ANP – Het gerucht dat er sterke Amerikaanse belangstelling bestaat voor het kopen van de filmrechten van de Nederlandse thriller “Kathmandu Hipsters,” geschreven door de Nederlandse thrillerauteur Peter Mabelus, gonsde al wat langer rond.

Gisteren echter bevestigde de manager van Hollywood acteur Nicolas Cage dat Cage een optie heeft genomen op de filmrechten van “Kathmandu Hipsters.” Het is niet bekend welk bedrag Cage heeft betaald aan Peter Mabelus.

Het feit dat Cage een optie heeft genomen op “Kathmandu Hipsters” is des te opmerkelijker, omdat het boek van debutant Peter Mabelus nog niet eens uitgegeven is. Voorpublicaties van diverse hoofdstukken op internet hebben op de internationale literaire gemeenschap en de filmwereld echter zo’n indruk gemaakt dat er een felle strijd op gang kwam om de filmrechten van “Kathmandu Hipsters” te bemachtigen (zie ook de site: https://kathmanduhipsters.com).

Peter Mabelus was niet voor commentaar bereikbaar. Volgens een woordvoerder van Peter Mabelus ” voelt Mabelus zich zeer vereerd en heeft hij zich op een geheime locatie teruggetrokken om de onderhandelingen over de uitgave van het manuscript van “Kathmandu Hipsters” af te ronden.”

Het is een unicum in de Nederlandse literatuur dat zich een dergelijke felle strijd om de filmrechten van een nog niet uitgegeven boek van een debutant heeft afgespeeld.

Door welke uitgeverij en wanneer “Kathmandu Hipsters” van Peter Mabelus zal worden uitgegeven is nog niet bekend.

Thrillerlezers heeft een nieuwe columnist: vanaf dit weekend zal er regelmatig een stukje van de hand van Peter Mabelus op de site verschijnen. Peter schrijft artikelen, columns en gedichten (zie http://www.petermabelus.com), maar speciaal voor Thrillerlezers schrijft hij een feuilleton, getiteld ‘John West en de gestolen Picasso’.

‘Een moordklus,’ volgens Peter Mabelus, ‘want het eerste hoofdstuk heb ik in een dag geschreven en ik heb slechts een vaag idee over waar het verhaal naartoe zal gaan. Maar, what the fuck? Als ex-marathonloper weet ik wat het is om je aan een strak schema te houden en dat de finish gehaald zal worden. Desnoods met bloed in de schoenen. Ik heb alle vertrouwen in deze klus.’

http://www.thrillerlezers.nl/index.php/2017/04/22/een-nieuwe-columnist/

Sovjetleider Stalin besloot aan het einde van de jaren twintig van de vorige eeuw het concept gezin te bestrijden. Meer dan vadertje Stalin en moeder Rusland had niemand nodig. De abortusregeling werd versoepeld, het huwelijk werd ontmoedigd en scheiden werd makkelijk gemaakt.

De gevolgen van Stalin’s anti-gezinspolitiek waren desastreus: sterk teruglopende geboortecijfers en jeugdbendes die de straten van de grote steden terroriseerden.

Op deze manier kon de Sovjet-Unie onmogelijk Amerika voorbijstreven als grootste geïndustrialiseerde staat ter wereld.

Stalin besloot het roer radicaal om te gooien, met als meest aansprekende voorbeeld de toekenning van de titel van “Moeder-Heldin” aan vrouwen die tien of meer kinderen baarden.

Sovjetuniseks betekende voortaan: geen anticonceptie, geen abortus, trouwen, niet scheiden en vooral heel veel neuken.

‘Peet, ik vind het zo fantastisch om je stem te horen.’

‘Waarom bel je, Donald?

‘Een adviseur vertelde mij vanochtend ….’

‘Je bedoelt je dochter Ivanka.’

