Ik kijk al ruim twintig jaar geen televisie meer. Als ik dat feit destijds kenbaar maakte aan een medemens, werd ik aangekeken of ik een gevreesde besmettelijke ziekte had.

Een uitzondering maakte ik de laatste twee decennia alleen voor belangrijke sportevenementen en extra nieuwsuitzendingen in verband met een dikke vette ramp, of elke vier jaar de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Toen Donald Trump op 8 november 2016 tot president van de Verenigde Staten werd gekozen vielen de drie uitzonderingen toevallig samen.

Sinds het bestaan van YouTube, Netflix, Popcorn Time, Spotnet, Usenet en de vele andere vormen van amusement die het internet ons biedt – dat wil zeggen; als je geen kekke gameverslaving hebt – ben je geen excentriekeling meer als je geen televisie kijkt. Kijken naar iets wat je zelf wilt zien is de norm geworden. Je neemt toch geen genoegen met een uitzending van Paulus de Boskabouter als je eigenlijk Wicky de Viking wilt zien?

Maar ze bestaan nog; echte televisiekijkers. Mensen die hardnekkig blijven geloven dat de televisie het venster op de wereld is. Mensen die je in alle ernst vragen of je de avond ervoor een bepaald programma op televisie hebt gezien.

Om te begrijpen waarom er nog mensen bestaan die televisie kijken, besloot ik afgelopen donderdag om eens een ouderwets avondje te gaan buizen. Dit betekende dat ik de televisie die dag om 18 uur aan zou zetten. Om me goed voor te bereiden op het avondje zappen, kocht ik ’s ochtends de papieren Volkskrant, om me in te kunnen lezen in wat ik die avond voorgeschoteld zou kunnen krijgen. Ik schrok me rot toen ik de krant opensloeg bij de pagina’s met de televisieprogramma’s van die dag. Wat een aanbod! Tientallen zenders, 24/7. Na een klein uur lezen had ik een goede indruk van wat ik die avond op de buis kon verwachten.

Om 18 uur was het zover. Ik had gekozen voor “Flodder” op RTL 7. Hartverwarmend om al die ordinaire gasten weer eens terug te zien. Ik dacht dat de helft van de originele cast al dood was. Of was het een kwart?

Zelfde zender om 18.30 uur: “Bezopen bestuurders”. Geniaal format. Het deed me denken aan de roadtrips uit mijn studententijd.

19 uur: op SBS 9 viel ik midden in “Overspel in de liefde”. Ontroerend en zo herkenbaar. 19.30 uur: “Je zal het maar hebben,” een medisch programma over bizarre ziektes. Interessant en hartverscheurend, maar geen programma om een zak borrelnoten bij open te trekken.

20 uur, Nederland 3: “3 op reis midweek,” aflevering Zuid-Frankrijk. Nu begreep ik waarom er geen reisgidsen meer worden verkocht. Je hoeft je huis niet meer te verlaten om op vakantie te gaan met dit soort fantastische programma’s!

20.30 uur: Nederland 1: “De reünie”. Dertig willekeurige mensen die elkaar dertig willekeurige levensverhalen vertellen. Zo boeiend! Alsof ik zelf bij ze in de klas had gezeten. Tijdens de reclame ging ik even snel naar de supermarkt om een sixpack alcoholvrij bier te halen. Die was deze week ultra en mega in de aanbieding bij jeweetwel.

21.00 uur, Nederland 2: “Filemon op de Wallen”. Leerzaam, met de nadruk op leer. Daarna bleef ik op Nederland 2 hangen. Na “Filemon op de Wallen” kwam “Aftellen voor porno” als opmaat voor de documentaire die om 22 uur zou worden uitgezonden: “Vieze film”; filmmaker Ari Deelder “waagde zich ver buiten de grenzen van haar comfortzone en regisseerde voor het eerst in haar leven een pornofilm.” Erg specialistisch en daarom een beetje saai.

Omdat ik de volgende dag vroeg op moest besloot ik het avondje televisie kijken om 22.40 uur voor gezien te houden. Man, wat had ik een waanzinnig mooi en direct kijkje in de ziel gekregen van mijn deelgenoten uit het hier en nu. Het paradijs was hier. In het hier en nu. Voor het slapen gaan had ik om een onverklaarbare reden zin om gymnastiekoefeningen te doen zonder kleren aan.

De volgende ochtend had ik na het wakker worden overal spierpijn. Misschien was televisiekijken echt niets voor mij en kon ik maar beter blijven doen waar ik zelf zin in had.

Dit stuk verscheen op 15 november 2017 als eerste op hoemannendenken.nl.