In januari 2019 publiceerde de gerenommeerde uitgeverij Nijgh & Van Ditmar de eerste biografie van singer-songwriter Maarten van Roozendaal (1962-2013) ‘Het leven heeft geen zin, maar ik wel’, geschreven door Patrick van den Hanenberg.

Zelf ben ik geen groot kenner of bewonderaar van het werk van Maarten van Roozendaal, maar omdat ik dol ben op het genre biografie en nieuwsgierig was naar leven en dood van de “Nederlandse Jacques Brel” besloot ik laatst de door Patrick van den Hanenberg geschreven biografie van Maarten van Roozendaal te lezen.

Op de achterzijde van de biografie staat te lezen dat schrijver/journalist Patrick van den Hanenberg (1953) in het dagelijks leven docent geschiedenis is op Het Amsterdams Lyceum. Van 1988 tot 2017 schreef Patrick van den Hanenberg in de Volkskrant over cabaret, musicals en muziek. Tegenwoordig verschijnen zijn artikelen in Het Parool en De Theaterkrant. Van zijn hand verschenen een stuk of zes boeken over kleinkunst en cabaret.

Van een docent geschiedenis die geboren is in het jaar 1953 mag je verwachten dat hij een redelijk riant salaris krijgt. Zeker als hij zijn salaris aan kan vullen met het geld dat hij ontvangt voor het schrijven van artikelen in diverse kranten en bovendien boeken publiceert die worden gekocht in de boekwinkel en geleend in de bibliotheek. Toch kreeg Patrick van den Hanenberg van diverse kanten subsidie voor het schrijven van de biografie van Maarten van Roozendaal; hij ontving een financiële bijdrage van het Prins Bernhard Cultuurfonds en ook financiële steun van het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten. Waarom geld geven aan iemand die geld genoeg heeft?

Bovenstaande informatie deed mij verwachten dat ik met een gedegen biografie te maken zou krijgen: een uitgeverij die in het verleden topredacteuren als Vic van der Reijt tot zijn stal mocht rekenen, een geschiedenisdocent met zo’n veertig jaar ervaring in het overbrengen van historische kennis, die bovendien decennialang artikelen en boeken heeft geschreven voor kwaliteitskranten en daarnaast voor het schrijven van de biografie van Maarten van Roozendaal ook nog twee grote zakken met geld kreeg van het Prins Bernhard Cultuurfonds en het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten.

Biograaf/schrijver/journalist/geschiedenisdocent Patrick van den Hanenberg laat in zijn boek over Maarten van Roozendaal al snel zien over een fenomenale historische kennis te beschikken: op pagina 23 van de biografie valt te lezen dat de dan 7-jarige Maarten in 1969 op eigen verzoek een verzamel-cd van Ramses Shaffy cadeau kreeg. Wat moet de kleine Maarten onder de indruk zijn geweest van het feit dat hij een cd cadeau kreeg op het moment dat de rest van de wereld nog dertien jaar moest wachten op de eerste cd die door een compact disc speler kon worden afgespeeld. Toch mooi dat een biograaf met zakken vol subsidie en een groot hoofd vol feitenkennis bij het schrijven van zijn biografie de beschikking heeft over topredacteuren van een topuitgeverij. Stel je voor dat er een bizarre fout in de tekst terecht was gekomen? Dat zou toch te gênant voor woorden zijn geweest?

Het kan nog gekker: op pagina 137 en 138 kunnen we lezen dat Maarten van Roozendaal in 2002 op een feest van CNG, een groot ICT-bedrijf, heeft opgetreden in de Utrechtse Jaarbeurs. Bassist Egon Kracht, die Maarten van Roozendaal jarenlang muzikaal bijstond, weet zich die “verschrikkelijke dag” in 2002 nog goed te herinneren: “Ik heb nog nooit een zaal zo snel zien leegstromen. Achter ons stond Herman Brood met zijn band al klaar om het van ons over te nemen.” Blijkbaar is het topbiograaf en tophistoricus Patrick van den Hanenberg maar ook zijn topredacteur bij zijn topuitgeverij ontgaan dat Herman Brood een jaar eerder op 11 juli 2001 van het Amsterdamse Hilton Hotel zijn dood tegemoet sprong.

U begrijpt dat we met deze biografie van Maarten van Roozendaal ‘Het leven heeft geen zin, maar ik wel’ goud in handen hebben. Je mag betwijfelen of het net zo’n meesterwerk zou zijn geweest zonder diverse zakken subsidie.

Nee, even serieus: laten we hopen dat docent geschiedenis Patrick van den Hanenberg inmiddels met pensioen is gegaan en van een welverdiende rustige oude dag kan genieten te midden van andere alzheimerpatiënten in het een of andere rusthuis voor ouden van dagen. Uitgeverij Nijgh & Van Ditmar heeft met dit boek zijn goede naam te grabbel gegooid. De bazen van het Prins Bernhard Cultuurfonds en het Fonds Bijzondere Journalistieke Projecten mogen van mij hun geld terugvragen van Patrick van den Hanenberg. Kopers van dit boek kunnen zonder enig probleem het geld dat ze hebben uitgegeven aan dit historische prulwerk van hun boekhandelaar terugkrijgen. Laat alle bibliotheken in Nederland en België ‘Het leven heeft geen zin, maar ik wel’ uit hun schappen verwijderen.

Gelukkig hoeft Maarten van Roozendaal deze biografie nooit te lezen. Lieve lezers, je zou om dit alles kunnen lachen als het niet zo verschrikkelijk treurig was. Laat ik eindigen met enkele woorden uit Maarten van Roozendaal’s prachtlied “Verdriet en Vreugde”: “… tranen van verdriet en vreugde zijn uiteindelijk even nat”.