Dit is het begin van de aantekeningen voor het dagboek dat ik van plan ben het komende jaar bij te gaan houden. Volgens mij is er absoluut een markt voor een dagboek van “iemand achter de schermen” van het voetbal. Nu ik dit ­schrijf vind ik het jammer dat ik in de voetballerij zit en niet in de schermwereld. Dan kon ik het boek mooi “Een kijkje achter het schermen” noemen. Nu moet ik iets anders verzinnen. Misschien “Door de mazen van het doelnet” of “Eindelijk de dug out.” “Dagboek van een voetbalmakelaar” klinkt te direct, te saai. Ik ga mezelf niet voor paal zetten.

Dit is mijn eerste trip als voetbalmakelaar. De regels om voetbalmakelaar te zijn of te worden zijn de laatste jaren enorm versoepeld, zodat eigenlijk iedereen die dat wilt voetbalmakelaar kan worden. Voor mij was de keuze niet zo moeilijk. Ik had een goedlopende eigen patatkraam in Amsterdam, in de buurt van de Westertoren. Met de opbrengst van de verkoop van de patatkraam had ik het beginkapitaal voor mijn loopbaan als voetbalmakelaar te pakken en daarmee leek de weg naar rijkdom en geluk opeens voor mij open te liggen.

Vanmiddag is het vliegtuig van de KLM op tijd van Schiphol vertrokken: 15:25 uur. Het zal een hele zit worden, helemaal naar Ghana. De vlucht duurt volgens schema zes uur en veertig minuten en zal om 20:05 uur lokale tijd aankomen. En dat voor maar 921,97 euro, inclusief ruimbagage. Eigenlijk betaal ik minder, omdat ik een eenmansbedrijfje ben en dus al mijn onkosten van de belasting af kan trekken. Dat werken loont is iets waar je al snel achterkomt als je in de voetbalmakelarij zit. Ik zal opgehaald worden door een vertegenwoordiger van de Ghanese voetbalbond, de heer Razak Baba. Ik heb hem leren kennen via internet. Een erg sympathieke kerel.

In de selectie van Ghana zitten nog maar twee voetballers die in Ghana voetballen. Ik heb het over de reservekeepers Fatawu Dauda en Richard Ofori. De meeste spelers van de Ghanese selectie verdienen hun geld in Europa, een paar in de Verenigde Staten en een in China.

Fatawu Dauda is geboren op 6 april 1985 en speelt bij Ashanti Gold, uit de stad Obuasi in de regio Ashanti. Obuasi telt ruim honderdduizend inwoners. Fatawu Dauda weegt 69 kilo en is 171 centimeter lang.

Richard Ofori keept bij Wa All Stars FC uit de stad Wa, in het uiterste noordwesten van Ghana. Wa telt net als Obuasi ongeveer honderdduizend inwoners. Richard Ofori werd geboren op 1 november 1993. Hij weegt 85 kilo en is 180 centimeter lang.

Iedereen in de voetbalwereld zal begrijpen dat het slim is om de laatste twee jongens van de Ghanese selectie, die nog in Ghana wonen en spelen, Fatawu Dauda en Richard Ofori, vast te leggen voor clubs in Nederland. Via Razak Baba heb ik voor honderdduizend euro een optie genomen om de twee spelers te kunnen stallen in Nederland. Dat wil zeggen, vijftigduizend euro per stuk. Het geld is al overgemaakt aan Razak Baba. Als de jongens morgen bij mij hebben getekend, weet ik zeker dat ik ze beiden in no time kan slijten aan topclubs in Nederland. De honderdduizend euro die ik in Fatawu Dauda en Richard Ofori heb geïnvesteerd ga ik terugverdienen via een financiële constructie waarbij Fatawu Dauda en Richard Ofori mij binnen twee jaar, via het salaris bij hun nieuwe club, mijn investering van honderdduizend euro terugbetalen. Daarna krijg ik tien procent van hun netto jaarsalaris. Elk jaar van hun carrière. Of die nu een maand of twintig jaar duurt. Zo staat het in het contract. Tel uit je winst.

