizend stemmen meer gekregen!”

“En overal waar elektronisch gestemd mocht worden heeft Hillary zeven procent minder stemmen gekregen dan waar er met papieren stembiljetten gestemd is, Donald.”

“Als uitkomt dat Poetin mij geholpen heeft om de verkiezingen te winnen door de computers van de stembureaus in die drie staten te hacken en “Crooked Hillary” alsnog de verkiezingen wint, sta ik er voor eeuwig op als een clown, Peet.”

“Zonder clownsneus van Bart Smit op je neus, Donald, maar wel je gezicht geschminkt met oranje foundation van het Kruidvat.”

“Dat snap ik niet helemaal, Peet.”

“Google maar, Donald: oranje foundation van het Kruidvat.”

”Ga ik doen, Peet.”

“Ik ga je hangen, Donald.”

“Nu al, Peet?”

“Ik moet morgen mijn zoon heel vroeg afleveren bij de orthodontist, Donald.”

“Okay, Peet.”

“Wat er ook gebeurt: een kater zul je niet krijgen, want je drinkt geen alcohol, Donald.”

“Hahaha. Dat is een goeie, Peet!”

“Tot de volgende keer, Donald.”

“To do is to be.” — Socrates
“To be or not to be.” — Shakespeare
“To be is to do.” — Sartre
“Dooby dooby doo.” — Sinatra

“Het is roeren, of bakken. Je kunt niet roerbakken.”

“Met Peter Mabelus.”

“Met Wilders. Geert Wilders.”

“Geert Wilders. Waarom bel je mij?”

“Ik voel mij de “Zwarte Piet” van het Nederlandse politieke establishment geworden, Peter Mabelus.”

“Hahaha, Geert Wilders.”

“Je bent het geweten van de wereld aan het worden, Peter Mabelus.”

“Hoezo?”

“Peet. Mag ik Peet zeggen?”

“Vanzelfsprekend.”

“Je telefoongesprekken met iedereen die ertoe doet. De Clintons, Mark en Trump, Peet.”

“Vergeet Jill Stein en Diederik Samson niet, Geert Wilders.”

“Die zijn nu lekker belangrijk, Peet.”

“…”

“Peet, serieus. Ik word als een paria beschouwd, omdat ik verwoord wat andere mensen denken.”

“Je kunt zelf toch ook denken, Geert Wilders? Zijn je woorden en gedachten dan wel goed verwoord, Geert Wilders? Ik mag aannemen dat je goed beseft welk effect jouw woorden kunnen hebben?”

“Ik leef al meer dan tien jaar onder de grond, Peet.”

“Ik vind het moeilijk om te bepalen of dat je eigen keuze is, Geert Wilders.”

“Noem mij maar Geer, Peet.”

“Dat is goed, Geer.”

“Ik win elke rechtszaak als het gaat om vrijheid van meningsuiting.”

“Terecht, Geer. Waarom zou je niet alles mogen zeggen?”

“Waarom hebben zoveel mensen dan de pik op mij?”

“De essentie is fatsoen, Geer.”

“Fatsoen moet je doen, zei Balkenende al, Peet.”

“Belasting op hoofddoeken, “Kopvoddentax,” dat was je eigen keuze om niet alleen moslimvrouwen te schofferen, Geer.”

“Ik leef al meer dan tien jaar onder de grond, Peet.”

“Dat begin ik steeds beter te begrijpen, Geer.”

“Met Peter Mabelus.”

“Met Diederik Samson.”

“Waarom bel je mij, Diederik Samson?”

“Ik heb je stukje over mij gelezen op je site en wilde je daar hartelijk voor bedanken.”

“Maar Diederik Samson toch. In dat stukje heb ik je met de grond gelijk gemaakt!”

“Toen ik het stukje had gelezen was ik in eerste instantie erg beledigd, Peet. Mag ik Peet zeggen?”

“Als jij dat wilt, Diederik Samson.”

