Je zou denken dat een publicerend schrijver automatisch zijn naaste familieleden en vrienden tot zijn grootste bewonderaars kan rekenen. Niets blijkt echter minder waar: sommige familieleden blijken je boek het product van een “immorele fantast” te vinden en je meeste vrienden nemen zelden of nooit een boek ter hand en maken voor jou geen uitzondering.  

Des te leuker is het daarom als enthousiaste lezers de moeite nemen om je te complimenteren met je werk, via mail, sociale media of in het echt. Zo werd ik enkele weken na de publicatie van mijn in november 2018 verschenen debuutroman ‘Kathmandu Hipsters’ op straat aangesproken door een mij onbekende lezer, die mij dolenthousiast bedankte voor mijn “superspannende en hilarische” boek ‘Kathmandu Hipsters’. Nog dezelfde dag stuurde deze lezer mij een vriendschapsverzoek op Facebook en ging hij mij volgen op Twitter.  

Enkele maanden na de publicatie van mijn verhalenbundel ‘Hoe ik liefde vergat te geven’ (september 2019) werd ik uitgenodigd door een tien vrouwen tellende leesclub uit Castricum. Zij hadden de woonkamer versierd met talloze papieren rode hartjes en memoblaadjes met daarop citaten uit de bundel. Verder vroegen ze mij bijna letterlijk het hemd van het lijf. Een avond om niet te vergeten. 

Elke ochtend sta ik om vijf uur op om vervolgens onder het genot van sterke koffie en een fruitsalade op mijn smartphone de waan van de dag door te nemen: nieuws, mail, sociale media etc. Vanmorgen werd ik aangenaam verrast door een lezer van ‘Kathmandu Hipsters’ die mij onderstaande foto stuurde met de volgende begeleidende tekst: “Hey Peter, alles goed? Ik kwam toevallig een foto tegen van Kathmandu in de jaren 60. En dacht aan jou. Groetjes D.”