“Met Peter Mabelus.”

“Met Wilders. Geert Wilders.”

“Geert Wilders. Waarom bel je mij?”

“Ik voel mij de “Zwarte Piet” van het Nederlandse politieke establishment geworden, Peter Mabelus.”

“Hahaha, Geert Wilders.”

“Je bent het geweten van de wereld aan het worden, Peter Mabelus.”

“Hoezo?”

“Peet. Mag ik Peet zeggen?”

“Vanzelfsprekend.”

“Je telefoongesprekken met iedereen die ertoe doet. De Clintons, Mark en Trump, Peet.”

“Vergeet Jill Stein en Diederik Samson niet, Geert Wilders.”

“Die zijn nu lekker belangrijk, Peet.”

“…”

“Peet, serieus. Ik word als een paria beschouwd, omdat ik verwoord wat andere mensen denken.”

“Je kunt zelf toch ook denken, Geert Wilders? Zijn je woorden en gedachten dan wel goed verwoord, Geert Wilders? Ik mag aannemen dat je goed beseft welk effect jouw woorden kunnen hebben?”

“Ik leef al meer dan tien jaar onder de grond, Peet.”

“Ik vind het moeilijk om te bepalen of dat je eigen keuze is, Geert Wilders.”

“Noem mij maar Geer, Peet.”

“Dat is goed, Geer.”

“Ik win elke rechtszaak als het gaat om vrijheid van meningsuiting.”

“Terecht, Geer. Waarom zou je niet alles mogen zeggen?”

“Waarom hebben zoveel mensen dan de pik op mij?”

“De essentie is fatsoen, Geer.”

“Fatsoen moet je doen, zei Balkenende al, Peet.”

“Belasting op hoofddoeken, “Kopvoddentax,” dat was je eigen keuze om niet alleen moslimvrouwen te schofferen, Geer.”

“Ik leef al meer dan tien jaar onder de grond, Peet.”

“Dat begin ik steeds beter te begrijpen, Geer.”