‘Klopt. Fantastische dochter. Als het mijn dochter niet was, dan zou ik …’

‘Dat verhaal kennen we nu wel, Donald.’

‘Dat er afgelopen maandag in jullie grootste en beste ochtendkrant een stuk stond over mij en mijn fascinatie voor president Jackson.’

‘Donald, het is toch opmerkelijk dat je van alle bijna vijftig presidenten die er geweest zijn juist deze kiest? Andrew Jackson, die verantwoordelijk was voor de Indian Removal Act van 1830, die alle Indianen in het oosten dwong om naar het gebied ten westen van de Mississippi te vertrekken. Dat was een belangrijke factor in de onderwerping van de Indianen en daarmee de vernietiging van hun traditionele jachtcultuur, Donald.’

‘Alle Indianen zijn maffia, Peet.’

‘Ja, Donald, ik las dat je zoiets gezegd hebt. Waar slaat dat op?’

‘Ze hebben toch casino’s in hun reservaten, Peet?’

‘Ja, omdat ze anders bijna geen bron van inkomsten hebben! Praktisch alle Indianen zijn verdreven naar gebieden waar niets groeit of bloeit.’

‘Hadden ze maar een vak moeten leren, Peet. Ze waren zelfs te klunzig om slaaf te zijn. Daarom zijn al die zwarten met grote stoomboten uit Spanje gehaald. Dat is de schuld van de Indianen.’

‘Zwarten komen toch uit Afrika, Donald?’

‘Welnee, Peet. Dat is allemaal Chinese propaganda.’

‘En slavenhouder was Jackson ook, Donald.’

‘Dat was toen normaal, Peet.’

‘Donald, ik moet aan het werk.’

‘O.k. Wist je dat ik ben gestopt met het voorlezen van die kinderachtige boekjes aan Barron William?’

‘Nee, Donald, dat wist ik niet.’

‘Ik heb Kathmandu Hipsters door de geheime dienst van je computer laten hacken en in het Engels laten vertalen en dat leest Barron William nu elke avond aan mij voor in bed. Fantastisch boek!’

‘Dank je, Donald. Ik had je natuurlijk ook een exemplaar kunnen mailen.’

‘Veel te veel gedoe, Peet. Als ik ergens mijn zinnen op heb gezet, wil ik het direct hebben.’

‘Dat vind ik een van je leuke kanten, Donald.’

‘Heb je nu al een uitgever gevonden voor Kathmandu Hipsters, Peet?’

‘Nog niet, Donald.’

‘Stelletje Noord-Koreaanse bloedzuigers zijn het, die Nederlandse uitgevers!’

‘Dat valt echt wel mee, Donald.’

‘Ik spreek je snel, Peet!’

Beste Peter,

Bedankt voor jouw inzending voor de schrijfwedstrijd ‘Jouw verhaal over Vrijheid’!

Nadat wij alle inzendingen met plezier hebben gelezen, kunnen wij je vertellen dat je genomineerd bent voor de finale op 4 mei van 14.00 tot 16.00 uur.

Het adres is Raadhuisplein 7, 2132 TZ in Hoofddorp. De Bibliotheek bevindt zich in het Cultuurgebouw.

Op donderdag 4 mei treed je op onder toeziend oog van een deskundige jury: dichteres Edith de Gilde en spoken word artiest Onias Landveld.

In de pauze wordt er klassieke muziek gespeeld door de docenten van Pier K: Marijn Drolsbach en Ronald Schollaart.

We zien uit naar jouw optreden in dit programma over vrijheid en neem gerust jouw familie en vrienden mee.

Mocht je niet kunnen dan horen we dat graag voor 22 april.

Met vriendelijke groet,

Meliza de Vries

Programmeur Culturele activiteiten

VRIJHEID

De eerste keer dat ik mij vrij voelde moet als foetus zijn geweest.

Voortdurend door een comfortabel klimaat omhuld.

Als ik mijn vingers strekte tegen het licht voelde ik mij een componist van energie.