Het vliegtuig is voor een kwart gevuld met blanke passagiers. De rest bestaat uit Ghanezen. Voor hetzelfde geld zitten er ook inwoners van buurlanden van Ghana in dit vliegtuig, zoals Ivoorkust, Burkina Faso en Togo. Maar ik zou liegen als ik zou beweren dat ik het verschil kan zien tussen een Ghanees, Ivoriaan, Burkinees, of Togolees. En ik schaam me niet voor het feit dat ik geen onderscheid kan maken tussen een Ghanees, Ivoriaan, Burkinees, of Togolees. Een mens kan niet alles weten.

Ik ken wel de naam van de hoofdstad van Burkina Faso Ouagadougou (spreek uit als: Oe-a-ga-doe-goe, waarbij de letter “g”  uitgesproken wordt als de “g” in het Franse woord “gare,” dat station betekent), maar dat komt omdat ik dat zo’n grappig klinkende naam vind. Net als Albuquerque (spreek uit als: Elbekurkie) in New Mexico in de Verenigde Staten. Enfin, ik dwaal af. Ik weet dat ik naar Accra, de hoofdstad van Ghana onderweg ben om nieuw voetbaltalent te ontdekken en onder te brengen in Europa.

Het nationale team van Ghana, de huidige nummer 43 op de FIFA wereldranglijst, doet het niet zo goed de laatste tijd. In de eerste voorron­den voor de kwalificatie voor het WK 2018 in Rusland heeft Ghana thuis met 0-0 gelijkgespeeld tegen Oeganda, de nummer 74 op de FIFA wereldranglijst. Negentien duizend toeschouwers zagen op vrijdag 7 oktober 2016 in het Tamale Sports Stadium van Tamale, de grootste stad in het noorden van Ghana, hoe de Ghanese selectie, die in 2010 bijna de halve finale van het WK in Zuid-Afrika haalde (en in februari 2008 met de veertiende plaats de hoogste positie op de FIFA-wereldranglijst haalde) haar bijnaam “The Black Stars” geen eer aandeed door het spelen van valiumvoetbal en niet tot scoren kwam.

Godverdomme, wat een zin. Schrijven is nog eens iets anders dan veel weten.

Op zondag 13 november 2016 volgde een nederlaag van 2-0 in en tegen Egypte, de nummer 20 op de FIFA wereldranglijst. In het Borg El Arab Stadium, gelegen in het zuidwestelijke deel van de grote antieke havenstad Alexandria, zagen zeventigduizend toeschouwers hoe Mohamed Salah Egypte in de drieënveertigste minuut via een penalty op 1-0 bracht. Vier minuten voor het laatste fluitsignaal scoorde Abdalla El Said de bevrijdende 2-0 voor Egypte, na een assist van de maker van het eerste doelpunt Mohamed Salah.

In groep E van de WK Kwalificatie Afrika weet Ghana alleen Congo nog onder zich, de nummer 77 op de FIFA wereldranglijst.

Op 28 augustus 2017 speelt Ghana thuis tegen Congo en ze zullen die wedstrijd eigenlijk moeten winnen om nog een kans te maken zich te kwalificeren voor het WK voetbal in Rusland 2018. Er schijnen nog kaarten te koop te zijn om die wedstrijd bij te wonen.

U ziet dat ik mijn huiswerk goed heb gedaan. Als je iets doet, moet je het goed doen. Zo ben ik opgevoed en zo wil ik leven.

Ghana staat nummer 92 in de lijst van de rijkste landen ter wereld (de lijst telt in totaal een kleine tweehonderd landen) en heeft een bruto nationaal product van 36.039 miljoen dollar, oftewel 2.629 dollar gemiddeld per hoofd van de bevolking (waarmee de gemiddelde Ghanees op nummer 110 van de rijkste burgers van een land ter wereld staat).

Jezus Maria, wat ben ik aan het doen? Ik ben blij dat dit mijn aantekeningen zijn en niet de versie die in de winkel komt te liggen. Mijn perfectionisme doet mij nog eens de das om.

