© Peter Mabelus

In de lente van 1983 kwam ik in aanraking met de boeken van Jan Wolkers. Mijn leraar Nederlands, Fons Walraven (‘Wally’ voor intimi) had zijn leerlingen de opdracht gegeven om een tiental klassiekers uit de vaderlandse naoorlogse literatuur te lezen. Terug naar Oegstgeest van Jan Wolkers was daar één van.

Nadat ik tijdens de lessen Frans van leraar Frans Fons Vermeulen kennis had gemaakt met L’etranger van Albert Camus, wist ik dat het lezen van een goed boek vaak beter is dan het hebben van seks. Bovendien kun je van een boek een stuk langer genieten dan van de daad.

Geld had ik in die dagen niet. Al het geld dat ik verdiende met het lopen van een folderwijk ging op aan halfzware shag en de paar biertjes die ik elke vrijdagavond naar binnen klokte in het lokale buurthuis, waar muziek van The Cure en Joy Division werd uitgestort over het groepje getoupeerde en schijnbaar getormenteerde adolescenten dat ik mijn vriendenkring mocht noemen.

De boeken die ik voor school moest lezen, haalde ik nooit uit de plaatselijke bibliotheek omdat ik het dan met een stukgelezen, geplastificeerd exemplaar moest doen. Veel liever hield ik een maagdelijk exemplaar in mijn handen, dat ik eerlijk bij de boekenafdeling van de Vroom & Dreesmann had gejat. Zo geschiedde ook met de kaskraker van Jan Wolkers uit 1965 Terug naar Oegstgeest.

Omdat het lezen van Terug naar Oegstgeest mij een gevoel gaf alsof ik mijn beste vriend voor het leven had ontmoet, liep ik in de lente van 1983 net zo vaak met een boek van Jan Wolkers onder mijn jas de V&D uit als er romans en verhalenbundels van Jan Wolkers te vinden waren. Als het alarm afging, duurde het slechts enkele seconden voordat ik onopvallend in de winkelende massa was verdwenen. Nooit voelde ik angst als ik een boek van Jan Wolkers stal. Nooit werd ik gepakt en op het plaatselijke politiebureau afgeleverd.

Op de tiende sterfdag van Jan Wolkers, 19 oktober 2017, verscheen de baksteenzware en door Onno Blom voortreffelijk geschreven biografie van Jan Wolkers, Het litteken van de dood. Daarin staat te lezen hoe Wolkers in zijn jonge jaren stal als de raven, om zijn honger naar door hem begeerde boeken te stillen. Als je nagaat hoe puissant rijk Jan Wolkers alleen al geworden is met het schrijven van het geilste boek uit de vaderlandse literatuur (Turks Fruit), voel ik nog steeds geen enkele scrupule over hoe ik ooit in het bezit kwam van de boeken die ik graag wilde lezen. Ik heb Jan Wolkers nooit het brood uit de mond gestoten.

Elk verhaal kent een begin en een eind. Een kleine tien jaar na het lezen van mijn gestolen exemplaar van Terug naar Oegstgeest hield Jan Wolkers op 27 maart 1992 een lezing in de Openbare Bibliotheek van Amsterdam, die toen nog in een prachtig pand aan de Prinsengracht gevestigd was. Na de lezing bestond de mogelijkheid om boeken van Jan Wolkers te kopen en te laten signeren door de schrijver zelf. Omdat ik al een klein decennium in het gestolen bezit was van het hele oeuvre van de bekendste inwoner van Texel aller tijden, had ik mijn eigen exemplaar van Terug naar Oegstgeestmeegenomen om door Jan Wolkers te laten signeren. Hij vond het geen punt om zijn zwierige handtekening in een meegebracht boek te zetten.

Wie is de werkelijke bezitter van het meesterwerk dat de beroemdste inwoner van Oegstgeest in het voorjaar van 1992 slechts een tiental seconden in zijn trillende handen hield? Het heeft niet aan mij gelegen dat Vroom & Dreesmann op 31 december 2015 failliet is gegaan.

“Jan Wolkers: gestolen goed gedijt prima” stond op 12 maart 2018 als eerste op hoemannendenken.nl, de enige site vóór vrouwen, dóór mannen.