120w.nl: Er wordt veel te veel geschreven en daardoor veel te weinig gelezen. Weg met de breedsprakigheid. 120 woorden is precies genoeg. Schrijfthema voor week 5: “banaan.”

Jongens en meisjes. Jullie mogen deze ochtend allemaal zelf jullie mooie boekjes en schriftjes opendoen. Dan gaan we door met de vorige les. De les waarbij we vorige week zijn gebleven. Heb ik jullie aandacht, lieve jongens en meisjes?

De vorige week zijn we met Taal geëindigd bij Laura, die een zin mocht verzinnen met daar het moeilijke woord “controle” erin. Laura, lieve meid. Wat is het geworden?

Laura: “Als je ’s avonds een knikker inslikt, dan komt ie ’s morgens uit je kont rollen.”

Laura, dat is niet helemaal wat ik bedoelde.

Het moeilijke woord van deze week is “banaan.” Peter, heb jij een idee?

Peter: “Zolang mijn vader geen nieuw werk heeft houdt hij zijn oude baan aan.”

Deze 120 woorden verschenen op 28 januari 2019 voor het eerst op 120w.nl.

Mijn profielfoto op Facebook is een foto die ik genomen heb in de lente van 2016 in een van de grootste winkelstraten van Teheran, de hoofdstad van Iran, waar ik op dat moment  verbleef om te herbronnen en mij op te laden tot het afschrijven van mijn debuutroman Kathmandu Hipsters .

Op het moment dat ik langs de etalage liep waarin een etalagepop stond die verbazend veel gelijkenis vertoonde met de jonge Peter Mabelus duurde het enkele seconden voordat ik besefte dat ik een foto moest nemen. Ik liep terug. Op het moment dat ik de foto voor het eerst op mijn camera terugzag gebeurde er iets vreemds met de foto. Ik zag dat er veel meer mensen dan ik alleen op de foto waren te zien. Klik maar eens op de foto. Kijk eens goed naar de weerspiegeling van de andere poppen in de etalage. Schuin boven mijn hoofd is de weerspiegeling te zien van Elvis Presley, zoals hij eruitzag in 1968 tijdens de beroemde “Comeback special.”. Direct links van mijn hoofd is ooit Rolling Stones gitarist Brian Jones te herkennen, zoals hij eruit zag vlak voor zijn dood in … 1968. Helemaal linksonder op de foto herkennen we de in 1982 verongelukte filmster Grace Kelly, zoals ze eruit zag in 1968. Haar filmcarrière was al twaalf jaar eerder ten einde gekomen. Tot slot zien we rechtsonder op de foto Michael Jackson van achteren, toen hij nog onderdeel uitmaakte van The Jacksons, zoals onder meer in het jaar 1968.

We zien allemaal wel eens dingen die er niet zijn en toeval bestaat wel of niet. Maar waarom werden deze vier superhelden naast “mijn” beeltenis gereflecteerd in een willekeurige winkelstraat in Teheran in 2016?

120w.nl: “Er wordt veel te veel geschreven en daardoor veel te weinig gelezen. Weg met de breedsprakigheid. 120 woorden is precies genoeg. Schrijfthema voor week 4: “dageraad.”

Koning, keizer, admiraal: onthoofd zijn ze inmiddels allemaal. De monarchie is overal afgeschaft. Net als in Costa Rica zijn legers wereldwijd ontmanteld en worden als overbodig beschouwd. Banken en bedrijven zijn genationaliseerd. De olieprijs is gedaald en alle auto’s rijden inmiddels elektrisch. Iedereen is vegetariër geworden. Miljoenen varkens huppelen vrolijk over de Veluwe en omstreken. Bejaarde plofkippen slijten hun laatste dagen in de zon op het strand. Er bestaan geen zwarte of witte scholen meer. Nederland is niet langer een belastingparadijs voor de allerrijksten. Matthijs van Nieuwkerk verdient nog maar een ton per jaar. Reclame bij de publieke omroepen is afgeschaft. De dageraad van het socialisme is opnieuw aangebroken. De maan kleurt bloedrood. Andersdenkenden worden hardhandig uit de samenleving verwijderd.

Deze 120 woorden verschenen op 23 januari 2019 voor het eerst op 120w.nl.

https://miekewijnantsrecenseert.nl/2019/01/16/recensie-kathmandu-hipsters/?fbclid=IwAR2a-kV3ZJAvvhB1Ws3yvGqk05ENNsalrRgAhI051dNXMdaDk_-HU8o5-eo

