Tijdens mijn verhuizing van Alkmaar naar Deventer kwam ik een souvenir tegen van mijn roadtrip in Oekraïne 2008, met 2 matties for life, een wereldse vakantie: Kiev, Odessa, rondje Krim.
Op een warme zomeravond, in het hart van augustus 2008 en de prachtige stad Kiev, liepen we langs een kiosk in de buurt van de majestueus, meanderende rivier de Dnjepr. Over een kleine 2 uur zou de wereldberoemde voetbalploeg Dinamo Kiev, een waar vlaggenschip van het bijna perfecte voetbal, uitgevonden door 1 van de beste trainers ever, Michels, Cruijff, van Gaal daargelaten, Valerij Lobanovskyj, spelen op tien minuten lopen afstand. Zes ogen begrepen elkaar.
We kochten kaarten en sjaaltjes, Dinamo Kiev won met 2-0, daarna feesten tot diep in de nacht in “the city that never sleeps”, Kiev. Of moet je tegenwoordig zeggen “slept”?
Iedereen verafschuwt oorlog. Nu heerst er een oorlog op alle prachtige plaatsen waar ik in 2008 geweest ben.
Ik kan dat niet begrijpen. Jij wel?
Peter Mabelus 
Oorlog zal ik nooit begrijpen.
De oorlog van alle deelstaten van voormalig yugoslavia onderling, het perverse geweld van burgers en militairen tegen hun voormalige landgenoten, dat was voor mij ook niet te begrijpen. Een mooi land, vriendelijke mensen, en ineens passen ze monsterlijk geweld toe.
LikeLike
Nee!
LikeLike