Terwijl ik ritmisch door het vruchtwater van mijn moeder deinde.

Een dodelijke cocktail van slaap en spierverslappende middelen is mij zojuist

toegediend.

Mijn familie en vrienden staan naast mijn sterfbed.

“Ga in vrede,” waren mijn laatste woorden.

Ik voel me vrijer dan ooit.

Jouw accent neemt mij mee

Op reis naar exotische clichés

Je hete adem verhit mijn huid

Kortstondig

Voorbij

Voor het begonnen is

Een  tijdbom in je borst telt af

Je woorden klinken als emoties

Met tekst

De dood zit je op de hielen

Je hebt nog een leven te gaan

Je tekst klinkt waarachtig

Als gedrukt op papier

Verkrijgbaar in harde kaft

Gebroken rug

Gekneed papier

Geflapte pagina’s

Met noten

Wachtend op een nieuwe lezer

Lyrisch en gelukkig

Je was al lang geleden uitgesproken

Gesprekken

Met jou

Door jou

Van jou

Zonder jou

Gespreksleider op een congres voor doven en slechthorenden

Dat moment is voorbij

Geen tweede druk

Alleen een tijdelijk afscheid

Kan mij doen bijkomen van je verlammende aanwezigheid

‘Barron William. Is dit de mama van het witte visje?’

‘Pap, ik ben godverdomme elf. Kun je niet iets anders voorlezen?’

‘Kikker, Barron William? Of Nijntje?’

‘Ik voel me echt te oud voor dit soort shit, pap.’

‘Wat moet ik je dan vertellen?’

‘Ik hoorde op school dat jij morgen Noord-Korea aan gaat vallen.’

‘Dat klopt, maar dat is geheim.’

‘Waarom?’

‘Omdat niet iedereen alles hoeft te weten.’

‘Nee, pap. Ik bedoel, waarom ga je Noord-Korea aanvallen?’

‘Dat is beter voor de wereld, Barron William.’

‘Waarom pap?’

‘Omdat de leider van Noord-Korea, Kim Jong-un, morgen jarig is en daarom een raket gaat lanceren waarin een kernkop geplaatst kan worden. En dan kunnen ze veel kwaad aanrichten in hun omgeving en hun agressie misschien zelfs richten tegen Amerika. Jouw vriendjes en vriendinnetjes zouden kunnen doodgaan door deze verschrikkelijke Kill Jong-un. Dat is niet goed.’

‘Dat snap ik ook, pap.’

‘Amerika heeft nog nooit in de geschiedenis kernwapens gebruikt. Japan wel. In Tokyo en Bombay.’

‘Pap. Even serieus. Op school heb ik geleerd dat Amerika als enige land ooit kernwapens heeft gebruikt. In Japan. Hiroshima en Nagasaki.’

‘Leer je dat op school?’

‘Pap, dat is echt gebeurd! Geschiedenis! Feiten!’

‘Barron William, je wilt niet weten hoeveel fake news er wordt verspreid. Ook op scholen.’

‘Pap? Ga je echt al die ongelukkige onderdrukte Noord-Koreanen bevrijden?’

‘Nee, Barron William. Zo makkelijk zal dat niet gaan. Een fikse tik op de vingers. Dat zal die boeven leren. Die tik wordt een grote breuk met de bestaande politiek. Niemand durfde ooit iets te doen. Maar papa wel.’

‘Hoe zal het verder gaan, pap?’

‘Uiteindelijk zal het regime van Noord-Korea verdwijnen en Korea weer een worden.’

‘Kijk! De mama van het witte visje!’

‘Nee, Barron William. Dat is een foto van mijn tweede ex-vrouw. Fantastische vrouw.’

‘Slaap zacht, papa.’

‘Slaap zacht, Barron William.’

‘Welkom. Ga lekker zitten.’

‘You can call me baby!’