“Je mag wel Rikkie zeggen hoor. Zo noemt mijn nieuwe vriendin mij ook altijd.”

“…”

“Ben je er nog, Peet?”

“Ja, Rikkie.”

“Ik vond eigenlijk dat je wel gelijk had in jouw kritiek op mij, Peet.”

“Dat is mooi, Rikkie. Zelfinzicht is een goede eigenschap.”

“Ik ben, zoals je in je stukje vermeldde, Peet, inderdaad een lakei van Rutte’s neoliberalisme geweest.”

“Respect, dat je dat nu zelf ook doorhebt, Rikkie.”

“En ik ben inderdaad de architect van de vernietiging van de studiefinanciering geweest, Peet.”

“Ja, en dat siert je niet, Rikkie.”

“En ik heb zo ongeveer alle aanhang van de PvdA weggejaagd met dat soort fratsen, Peet.”

“Klopt, Rikkie. Tien zetels in de peilingen is ongelooflijk gênant.”

“En ik heb een enorm bord voor mijn kop dat ik me opnieuw kandidaat stel voor het lijsttrekkerschap van de PvdA voor de Tweede Kamerverkiezingen van 15 maart 2017, Peet.”

“Dat kun je wel stellen, Rikkie.”

“Maar ik doe het toch, Peet.”

“Dat begrijp ik niet, Rikkie, na wat je me net allemaal opgebiecht hebt.”

“Sorry, Peet. Ik kan het geld niet missen.”

“Waarom niet, Rikkie?”

“Alimentatie. Mijn nieuwe vriendin heeft een dure smaak en mijn kinderen willen later ook studeren, Peet.”

“Heb je dan echt helemaal geen principes meer over, Rikkie?”

“Eigenlijk niet, Peet.”

“”Niet doorschuiven, maar aanpakken” dat geld, Rikkie?”

“Ja, natuurlijk, Peet.”

“Dat was de verkiezingsslogan van de VVD bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2012, Rikkie.”

“Dat was ik even vergeten, Peet.”

“Rikkie, verdwijn uit de politiek. Het ergste is niet dat je jezelf en je partij te schande maakt. Het ergste is dat je dat doet ten koste van arme mensen, studenten en asielzoekers. Je bent een rare narcist, Rikkie.”

“Een nare fascist, Peet?”

“Nee, Rikkie. Goed luisteren naar het volk. Ik zei: Een rare narcist, Rikkie.”

“Dat klinkt niet aardig, Peet.”

“Zo was het ook niet bedoeld, Rikkie. “

“Peter Mabelus.”

“Jill Stein hier.”

“Hallo, Jill! “Eén van de vier presidentskandidaten om president van de Verenigde Staten van Amerika te worden na Obama!”

“Ik voel me zo kut, Peet.”

“Waarom, Jill?”

“Ik heb met de Groenen 1.213.103 stemmen gekregen, Peet.”

“Dat is toch fantastisch! Je hebt de Groenen op de kaart gezet.”

“Maar door mee te doen aan de verkiezingen heb ik Donald Trump president gemaakt, Peet!”

“Hoe kom je daar nu bij, Jill?”

“Hillary Clinton zou president zijn geworden als ze 11.423 meer stemmen in Michigan had gekregen en 119.770 meer in Florida.”

“Dus?”

“Ik kreeg 50.690 stemmen in Michigan! Die stemmen zouden allemaal naar Hillary zijn gegaan, als ik niet mee had gedaan, Peet.”

“En dan had ze die staat gewonnen. Ik snap het, Jill.”

“Gelukkig, Peet.”

“Ok, Michigan is “jouw schuld,” Jill. Maar Florida dan? Die andere cruciale swing state?”

“Daar kwam Hillary 119.170 stemmen tekort.”

“En hoeveel stemmen kreeg jij daar dan, Jill?”

“64.019 stemmen, Peet.”

