Elke ochtend, om een uur of zes, neem ik het wereldnieuws door onder het genot van een fruitcocktail en zes espresso’s.

Vervolgens probeer ik al het leed in de wereld van mijn schouders te werpen door zo hard mogelijk 10 kilometer op de hometrainer af te leggen in mijn slaapkamer, met uitzicht op een overweldigende oase van groen leven.

Douchen en de rest.

Laptop aan.

Mails doornemen en daarna schrijven van 8 tot 12 uur.

Op dit moment betekent “schrijven” vooral bezig zijn met de eindredactie van mijn volgende boek ‘De Straf van Veger’.

De geboorte van elk nieuw boek voelt als een cadeau van mijn muze. Ik voel me gezegend met haar. Ze had ook een andere geliefde kunnen kiezen.

In de middag ga ik elke dag op pad. Dat kan het lopen van mijn dagelijkse rondje IJssel betekenen of ergens de natuur in duiken.

Vandaag trakteerde mijn lievelingszus (ik heb één zus) mij op een uitje naar de grootste waterval van Nederland (een verval van maar liefst 15 meter), de Vrijenbergerspreng bij Loenen, op 25 kilometer afstand van Deventer.

Het was bij deze waterval dat ik in de zomer van 1981 mijn kalverliefde Karin M. voor het eerst kuste. Ze is sinds lang uit mijn leven verdwenen, maar dankzij internet weet ik dat zij tegenwoordig een prachtige baan in Almere heeft.

Ik hield mijn linkerhand kort in het koude stromende water van de waterval en het voelde alsof tijd niet bestaat, liefde wel.