In de tijd dat ik als docent werkzaam was aan de Schrijversvakschool aan de Herengracht 274 te Amsterdam had ik bij mijn volwassen leerlingen het gevoel dat ik een fietsenmaker was die mensen zonder handen moest leren een band te plakken.

Mijn leerlingen konden geen van allen goed schrijven. Ze konden niet schrijven. Een voortdurende constatering die mij na twee jaar deed besluiten dat ik iets anders moest gaan doen om aan geld te komen. Ik werd drugsdealer. Dan kregen de mensen tenminste waar voor hun geld.

In het tweede semester van mijn eerste jaar als docent aan de Schrijversvakschool was het de bedoeling mijn cursisten te leren een goede recensie te schrijven. Iedereen mocht zelf een boek uitkiezen om te recenseren.

Ik zal nooit de recensie van ene Barbara Ripken vergeten, sterker nog, ik heb de recensie altijd bewaard. Haar recensie ging over de bundel ‘Te vroeg in het seizoen. Autobiografische schetsen’ van Remco Campert, die in februari 2014 gepubliceerd werd. Oordeel zelf:

REMCO CAMPERT IS EEN OUDE HELD

De nieuwe verzameling korte verhalen en columns van Remco Campert ‘Te vroeg in het seizoen. Autobiografische schetsen’, is een feest om te lezen. Zelf heb ik dat nauwelijks gedaan. Die stukjes lezen.

Jezus, wat lijken die stukjes al een eeuwigheid op elkaar. Maar ja, Remco Campert is het hoogbejaarde troeteldier van de grachtengordel en de laatste Nederlandse schrijver die nog bewust heeft “meegemaakt” hoe je vader, in dit geval Jan Campert, stierf aan borstvliesontsteking in Neuengamme, een concentratiekamp van de Duitsers in Noord-Duitsland. Jan Campert werd dus niet gefusilleerd, zoals veelal wordt aangenomen. Doodsoorzaak was lichamelijke zwakte.

Remco Campert kan bij niemand kwaad doen. Of hij nu over zijn poes schrijft of over zijn fluitketel.

Je ne sais pas met Campert. Altijd dat gekoketteer met Parijs. Zogenaamd nooit geld, altijd dronken en al gepijpt worden voordat het in Nederland uitgevonden was. En tussen de bedrijven door maar dichten. Echt een zwaar leven, als beroepsdichter bedoel ik dan. Veel zwaarder dan acht uur op kantoor rondhangen voor je weer naar bed kunt gaan.

Remco Campert is altijd maar doorgegaan, een echte bikkel, ook nadat hij zijn AOW kreeg van de Volkskrant. Driedubbele espresso en valium bij de hand. Paracetamol, Ibuprofen, antihistamine en allerlei soorten blauw- en paarskleurige puffers daargelaten. En maar roken, roken, roken, alsof hij er voor betaald krijgt.

Als Campert praat, als je zijn stemgeluid hoort op radio of televisie of op de laptop, klinkt hij altijd bibberig en buiten adem. Onzeker, nerveus en verneukt.

Altijd gaan de verhalen en gedichten van Remco Campert in een stotterig ritme over de ledigheid en verveling van zijn eindeloze stoet suffe alter ego’s.

De moeder van Remco Campert was de middelmatige actrice Joekie Broedelet. Zij speelde jarenlang de oma in Sesamstraat. Tot op hoge leeftijd. Zij werd bijna honderd, maar is nu alweer jaren dood. Maar wel een van de vele vrouwen van de doodgevroren verzetsheld Jan Campert uit de Tweede Wereldoorlog. Het leven kent vele lagen.

Joekie Broedelet was slechts een van de vele scharrels van de verzetsheld Jan Campert. Zo was ook de schrijfster Willy Corsari (de broer van de koning van de Jordanese operette Willy Alberti) een van zijn minnaressen. Willy Corsari is overigens echt honderd geworden en heeft dus, net als haar collegaatje in de kunst Joekie Broedelet, zestig jaar lang kunnen mijmeren over een onstuimige nacht met Jan Campert.

Jan Campert is “bekend” vanwege zijn vergeten gedicht ‘Achttien doden’. Hij had net zo goed een gedicht kunnen schrijven met de titel ‘Veertig scharrels’.

Op naar de winkel om dit nieuwe boek van Remco Campert te kopen en dan te lezen.