‘Je oortjes. Kun je je oortjes uitdoen?’

‘Wat zegt u, meester?’

‘Je oortjes. Maar die heb je nu al uit.’

‘Nog even deze app afmaken, meester. Het is belangrijk.’

‘Als je je telefoon even weg wilt doen, dan kunnen we beginnen.’

‘Wacht even, meester. Dit is echt belangrijk.’

‘Je bent al een kwartier te laat voor het proefmondeling.’

‘Zo. Ik ben er klaar voor.’

‘Hoe gaat het met jouw werkstuk over Napoleon?’

‘Niet zo goed, meester. Ik kan niets vinden op internet.’

‘Laten we beginnen. De Koude Oorlog. Werd die gehouden op de Noordpool of op de Zuidpool?’

‘….’

‘Op de Noordpool of op de Zuidpool?”

‘Kunt u misschien een hint geven?’

‘We hebben het in de klas drie maanden lang over de Koude Oorlog gehad en je hebt maar veertig procent van de lessen gemist. Dus je moet een idee hebben.’

‘De Zuidpool?’

‘…’

‘De Noordpool?’

‘…’

‘Was het koud tijdens de Koude Oorlog?’

‘Ik denk niet warm.’

‘Waarom werd de Berlijnse Muur eigenlijk gebouwd?’

‘Voor de werkgelegenheid?’

‘Was de DDR communistisch of kapitalistisch?’

‘De DDR is een afkorting, toch, meester?’

‘Dat klopt.’

‘Waarvan ook alweer?’

‘De Duitse Democratische Republiek.’

‘Dan waren het die, meester, want kapitalisten zijn democratisch en voor werkgelegenheid.’

‘We gaan het nu even over jouw werkstuk over Anne Frank hebben. Waar is Anne Frank overleden?’

‘In Beekse Bergen, meester.’

‘Waar?’

‘Beekse Bergen, meester.’

‘Ik vind jouw proefmondeling net niet voldoende. Je laat hier en daar wat gaten vallen. Een ruime vijf dus.’

‘Top, meester. Ben ik klaar?’

‘Ja. Er valt een boek uit je tas. Wat ben je aan het lezen?’

‘We lezen dit boek in de klas, meester, voor Nederlands. Kathmandu Hipsters. Superchill boek. Ik haat lezen, maar dit boek is echt superchill, meester.’

‘Ja, ik heb er mijn best opgedaan.’

‘Heeft u het ook gelezen, meester?’

‘Ik heb het geschreven.’

‘Echt? Leipe shit, ouwe! Wat doet u hier dan nog?’

De ochtend van de vijfentwintigste april huurden Lars en Mads een scooter, waarmee ze rond het middaguur naar Kathmandu Tribhuvan International Airport zouden rijden. De scooter konden ze bij een dependance van het verhuurbedrijf op de luchthaven inleveren.

Om te vieren dat ze nog dezelfde avond in Kopenhagen hun favoriete kroeg, de “Balderbash Bar,” aan de Valkendorfgade 11 en al hun oude vrienden weer zouden zien, besloten Lars en Mads om nog een laatste keer een Wiener Schnitzel te gaan eten in de “Old  Vienna Inn Austrian Restaurant.” Omdat Lars en Mads gedurende de maand dat ze in Kathmandu verbleven bijna elke dag in de “Old Vienna Inn Austrian Restaurant” hadden gegeten en gedronken, waren ze de vorige avond met de ober overeengekomen om tien uur in de ochtend Wiener Schnitzels met daarbij grote flessen Tuborg geserveerd te krijgen.

“Good morning, Vienna!,” riep Lars luid toen hij samen met Mads de “Old Vienna Inn Austrian Restaurant” binnenkwam. “Can I have your votes, please!”

De ober kwam lachend achter de toog vandaan. Een vuile servet had hij, zoals het hoort, over zijn linkerarm gedrapeerd.

