Tijdens mijn laatste dag in Kathmandu stond ik boven op “Bouddhanath,” één van de grootste antieke stoepa’s in Zuid-Azië, die ligt in de wijk Bouddah in Kathmandu. Bouddhanath is een boeddhistische tempel en is gebouwd op een oude handelsweg naar Tibet.

Terwijl ik foto’s nam van de tempel (zoals de foto hierboven), werd ik benaderd door een goed verzorgde jongen van een jaar of achttien, die mij in uitstekend Engels geld vroeg als bijdrage voor een relatief dure oogoperatie, die hij zou kunnen ondergaan, mits hij genoeg geld bij elkaar kon krijgen.

Ik had het gevoel dat mijn reis er op zat. Ik was verzadigd en had genoeg van het gebedel dat mij als een constante dreun door Kathmandu vergezeld had.

Deze jongen leek meer op een student geneeskunde dan de gemiddelde uitgebluste bedelaar.

Ik reageerde afwijzend: “Ik kan niet iedereen helpen.”

“Je hoeft niet iedereen te helpen. Maar je kunt mij toch helpen?”

Ik wist me geen houding te geven en daalde zonder om te kijken de Bouddhanath af op weg naar mijn laatste nacht in de stad.

Ik voel mij nog steeds een hufter, omdat ik hem niets gaf. Ik denk nog regelmatig aan hem en kan zijn gezicht nog zo voor me zien.