Eerlijk gezegd was ik een beetje verbaasd toen ik afgelopen woensdag hoorde dat kardinaal Simonis op 88-jarige leeftijd was overleden. Ik dacht dat hij al lang dood was. Ik hoop dat hij in zijn laatste levensjaren van een prettige oude dag heeft mogen genieten.

Ik heb kardinaal Simonis één keer in mijn leven mogen ontmoeten. Dat was niet in een kerk, zoals je wellicht zult denken, maar op onze internationale luchthaven Schiphol, waar ik rond 1990 als student een bijbaantje had in de passagiersbeveiliging.

Bij de ene vlucht had ik de taak om de bagage van passagiers aan te nemen, om die vervolgens op de bagageband van de x-ray machine te zetten. Bij een andere vlucht mocht ik plaatsnemen op de stoel achter het scherm van de x-ray machine om te kijken of een passagier geen wapens of andere verboden zaken in zijn bagage gestopt had. Omdat je bij deze laatste activiteit als enige van de vijfkoppige beveiligingsploeg ongeveer een uur lang op een stoel met vering kon zitten was dat klusje bij iedereen het meest populair.

Om op aanwijzing van degene die ‘x-ray keek’ de bagage van een passagier te moeten onderzoeken vond ik vaak beschamend of oninteressant.

Het vierde en laatste klusje bij de passagiersbeveiliging was voor mij het fouilleren van mannelijke passagiers, nadat het detectiepoortje af was gegaan ten teken dat een passagier te veel metalen voorwerpen bij zich droeg. Meestal ging het daarbij om sleutels, een portemonnee vol muntgeld of een brillenkoker. Feit blijft dat je de bewuste passagier van top tot teen moest fouilleren om erachter te komen waarom het detectiepoortje was afgegaan.

Veel passagiers vonden het gênant om en plein public over hun hele lichaam betast te worden door een laag opgeleide medeburger. Dat ik student was en binnen een paar jaar als hoogopgeleide de maatschappij zou betreden kon niemand zien, omdat ik net als alle andere beveiligingsbeambten een uniform droeg.

Om een lang verhaal kort te maken: op de dag dat ik kardinaal Simonis zou ontmoeten stond ik te fouilleren bij een vlucht op gate D9 waar, hoe kan het ook anders in het geval van een hoge katholieke geestelijke als kardinaal Simonis, aan de aviobrug een vliegtuig klaarstond met als bestemming het grootste internationale vliegveld van Rome en van Italië, de luchthaven Aeroporto di Roma Fiumicino, ook bekend als luchthaven Rome Leonardo da Vinci.

Ik had kardinaal Simonis al van een afstandje in de wachtrij voor de vlucht naar Rome zien staan. Ik sprak in gedachte de hoop uit dat het detectiepoortje in zijn geval niet af zou gaan. Kardinaal Simonis keek nors en arrogant en ik begreep dat hij zo ongeveer de laatste persoon was die de intentie had zich tijdens deze vlucht naar Rome als kaper te ontpoppen. Maar wat moet dat moet.

Ik zag aan de uitdrukking op het gezicht van mijn collega’s dat zij geen idee hadden wie de man was die in het volle ornaat van een katholieke kardinaal, een zwarte soutane met rode knopen en rode zoom, rode sjerp en rode solideo (een klein zijden hoofddeksel in de vorm van een bolkap), op het detectiepoortje af kwam geschuifeld.

Kardinaal Simonis liep door het detectiepoortje en het poortje maakte een hoog piepend geluid ten teken dat de kardinaal te veel metaal bij zich droeg. Ik stapte op kardinaal Simonis af en vroeg of ik hem mocht fouilleren. Van ergernis kwam er bij wijze van spreken stoom uit de oren van de beledigde kardinaal. Ik zag hem vol minachting naar mij kijken. Wie dacht dit knappe jonge ventje wel dat hij was, dat hij het in zijn hoofd haalde om hem, zo’n beetje de hooggeplaatste geestelijke van heel Nederland, te willen fouilleren of hij de eerste de beste terrorist was.

‘U denkt zeker dat ik een pistool bij me heb,’ zei kardinaal Simonis tegen mij, nog voordat ik hem met een vinger had aangeraakt.

Nu wil het feit dat er van geen enkele passagier werd getolereerd als hij een ‘grapje’ maakte over het in bezit hebben van een pistool, bom of ander middel om een vliegtuig mee te kapen. Met zo’n grapje kon je immers het luchthavenpersoneel en de medepassagiers de stuipen op het lijf jagen en dat werd van geen enkele passagier getolereerd.

Ik zal je krijgen, dacht ik en zonder kardinaal Simonis nog een blik waardig te keuren greep ik naar de portofoon die op de x-ray machine stond. Met de portofoon kon de bijstand van de marechaussee worden ingeroepen, die in het geval van een serieuze dreiging meestal binnen enkele tientallen seconden ter plaatse was.

‘D9 voor marechaussee!’ riep ik in de portofoon.

‘Marechaussee voor D9. Zeg het maar,’ klonk het krakend uit de in zwart leer gestoken Motorola DP 1400.

‘Er staat hier een man in een jurk, die zegt dat hij een pistool bij zich heeft!’ meldde ik de beambte van de marechaussee met gespeelde lichte paniek in mijn stem.

Stoom bleef maar uit de oren van kardinaal Simonis komen en inmiddels had zijn gezicht de kleur van zijn solideo aangenomen.

Binnen vijftien seconden waren er twee medewerkers van de marechaussee ter plaatse. Eén van hen kon een enorme glimlach niet onderdrukken.

‘Maar dat is kardinaal Simonis!’ riep de glimlachende beambte van de marechaussee mij toe.

‘O, dat wist ik niet,’ zei ik schijnheilig tegen hem.

‘Fouilleer hem toch maar,’ zei de beambte van de marechaussee tegen mij. ‘Regels zijn regels.’

Kardinaal Simonis had het niet meer van schaamte en ergernis en verplaatste het gewicht van zijn lichaam nerveus van de ene naar de andere voet.

Nadat ik kardinaal Simonis grondig gefouilleerd had, het detectiepoortje moest afgegaan zijn vanwege het enorme metalen kruis dat hij aan een ketting om zijn nek droeg, verder kon ik niets vinden, beende kardinaal Simonis met enorm grote stappen in de richting van de aviobrug.

Het zou mij niets verbazen als hij nog dezelfde avond in de krochten van het Vaticaan zijn beklag heeft gedaan bij de Poolse paus Johannes Paules de Tweede.