Op een saai dagje in de eerste week van april 2017.

Met een waterig zonnetje in de lucht.

Werd ik wakker van een vreemd geluid.

Ik kon het geluid niet thuisbrengen.

Maar ik was er wakker van geworden.

Was er een indringer in het huis?

Iemand met kwade bedoelingen?

Ik stapte uit mijn bed met een ultra duf hoofd.

Niet alert.

Ik besefte dat de geluiden.

Die mij hadden gewekt.

De veroorzakers waren van de spanning die ik voelde.

Ik werd opgejaagd.

Was ik een personage in een filmscenario geworden?

Was mijn leven nog echt?

Weer die geluiden.

Die ik niet thuis kon brengen.

Voetstappen die een echo veroorzaakten.

Door het herkenbare ritmische gedreun van zijn fantastische design schoenen herkende ik hem.

Van Bommel.

Zonder twijfel.

Ontworpen in blauw en zwarte krokodillenprint.

Hij was het echt.

Daar kwam Peter Mabelus binnen.

Sprong zo op mijn balkon.

Out of nowhere.

Wat moet ik doen met die gast?