Vanmiddag werd ik geheel in paniek gebeld door de manager van een lokale boekhandel: “Sinds uw gedichtenbundel Transgender Rap uit is gekomen, komt er geen hond meer naar de winkel! Iedereen zit thuis uw boek te lezen en te herlezen. Zo gaan we nog failliet! En de mensen die wel komen, vragen alleen nog maar naar uw boek! Maar de hele voorraad is op en ze vertrekken in tranen, zonder naar een ander boek om te kijken!”

‘Ik kan nog wel een paar auteursexemplaren van het boek komen brengen,’ prevelde ik in mijn smartphone.

Zo gezegd, zo gedaan.

Nadat ik mijn twee auteursexemplaren in de winkel had gesigneerd (zie foto, en merk vooral ook op dat er vanmiddag inderdaad geen enkele bezoeker in de winkel aanwezig was) griste de manager van de lokale boekhandel beide exemplaren voor mijn neus weg en zei: “Nu ga ik de winkel sluiten, open blijven heeft geen zin. Ik ga naar huis en samen met mijn vrouw uw boek lezen. Voor ieder een gesigneerd exemplaar.”

Schrijven is mijn lust en mijn leven, maar het is nooit mijn bedoeling geweest met mijn boeken mensen van slag te brengen, of de openbare orde te verstoren. Ik ben Erasmus niet.