“Dan is het toch jouw schuld niet, Jill. Dat Donald Trump president wordt en Hillary niet. Dan zou je 55.751 meer stemmen moeten hebben gekregen in Florida. Pas dan was het misschien “jouw schuld” geweest dat Hillary geen president is geworden.”

“Dank je, Peet. Dit lucht me wel op.”

“Mooi zo, Jill.”

“Ik dacht toch echt dat het allemaal mijn schuld was.”

“Natuurlijk niet. Je bent een held. Slaap zacht, Jill.”

“Met Peter Mabelus.”

“Peet, ik word de nieuwe president van de Verenigde Staten van Amerika.”

“Ja, ik heb alles vannacht gevolgd op de televisie en via internet.”

“Je klinkt niet erg enthousiast, Peet.”

“Zal wel door de vermoeidheid komen. Ik heb vannacht geen oog dicht gedaan.”

“Je bent toch wel blij voor me?”

“Voor jou wel.”

“Wat wil je daarmee zeggen.”

“Wij Europeanen zijn een beetje in shock. Jij als leider van de vrije wereld.”

“Alleen vanwege mijn narcistische, racistische en seksistische grappen?”

“Donald, wees eerlijk, dat waren niet alleen grappen.”

“Ik zeg wat de mensen denken.”

“Dat hebben we in Nederland vaker gehoord.”

“Wat bedoel je, Peet.”

“Zegt de naam Pim Fortuyn jou iets, Donald?”

“Pim wie?”

“Of Geert Wilders?”

“Geert wie?”

“Kijk maar op internet. Ik ga slapen.”

“Slaap lekker, Peet. Ik ga feesten.”

“Donald?”

“Ja, Peet?”

“Gedraag je een beetje de komende vier jaar.”

“Je kent me toch?”

“Met Peter Mabelus.”

“Ik ben Jill Stein.”

“Waar moet ik jou van kennen?”

“Lul, ik ben één van de vier presidentskandidaten om president van de Verenigde Staten van Amerika te worden na Obama! Lekker geïnformeerd ben jij. In de peilingen krijg ik bijna vijf procent van de stemmen. Ik ben een machtsfactor geworden.”

“Sorry, Jill. Je maakt me wakker en ik moet even in mijn papieren snuffelen. Jill Stein. Ja, hier heb ik jou staan. Jill Stein. Bel je me echt? Hoe kom je aan mijn nummer?”

“Via Hillary.”

“Waar ken je Hillary van?”

“Via Bill.”

“Waar ken je Bill van?”

” … “

“Met Peter Mabelus.”

“Ben jij het Peter? Zeg me alsjeblieft dat jij het bent!”

“Ik ben het.”

“Oh, Peter, ik ben zo in paniek.”

“Waarom, Hillary?”

“Ik ga de verkiezingen verliezen van een boerelul.”

“Tja, Hillary, die dingen kunnen blijkbaar gebeuren.”

“Peet. Mag ik je Peet noemen?”

“Ja. Dat mocht je toch al? Ik adviseer je al bijna een maand. Ik woon in je huis!”

“Ik ben nooit thuis, Peet.”

“Dat doe je zelf, Hill.”

“Peet, hoe kan ik de verkiezingen verliezen terwijl ik een hart heb voor iedereen en juist de armen wil helpen?”

“Omdat je geen ballen hebt.”

“Wat zei je, Peet?”

“Omdat Trump onderbuikgevoelens raakt en jij niet.”

“Onderbuikgevoelens?”

“Als je wilt weten wat dat zijn, “onderbuikgevoelens,” moet je maar eens bij je man ten rade gaan.”

“Ik begrijp niet wat je bedoelt, Peet.”

“Laat maar, Hill.”

“Nou, ik ga nog maar even campagne voeren. Misschien help het.”

“Waartegen?”

“Trump, Donald Trump.”

“Meid, dit ga je niet winnen.”

“Maar als ik win, Peet?”

“Dan wel.”