Bij nader inzien ga ik toch weer af en toe een stukje schrijven. Ik was ermee gestopt. Omdat al mijn inspiratie in een nieuwe roman ging zitten, dacht ik. Dat wás ook zo. Ik schreef dertigduizend woorden. Die heb ik weggegooid. Ik zie ervan af. Mijn vriend Rutger Lemm zei dat ik het boek nu in de koelkast heb gelegd, en dat er een schrijver bestaat, of bestond, die daadwerkelijk sommige manuscripten in de vriezer legt, of legde. Beetje dramatisch wel.
Dat heb ik niet gedaan, ook niet bij wijze van spreken. Ik zal er niet later nog mee doorgaan. Het was te donker, het trok me te zeer naar beneden. Depressie en dood. Bovendien had ik een grote rol weggelegd voor een oude vriend die zelfmoord pleegde, waar zijn zus en andere naasten uiteindelijk toch enige moeite mee bleken te hebben, merkte ik. Een schrijver moet rücksichtslos durven zijn, dat zal best, maar ik heb er geen zin in.
Voor het eerst in mijn schrijversbestaan heb ik nu geen boek om aan te werken. Misschien is dat wel goed. Laat de trein maar even tot stilstand komen; hij was aan het vonken en piepen en op de gehavende bankjes kon je al tijden niet meer lekker zitten. (De kunst van de wringende metafoor ben ik echter nog niet verleerd.)
Op de PR-afdeling van mijn uitgeverij grepen ze mijn stukjesstop aan om de nieuwe bundel Niets zal ons redden maar een beetje liefde is oké onder de aandacht van de pers te brengen. Zo van: deze bundel betekent het einde van mijn stukjes en het einde van mijn autobiografische periode, nu is het weer tijd voor fictie. (De kop van het grote interview: ‘Ik ben mezelf spuugzat’.) Maar goed, die benaderde journalisten en recensenten zouden zich zo onderhand dan toch wel gemeld moeten hebben, lijkt me. Ik bega hiermee vast geen publiciteitsflater; dit gevolgen van dit nieuwe stukje zullen niet héél ernstig zijn. (Een vreemde man die op straat naar me roept: ‘Hé klootzak! Jij zou geen stukjes meer schrijven!’ Dan een vuistgevecht.)
Hiermee wil ik overigens niet zeggen dat ik de stukjes met dezelfde frequentie van voorheen zal schrijven. En ook start ik dat betaalde abonnement niet opnieuw op. Uiteraard krijgen de abonnees gewoon nog ieder stukje gratis in hun mailbox.
Nu ga ik de slingers opruimen die nog steeds in de huiskamer hangen; mijn jongste zoon was jarig in augustus. Daarna ga ik mijn twee wietplanten rechtop zetten, want die zijn vannacht omgewaaid. Afwassen, stofzuigen. Niet aan mijn boek werken.
Hoi Henk,
Dit is de eerste keer dat ik reageer op een stukje van jou, al lees ik ze al jaren met veel plezier.
Waarom reageer ik nu wel?
Een week geleden was de boekpresentatie van mijn tweede boek, de verhalenbundel Hoe ik liefde vergat te geven (trailer bij het boek en videoverslag van de presentatie zijn te vinden op youtube en mijn site petermabelus.com), de opvolger van mijn komische literaire thriller Kathmandu Hipsters, allebei verschenen bij de kleine uitgeverij Ambilicious, nadat de grote uitgeverijen om verschillende redenen niet met mij in zee wilden gaan.
Ik heb genoeg verhalen klaar liggen voor nog een bundel en twee andere romans zijn ook al klaar. Die boeken uitgeven bij dezelfde kleine uitgeverij is een herhaling van te kleine zetten. Ik wil door veel mensen gelezen worden. Hoe krijg ik een grote uitgeverij zo gek om nu wel met mij in zee te gaan?
Ik herken jouw zoektocht naar een nieuw boek. Mijn beste vriend pleegde zelfmoord op 5 juni 2017 en ik heb geprobeerd om daar literair iets mee te doen, maar ik ben, net als jij, helemaal niet tevreden over wat ik op papier krijg.
In het voorjaar van 2016 bereisde ik Iran en had allerlei ideeën voor een liefdesroman, die daar gesitueerd moest zijn. Het lukt me niet.
Nu schrijf ik af en toe stukjes op mijn site, Facebook en Twitter en ben al dolblij als jongens als Pieter Waterdrinker, Alfred Birney en Arthur van Amerongen positief reageren.
Ik zit in een vette dip en weet niet goed hoe ik daar uit moet komen.
Enfin, ik heb veel respect voor jou en jouw werk en mijn eigen frustraties moesten er blijkbaar even uit.
Keep up the good work, Henk, we shall overcome.Hartelijke groet,
Peter Mabelus
Henk van Sraten,
Dank je Peter! Hou vol jij!
Henk
Peter Mabelus 