Ik kwam hier vaker langs

Snel stromend in de lente

Dan stond het grote witte huis met de voeten in het water

Kabbelend in de nazomer

Verliefde tieners zoenend aan de waterlijn

Geen oog voor mij

Vrolijke en verveelde kinderen

Die flessen met daarin een boodschap voor niemand naar mij gooiden

Hun hoop zonder kracht dreef met mij mee naar de zee

Daar duurde het soms een eeuw voordat ik weer op mocht stijgen

En dreef hoog door de lucht boven de aarde

Soms viel ik neer op gebergten in verre landen

En voelde mij als versteend

Ik ben een druppel met een hoge mate van ongeduld

Vastzitten in een gletsjer is niets voor mij

Maar geduld is een schone zaak

Soms viel ik neer als regen

Op Europa

En kwam dan weer langs het grote witte huis aan de IJssel

Dit jaar was het grote witte huis verdwenen

Ik zal zeker terugkomen

Ik ben de druppel