Afgelopen week kwam ik een onvergetelijke anekdote tegen tijdens het lezen van de Nederlandse vertaling (Uitgeverij Vassallucci, Amsterdam, 1996, p.75-76) van de in 1996 gepubliceerde autobiografie van de Franse filmster Brigitte Bardot (1934) ‘Initialen B.B.’. Het betreft haar enige ontmoeting met een van de grootse Hollywoodsterren van de laatste honderd jaar, de Amerikaanse acteur Marlon Brando (1924-2004).

De volgende gebeurtenis vond plaats in de zomer van 1952. Brigitte Bardot was nog geen achttien en had tot dan toe slechts enkele onbetekenende rolletjes gespeeld in B-films. Marlon Brando was het jaar daarvoor genomineerd voor een Oscar voor zijn rol als Stanley Kowalski in de met een Oscar voor beste film bekroonde Hollywoodklassieker ‘A streetcar named desire’:

“Roger Vadim (noot van de auteur: de Franse filmregisseur Roger Vadim (1928-2000) geldt als de ontdekker van actrice Brigitte Bardot en was van 1952 tot en met 1957 met haar getrouwd) bewoonde met Christian M. de dienstbodenkamers van een luxueuze flat op de Quai d’Orléans, op het Île Saint-Louis in Parijs. Evelyne V., de eigenares, zat behoorlijk aan de grond en verhuurde haar bediendenkamers aan haar vroegere minnaars en haar eigen slaapkamer aan haar toekomstige.

Zo was er een ongewone opwinding in de flat, toen ik daar een keer kwam. Vadim was druk in de keuken doende om een Amerikaans ontbijt klaar te maken met gekookte eieren, jus d’orange, enzovoorts… De kamer van Evelyn was door Marlon Brando gehuurd, die om twee uur ’s middags nog lag te slapen. Omdat ik hem heel graag van dichtbij wilde zien, stelde ik Vadim voor dat ik hem het ontbijt zou brengen. Ik ging dus naar binnen, na eerst op de deur te hebben geklopt, in de intimiteit van de ‘star’ die Brando was.

Het stonk er muf naar tabaksrook en mannenzweet. Om dat ik geen hand voor ogen zag, deed ik het licht aan en zei dat ik het ontbijt bracht. Ik zag een opgeblazen gezicht met rechtopstaande haren dat onder het laken uitkwam. Ik hoorde iemand met dikke tong iets liefs zeggen in de trant van ‘go away son of a bitch!’ Ik zette zo goed en kwaad als het ging het dienblad op het bed. Dat viel onmiddellijk om, toen hij zich omdraaide om verder te slapen. Aangezien ik niet vlug genoeg ophoepelde, pakte hij de eieren, smeet ze tegen de muur en sliep in, badend in de jus d’orange, melk, koffie, kapotte eieren en zijn beroemdheid.

Ik heb hem nooit meer gezien en bewaar aan hem dus een heel bijzondere herinnering, die niets te maken heeft met zijn beroemde imago. Zoals iemand ergens heeft gezegd: ‘Voor zijn kamerdienaar bestaat er geen groot man.’”