Het is de bedoeling dat ik straks door een functionaris van de Ghanese voetbal­bond, Razak Baba, wordt opgehaald van het vliegveld van Accra, Kotoka International Airport, dat vernoemd is naar kolonel Emmanuel Kotoka, die vlak bij de luchthaven omkwam bij de affaire “Guitar Boy,” een mislukte staatsgreep op 17 april 1967, waarvan ik de lezer de details zal besparen. Het is jammer dat Razak Baba geen voetballer is, want een voetballer met zo’n naam is volgens mij al goed voor de verkoop van een paar honderd seizoenskaarten.

‘Ik zal me even voorstellen,’ zegt de man, die links van Herman Vanderbergh aan het raam zit en zijn rechterhand toesteekt. ‘Mijn naam is Daniel Atsu.’

‘Herman Vanderbergh is de naam.’

‘Hermandad, hermandit,’ zegt Daniel Atsu en grinnikt.

‘Hermandad is toch een ouderwetse spotnaam voor de politie?’

‘Of broederschap in het Spaans.’

‘Wat spreekt u goed Nederlands voor een Ghanees. Of bent u Ivoriaan, Burkinees, of Togolees?’

Daniel Atsu grijnst. ‘Ik ben Nederlander. Mijn ouders komen uit Ghana.’

‘Vandaar.’

‘En zeg maar jij, hoor.’

‘O.k.’

‘Je bent voetbalmakelaar?’

‘Hoe weet jij dat?’

‘Ik heb met grote interesse meegelezen in je dagboek.’

‘Sympathiek.’

‘Dank je.’

‘Je hebt twee reservekeepers van Ghana gekocht, zag ik.’

‘Ja, klopt. Fatawu Dauda en Richard Ofori.’

‘Apart, Herman Vanderbergh. Ik volg het Ghanese voetbal op de voet, maar ik weet niets over een eventuele transfer van Fatawu Dauda en Richard Ofori.’

‘Het is ook nog erg geheim allemaal, Daniel Atsu.’

‘Ben je al lang voetbalmakelaar, Herman Vanderbergh?”

‘Nee, dit is mijn eerste deal.’

‘Jij hebt toch niet al geld overgemaakt aan iemand die zich voor heeft gedaan als vertegenwoordiger van de Ghanese voetbalbond, mag ik hopen?’

‘Jawel, honderd duizend euro, aan Razak Baba.’

‘O, mijn god. Ik ben bang dat je bent opgelicht, Herman Vanderbergh.’

‘Hoezo?’

‘Niemand maakt in het voetbalwereldje zomaar geld over aan iemand die hij nog nooit heeft ontmoet.’

‘Het leek allemaal heel betrouwbaar, Daniel Atsu.’

‘Ik heb een idee. Heb je foto’s van  Fatawu Dauda en Richard Ofori op je telefoon staan?’

‘Ja, die heb ik. Ik heb twee foto’s van Fatawu Dauda en Richard Ofori op mijn telefoon staan, die ik van internet heb getrokken, voordat ik ze benaderde. Kijk, Daniel Atsu. Hier heb je ze.’

‘Ja, dat zijn Fatawu Dauda en Richard Ofori.’

‘En dan heb ik ook nog twee andere foto’s gekregen van Fatawu Dauda en Richard Ofori toegestuurd gekregen nadat de deal rond was. Die heeft Razak Baba mij gemaild nadat hij het geld ontvangen had.’

‘Laat eens zien, die foto’s.’

‘Momentje. Even kijken. Ja, daar heb ik ze. Dit zijn de foto’s van Fatawu Dauda en Richard Ofori, die Razak Baba mij heeft gestuurd, toen hij de honderd duizend euro ontvangen had.’

Op het moment dat Daniel Atsu de foto’s op het telefoonscherm van Herman Vanderbergh zag kreeg hij de slappe lach.

‘Wat is er, Daniel Atsu?’

Na een halve minuut was Daniel Atsu weer in staat om een fatsoenlijke zin te formuleren.

‘Dat zijn David Aglah en Derrick Kobinna Bonney! Twee van de grootste stand up comedians van Ghana! Man, wat ben jij opgelicht!’