‘My Danish friends,’ riep de ober en bood hun de mooiste tafel van het huis aan: de tafel in de hoek bij het raam, zodat Lars en Mads een laatste keer konden zien hoe een bonte stoet Nepalezen in de straten en steegjes van Thamel aan hun blik voorbij zou trekken.

‘What can I serve you, gentlemen?’ vroeg de ober nadat Lars en Mads aan de tafel bij het raam hadden plaatsgenomen.

‘I can recommend you our Wiener Schnitzel,’ zei de ober.

‘Sounds good, sherpa!’ zei Lars en Mads lachte om het ondeugende racisme van zijn vriend.

‘Sit down for a moment, sherpa,’ zei Lars tegen de ober, die nerveus aan de tafel plaatsnam. ‘Since it’s the last time we see each other, I would like to know your name and not call you sherpa.’

‘My name is Bagarchap Bahundanda Pisang, sir,’ zei de ober en nog voor hij zijn volledige naam had uitgesproken schoten Lars en Mads keihard in de lach.

‘Normally I’m not very good in remembering Nepalese names, but “Pisang” I will not forget,’ zei Lars nog altijd lachend. ‘Ok, Pisang, get us the Wiener Schnitzels and two large bottles of Tuborg.’

‘Ok, sir.’ Pisang stond op van zijn stoel en begaf zich naar de keuken. Even later kwam hij terug met twee grote flessen Tuborg en twee omgespoelde bierpullen.

‘Did you shake the beers like you always do?’ vroeg Lars aan Pisang.

‘Oh no, sir. I only did that the first time you came her by accident.’

‘Accident?!’ riep Lars geschrokken.

‘Durghatanaa bhayo!’ riep Pisang vrolijk, die de grap van Lars van vijftien dagen eerder niet vergeten was.

‘Hajur? Hajur?’ riep Lars en Lars en Pisang schaterden het uit. Mads keek niet begrijpend van Lars naar Pisang en weer terug.

Pisang schonk de flessen Tuborg in de bierpullen en ging terug naar de keuken om de Wiener Schnitzels te bereiden.

‘Wat viel er nou te lachen?’ vroeg Mads aan Lars.

‘Maakt niet uit. De eerste keer dat ik hier was liet ik Pisang schrikken met een zinnetje dat ik vlak daarvoor uit de “Lonely Planet” had geleerd. ‘Durghatanaa bhayo’ betekent “Er is een ongeluk gebeurd.” Pisang schrok zich toen kapot en riep: ‘Hajur?’ wat “waar?” betekent.

‘Goede grap, Lars.’

Een paar minuten later stonden de Wiener Schnitzels op tafel.

‘Thank you, Pisang,’ zei Lars. ‘And can we get two more beers?’

‘But it’s still early in the morning, sir!,’ riep Pisang uit.

‘Is that a problem for you, Pisang?’

‘I saw you arrive on a scooter and it’s not safe to drink and drive.’

‘We won’t get drunk by drinking a few beers, Pisang, so go get us two more Tuborg.’

Pisang knikte onderdanig en liep op een drafje naar de keuken om nog twee grote flessen Tuborg te halen. Lars en Mads lieten zich hun Wiener Schnitzels goed smaken. De twee nieuwe flessen Tuborg klokten Lars en Mads naar binnen alsof ze stierven van de dorst.

Toen Pisang zag dat Lars en Mads klaar waren met eten vroeg hij: ‘Danish?’ en opnieuw gierden Lars, Mads en Pisang van het lachen. Pisang bracht de lege borden terug naar de keuken.

‘Pisang! Can we have the bill?’ riep Lars in de richting van de keuken.

‘No problem, sir! I will get you the bill.’

Lars legde twee keer het bedrag op tafel dat op de rekening vermeld stond en zei tegen Pisang dat hij geen geld terug wilde.

‘But it’s far too much, sir. Far too much!’