We studeerden fulltime Geschiedenis aan de VU en dat betekende dat we per week 12 uur naar college dienden te gaan. De volle twaalf uur haalden we nooit. We sporten veel, voetbal en hardlopen, lazen een boek of twee per week en gingen verschrikkelijk veel uit, waardoor er in ons leven veel sprake was van one-night-stands en dronkenschap. “We” waren Bram Schaarman en ik. Of heette hij Schareman? Jaren later kon ik hem op internet nooit vinden. Was hij ergens in de tijd gestorven? Geen idee.
Op een dag in het jaar 1985 las ik op een poster in de stad dat de schrijver en dichter Remco Campert op 14 maart 1985 in de Bijenkorf te Amsterdam geïnterviewd zou worden op de boekenafdeling van het warenhuis en dat er daarna gelegenheid was om een boek te laten signeren door de schrijver zelf. Een moment dat niemand wilde overslaan.
Remco Campert toonde zich tijdens het goed bezochte interview nerveus en tobberig in de Bijenkorf van Amsterdam. Hij rookte als een ketter, waarbij zijn handen en vingers trilden. Zijn lippen waren nat en zijn blik was gejaagd. Het leek me sterk dat deze man de zestig zou halen.
Toen ik een klein half uur later aan de beurt was om het boek “Campert Compleet,” zeg maar alle verzamelde verhalen in een bundel, door Remco Campert te laten signeren vroeg hij “of ik er iets in wilde.” Ik haalde mijn verlegen schouders op en zei niks. Campert voorzag de Franse pagina van het boek van handtekening, plaats en datum, overhandigde mij het boek en ging door naar de volgende persoon in de rij, Bram Schaarman (of Schareman). “Wil je er iets in?” vroeg Remco Campert nu ook aan Bram Schaarman of Schareman, daar wil ik nu vanaf zijn. “Ja, dat is goed,” zei Bram en Remco Campert sloeg “Campert Compleet” ergens aan het begin van het boek open. “Alle dagen feest” stond er op de pagina. Remco Campert schreef schijnbaar zonder nadenken of pauze in zijn handelingen onder: “Alle dagen feest”: “Indien mogelijk in het leven.” Ik voelde mij jaloers. Hij wel een opdracht en ik niet. Daarna besloot Remco Campert de signeersessie met Bram met het schrijven van zijn naam, de datum en de locatie in Bram’s exemplaar van “Campert Compleet” onder de geschreven woorden.
En hij leefde nog lang en gelukkig.

Mij zat altijd alles tegen. Mijn ouders waren jong gestorven, maar hadden mij geen geld nagelaten. Mijn lieve kleine zusje was in de prostitutie beland. Ik was zo lelijk als de nacht, achttien en maagd. Ik was van de mavo afgetrapt en werkte als vakkenvuller in de lokale Spar, waar een bloedhond van een bedrijfsleider mij het leven zuur maakte.

Op een mooie lentedag toog ik naar het spoor om voor de eerste de beste trein te springen. Ik wist niet dat er juist die dag een landelijke spoorwegstaking gehouden werd. Na twee uur dralen op het spoor besloot ik toch maar naar mijn werk te gaan. Ik werd ontslagen omdat ik veel te laat op mijn werk verschenen was.

Deze 120 woorden verschenen op 15 januari 2019 voor het eerst op 120w.nl.

Ik herinner het mij als de dag van gisteren, maar het spannende verhaal dat ik jullie ga vertellen vond plaats aan het eind van de jaren tachtig van de twintigste eeuw, op de kruising van het Rokin en de Langebrugsteeg in Amsterdam, vlakbij het Ruiterstandbeeld Koningin Wilhelmina.

Ik stond te wachten op het moment dat ik over kon steken, met mijn fiets aan de hand, toen Henny Vrienten, voorman van de in Nederland wereldberoemde band Doe Maar, naast mij tot stilstand kwam om hetzelfde te doen. Op het moment dat wij dachten dat we konden oversteken werden we afgesneden door een enorme vrachtwagen van de Aldi die naar rechts afsloeg. Henny Vrienten maakte verontwaardigd oogcontact met mij en zei: “Nou,nou.”

Deze 120 woorden verschenen op 11 januari 2019 voor het eerst op 120w.nl.

Naar nu blijkt is eind december de laatste voorraad van de eerste druk van de debuutroman van Peter Mabelus, Kathmandu Hipsters, plotseling verdwenen. Er werden snel extra exemplaren van Kathmandu Hipsters bijgedrukt om aan de niet aflatende vraag te voldoen, maar in de haast is er op de achterflap wel een kleine fout uit de tekst gehaald, maar is er in het boek geen sprake van een vermelding van een tweede of gecorrigeerde extra eerste druk. Dit betekent vanzelfsprekend dat er voor verzamelaars zich een interessant detail voordoet bij het bijdrukken van exemplaren van Kathmandu Hipsters, zonder dat daar melding van wordt gemaakt.

“Dit geval is uniek in de Nederlandse letteren,” aldus Cor Densius van antiquariaat ZZok uit boekenstad Deventer. “De echte fans van Peter Mabelus zullen toch alle twee de exemplaren van de eerste druk van Kathmandu Hipsters willen hebben. En dan heb je natuurlijk altijd de categorie van hebberige verzamelaars, die boeken slechts kopen om met winst te verkopen. Dat soort handel heeft altijd met de waan van de dag en de wereld als markt en strijd te maken.”

Een paar feiten zijn nu duidelijk: een eerste druk van Kathmandu Hipsters is sowieso geld waard, maar de “verbeterde” eerste druk is al snel verworden tot een “must have.”

Op naar de echte tweede druk van deze fantastische roman. Boeken zijn er om gelezen te worden.