‘Never mind, I will never be coming back to Fuckmandu,’ zei Lars en Mads barstte in lachen uit.

Geschrokken sloeg Pisang zijn handen voor zijn mond: ‘O, you said the f-word.’

‘That must have been by accident, Pisang,’ zei Lars en Pisang riep lachend opnieuw: ‘Hajur? Hajur?’

Lars sloeg Pisang op de schouder. ‘If you ever get to Copenhagen give me a visit, Pisang.’

‘Will not be possible, sir,’ zei Pisang. ‘Too poor.’

‘Work harder than, Pisang,’ zei Lars ten afscheid tegen de lachende Pisang toen Lars en Mads voor de laatste keer de “Old  Vienna Inn Austrian Restaurant” verlieten om op de scooter naar het vliegveld te stappen.

Nadat Lars en Mads bijna stapvoets met de scooter de straatjes en stegen van Thamel achter zich hadden gelaten konden ze vaart maken op de ringweg rond Kathmandu. Om een laatste keer van het uitzicht te genieten besloten ze een zuidelijke omweg rond de stad te maken, waarbij ze ook door het aan Kathmandu vastgegroeide koningsstadje Patan (Lilatpur) zouden rijden. Patan, een waar openluchtmuseum en volgens sommige bezoekers van Nepal misschien wel de mooiste stad van Nepal.

Lars en Mads waren in een uitgelaten stemming nu ze op weg naar huis waren. Scheurend over de ringweg zongen ze uit volle borst de grote Deense hit “Glad igen” uit 2009, van de grote Deens ster Rasmus Seebach:

“Har du det mon ligesom mig?
Jeg kan se du har grædt igen
Står du ved en skillevej
Jeg tror jeg ved hvor vi skal hen
Det ville være så let
Vi kunne lade som ingenting
Hvad nu hvis jeg holdt dig tæt?

Ja jeg ved du at du må videre nu
Du skal vide du er (helt perfekt) baby jeg giver slip
Jeg lader dig flyve det på tide at du bliver,
At du bliver glad igen”

Toen ze langs Patan reden vielen hun stemmen stil van ontzag, verbazing en ontroering over zoveel moois. Ze lieten Patan achter zich en reden de grote brug over de Bagmati rivier op toen de aarde begon te brommen, schudden en trillen. Mads verloor de macht over het stuur en kwam met de scooter op de verkeerde weghelft terecht. Lars en Mads botsten frontaal op een hen tegemoet komende paarskleurige Indiase vrachtwagen (een Mahindra Blazo 25 tonner). Bijna tegelijkertijd stortte de brug over de Bagmati rivier in en werden Lars, Mads, hun bagage, de scooter en de paarskleurige Manhindra Blazo 25 tonner door het woest kolkende water verzwolgen.

‘Durghatanaa bhayo!’ riep een jongen die het allemaal had zien gebeuren.

Voor de duidelijkheid.

Het boek is af.

Maar er is nog geen letter van gedrukt.

Achter de schermen schijnen zich allerlei schimmige intriges af te spelen tussen Peter

Mabelus, uitgevers, Netflix en literair agenten.

Dat gebeurt allemaal in binnen en buitenland.

Het gaat om geld.

Heel veel geld.

Meer ga ik niet zeggen.

Laat het boek het boek zijn.

Al deze commotie in de media heeft toch niets te maken met de inhoud van het boek?

Een van de mooiste boeken van de laatste jaren in de hele wereld.

Kathmandu Hipsters is nog niet verschenen, maar ik heb het manuscript mogen lezen.

Ik was een paar uur van de wereld.

Toen ik het boek uithad zag ik dat ik meer dan 300 pagina’s gelezen had en met een

glimlach opstond van een bruine versleten ribfluwelen bank uit de seventies.

Ik was zo enthousiast.

Wie kon ik bellen?

Waar kon ik naartoe?

Naar jou.